πηγη Ομολογία πίστεως Γνήσιου Ορθοδόξου Χριστιανού- ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE
Ομολογία πίστεως γοχ 2016
Σύμφωνα με το αρθρο ε΄ το οποίο είναι στα ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ αρθρα της ομολογίας, οι Δημαράς, Τσιότρας λογίζονται αιρετικοί γιατί είναι απειθάρχητοι
Μέρος πρώτον
ε. Πείθομαι προθύμως εν τοις Εκκλησιαστικοίς και τη Ιερά Συνόδω, ως τη Ανωτάτη Αρχή της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας εν Ελλάδι, αποτελούσης την συνέχειαν της Μιάς, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας εν Ελλάδι, και τοις υπ’ Αυτήν κανονικοίς Επισκόποις και Πρεσβυτέροις, και ευρισκομένης εν κοινωνία Πίστεως και Μυστηρίων μετά των κατά τόπους απανταχού Γνησίων Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Σύμφωνα με το υπόλοιπο παραπάνω άρθρο ( μπλέ γράμματα ) και όλο το δεύτερο μέρος ( κατωτέρω) της ομολογίας πίστεως οι επίσκοποι των γοχ, ομοίως οι λαικοί - πλην Καλλινίκου Φωτίου και ελαχίστων εξαιρέσεων είναι καραμπινάτοι αιρετικοί, και βλάσφημοι κατά του αγίου πνεύματος καθότι το υπέγραψαν για να γίνουν ΘΝΠ ενω πιστεύουν το αντίθετο βλ. αρθρο ε' στο τέλος
Μέρος Δεύτερον
α. Θεωρώ τον Οικουμενισμόν ως συγκρητιστικήν παναίρεσιν, την δε συμμετοχήν εις την λεγομένην Οικουμενικήν Κίνησιν, αρξαμένην εις τας αρχάς του Κ’ αιώνος, ως άρνησιν της γνησίας Καθολικότητος και Μοναδικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πεποιθώς ότι ο αποδεχόμενος και συμμετέχων εις οιανδήποτε αίρεσιν είναι πεπτωκώς περί την Αλήθειαν της Πίστεως και την Ενότητα της Εκκλησίας, επομένως δε ακοινώνητος τη Γνησία Ορθοδοξία, διότι «οι μη της Αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς), ως στερούμενοι της αγιαστικής και θεοποιού Χάριτος Αυτής.
β. Ωσαύτως, απορρίπτω και ουδόλως αποδέχομαι το εν έτει 1920ω Διάγγελμα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως «Προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού», ως περιέχον εν πλήρες Σχέδιον προς εφαρμογήν εν τη πράξει της αιρέσεως του Οικουμενισμού και προβλέπον την Ημερολογιακήν-Εορτολογικήν Μεταρρύθμισιν, προετοιμασθείσαν υπό του ούτως αποκληθέντος Πανορθοδόξου Συνεδρίου του 1923 και εφαρμοσθείσαν εν Ελλάδι εν έτει 1924ω, τοιουτοτρόπως δε παραβιάσασαν τας Αποφάσεις των τριών Πανορθοδόξων Συνόδων του ΙΣΤ’ αιώνος.
γ. Εν συνεπεία προς τα ανωτέρω, θεωρώ επίσης ως πεπτωκότας περί την Πίστιν τους εξ Ορθοδόξων συμμετασχόντας εις την ίδρυσιν του «Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών» εν έτει 1948ω και αποτελούντας έκτοτε ενεργά – οργανικά μέλη αυτού, καλλιεργούντας ούτω τον λεγόμενον Διαχριστιανικόν και Διαθρησκειακόν Οικουμενισμόν.
δ. Αρνούμαι και δεν αποδέχομαι τας λεγομένας Πανορθοδόξους Διασκέψεις (1961 κ.ε.), αίτινες προετοίμασαν την κατακριτέαν, άκυρον και ανυπόστατον «άρσιν των Αναθεμάτων Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας» εν έτει 1965ω, εισαγαγούσαν περαιτέρω και την άρσιν εν τη πράξει της ακοινωνησίας εν τη προσευχή και τοις μυστηρίοις μεταξύ των πολυειδών Οικουμενιστών, έκτοτε δε αύται καλλιεργούσιν εν οικουμενιστική προοπτική το έδαφος διά την σύγκλησιν της ούτω καλουμένης Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου* προς τελικήν αποδοχήν, καθιέρωσιν και δογματοποίησιν της συγκρητιστικής αιρέσεως του Οικουμενισμού.
* ( σ.σ.= έγινε στο Κολυμπάρι )
ε. Τέλος, αποδέχομαι τας Συνοδικάς Αποφάσεις των κατά τόπους Γνησίων Ορθοδόξων Εκκλησιών, καταδικασάσας τον συγκρητιστικόν Οικουμενισμόν, ήτοι της Ρωσικής Διασποράς (1983), της Ελλάδος (1998) και της Ρουμανίας, θεωρών ταυτοχρόνως τους συνυπογράφοντας οικουμενιστικάς διακηρύξεις, ως και τους κοινωνούντας καθ’ οιονδήποτε τρόπον μετ’ αυτών –κληρικούς και λαικούς– η αποδεχομένους η ανεχομένους η αδιαφορούντας περί το φρόνημα των Οικουμενιστών Ποιμένων αυτών, ως συμπεπτωκότας εκ της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Κείμενον διαμορφωθέν και εγκριθέν υπό της Διορθοδόξου Συσκέψεως των Γνησίων Ορθοδόξων Εκκλησιών (13/26.5.2016)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου