ΤΟ 1965 ΕΓΙΝΕ Η ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ 2000 ΕΓΙΝΕ Η ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΩΑΜΕΘΑΝΟΥΣ - Στό Ἰράν ὁ Πατριάρχης δήλωσε ὅτι «τό Κοράνιο εἶναι ἴσο μέ τήν Ἁγία Γραφή καί ἱερό, ὅπως αὐτή».

 25-9-2000: «Τό εὐαγγελικόν κήρυγμα… καί ἡ ἀντίστοιχος πρόσκλησις τοῦ Κορανίου… θά ὑπερισχύσουν»

«Ἀλλά, δέν ἐγκαταλείπομεν τήν ἐλπίδα ὅτι τό εὐαγγελικόν κήρυγμα τῆς καταλλαγῆς, τοῦ συμβιβασμοῦ καί τῆς εἰρηνικῆς συνεργασίας… καί ἡ ἀντίστοιχος πρόσκλησις τοῦ Κορανίου… θά ὑπερισχύσουν, θά γίνουν ὑφ’ὅλων ἀποδεκτά καί θά ὁδηγήσουν εἰς παγίωσιν τῆς εἰρήνης καί τῆς εὐημερίας τῶν λαῶν, ὥστε ἕκαστος νά λατρεύη τόν Ἕνα Θεόν ὡς (=ὅπως) προτιμᾶ καί ὅλοι μαζί νά συνεργαζώμεθα διά τό κοινόν καλόν».

(ΠΗΓΗ: «Διαθρησκειακή εἰς τό Ἐμιράτον τοῦ Μπαχρέιν» (25-9-2000), ἐν περιοδικῷ «Ἐπίσκεψις» 588 (2000) 16 καί «Ἡ ταύτισις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μέ τάς θέσεις τῆς Μασονίας εἶναι σύμπτωσις»; ἐν ἐφημερίδᾳ «Ὀρθόδοξος Τύπος» (23-12-2011) 1, 7).

1995: «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας»

(ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ἐπίσκεψις» 523 (1995) 12)

6) 9/15-5-1995: «Οἱ λαοί τῆς Ἀνατολῆς καί τοῦ λεγομένου τρίτου κόσμου εἶναι καί αὐτοί φίλοι μας καί ἀδελφοί μας, σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μας»

Ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔχει ἀναλάβει ἕνα ρόλο πρεσβευτοῦ τῆς εἰρήνης μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης, Χριστιανικοῦ καί Ἰσλαμικοῦ κόσμου, πραγματοποιώντας διάφορες ἐπισκέψεις σέ σημαίνοντα ἡγετικά πρόσωπα ἀνά τόν κόσμο. Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Πατριάρχης ἐπισκέφθηκε ἀπό 9/15-5-1995 τά πρεσβυγενῆ Πατριαρχεία τῆς Ἀνατολῆς καί τόν κόσμο τοῦ Ἰσλάμ καί τόνισε ὅτι «οἱ λαοί τῆς Ἀνατολῆς καί τοῦ λεγομένου τρίτου κόσμου εἶναι καί αὐτοί φίλοι μας καί ἀδελφοί μας, σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μας καί ὀφείλουμε νά τούς ἀγαποῦμε, νά φροντίζουμε γι’ αὐτούς, γιά τήν μείωση τῶν προβλημάτων τους, γιά τήν βελτίωση τῆς ζωῆς τους, τῆς ὑλικῆς καί πνευματικῆς, γιά τήν ἀξιοπρέπεια καί τήν τιμή τους». Τόν Μάιο τοῦ 1993 ἐπισκέφθηκε τόν πρόεδρο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως Jacques Delors (12-5) καί τό Εὐρωπαϊκό κοινοβούλιο ὡς πρεσβευτής τῆς εἰρήνης μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης. Στίς 18/20-4-1994 ἐπισκέφθηκε τήν ἕδρα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ κοινοβουλίου στό Στρασβοῦργο καί, τέλος, συμμετεῖχε στήν ΣΤ΄ Γενική Συνέλευση τῆς Παγκοσμίου Διασκέψεως γιά τήν θρησκεία καί τήν εἰρήνη, ἡ ὁποία συνῆλθε ἀπό 3/5-11 -1994 στή Riva del Garda τῆς Ἰταλίας καί στήν ὁποία ἔλαβαν μέρος ἡγέτες καί ἐκπρόσωποι, ἄνδρες καί γυναῖκες, διαφόρων θρησκειῶν ἀπό ὅλες σχεδόν τίς γωνιές τοῦ κόσμου.

(ΠΗΓΗ: ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΖΙΑΚΑΣ, Ὁμότιμος Καθηγητής Θρησκειολογίας τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., «Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ὁ διάλογος μέ τό Ἰσλάμ», ἐν Διαθρησκειακός Διάλογος, σημειώσεις γιά τούς φοιτητές τοῦ ΣΤ΄ ἑξαμήνου τοῦ τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.,Θεσσαλονίκη (2002) 23-30)

3/5-6-1997: «Ἡ συνάντησις ἡμῶν δέν ἔχει σκοπόν νά πείσωμεν ὁ εἷς τόν ἄλλον περί τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως ἡμῶν». «Ἱερά (τά)βιβλία ἀμφοτέρων τῶν θρησκειῶν» Ἰσλάμ καί Χριστιανισμοῦ.

«Ὡς εἶναι φυσικόν, ἡ συνάντησις ἡμῶν δέν ἔχει σκοπόν νά πείσωμεν ὁ εἷς τόν ἄλλον περί τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως ἡμῶν. Σκοπόν ἔχει νά πείσωμεν ἀλλήλους περί τῆς δυνατότητος τῆς ταυτοχρόνου παρουσίας ἡμῶν ἐν τῶ κόσμῳ καί νά εὕρωμεν πρακτικούς τρόπους βελτιστοποιήσεως τῆς ἀλληλοκατανοήσεως τῆς ἀνοχῆς καί τῆς συνεργασίας ἡμῶν. Διότι, ἀτυχῶς, παρά τάς σαφεῖς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, τάς περιλαμβανομένας εἰς τά ἱερά βιβλία ἀμφοτέρων τῶν θρησκειῶν, δέν ἐξέλιπον εἰς οὐδεμίαν πλευράν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι, θεωροῦντες ἑαυτούς σοφωτέρους τῶν ἱερῶν κειμένων, ὑποστηρίζουν καί διαδίδουν, ὡς ἐκ Θεοῦ, ἀπόψεις ἀντιθέτους πρός αὐτά καί συμφώνως πρός ἀνθρωπίνας βλέψεις καί ἐπιδιώξεις».

«Ὑπάρχουν ἄπειροι βαθμίδες διεισδύσεως εἰς τά πνευματικά βάθη τῶν ἱερῶν κειμένωνἀμφοτέρων τῶν πίστεων, διά τοῦτο καί ἔχουν, ὡς γνωστόν, δημιουργηθῆ πολλαί σχολαί ἑρμηνείας καί πολλαί ὁδαί προσεγγίσεως τῆς ἐν αὐτοῖς ἐγκειμένης ἀληθείας».

«Ἐπιτραπήτω ἡμῖν ὅπως μεταφέρωμεν ἐνταῦθα δύο κείμενα. Τό ἕν γραφέν ὑπό ἀνθρώπου τῆς Μουσουλμανικῆς πίστεως καί τό ἕτερον ὑπό πιστοῦ τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας. Θά διαπιστώσητε ὅτι διέπονται ὑπό τοῦ αὐτοῦ πνεύματος, τόσον, ὥστε δέν θά ἦτο εὐχερές νά ἐντοπίσωμεν τήν προέλευσιν, ἐάν δέν ἐγνωρίζομεν τόν συντάκτην.

Γράφει ὁ εἷς: ‘Κάποιος πῆγε στήν πόρτα τοῦ Ἀγαπημένου καί κτύπησε. Μιά φωνή ἀκούστηκε ἀπό μέσα: ‘Ποιός εἶναι; Αὐτός ἀπάντησε: ‘Ἐγώ εἶμαι’. Ἡ φωνή εἶπε: ‘Δέν ὑπάρχει χῶρος γιά σένα καί γιά μένα, κι ἡ πόρτα ἔκλεισε γι’ αὐτόν. Μετά ἀπό ἕνα χρόνο μόνωσης καί στέρησης, ἐπέστρεψε καί ξαναχτύπησε. Μιά φωνή ἀπό μέσα ρώτησε: ‘Ποιός εἶναι;’ Ὁ ἄνθρωπος ἀπάντησε: ‘Εἶμαι ἐσύ!’Τότε ἡ πόρτα ἄνοιξε γι’αὐτόν’.

Καί γράφει ὁ ἄλλος: ‘Ὅλους τούς ἀνθρώπους ὀφείλουμε νά τούς βλέπουμε σάν ἕνα… Καί νά ἔχουμε γιά τόν καθένα τέτοια ἀγάπη, ὥστε νά εἴμασθε ἕτοιμοι νά θυσιάσωμε γιά χάρη του καί τή ζωή μας.

Ἰδοῦ, λοιπόν, ὅτι τά λεπτά πνεύματα συνηντήθησαν εἰς τό ὅτι ἡ συνταύτισις ἡμῶν πρός τόν συνάνθρωπον, ἀνοίγει εἰς ἡμᾶς τήν θύραν τῆς εἰσόδου εἰς τήν καρδίαν αὐτοῦ καί ὅτι ἡ συνταύτισις αὕτη πρέπει νά ἐξικνῆται μέχρις αὐτοθυσίας. Ἀσφαλῶς δέ ταῦτα πάντα συμφώνως πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἐκ ποίας πίστεως προέρχεται ἐκάτερος εἶναι δυσχερές ὅπως προσδιορισθῇ. Καί ὅμως ὁ εἷς εἶναι μουσουλμάνος (Ρουμί) καί ὁ ἕτερος ὀρθόδοξος χριστιανός (Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος).

Εἶναι, λοιπόν, φυσικόν καί ἀνάγκαῖον ὅπως συναντηθῶμεν κατά τήν εἰλικρινῆ καί ἀνιδιοτελῆ πορείαν ἡμῶν πρός τόν Θεόν, ὅπως συνηντήθησαν καί οἱ ἀνωτέρω δύο ἐκ διαφορετικῶν δρόμων ἐκκινήσαντες ἀναζητηταί τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἀναπόφευκτον, διότι ὁ Θεός εἶναι Εἷς καί ὅταν φθάσωμεν πρός Αὐτόν, δέν εἶναι δυνατόν παρά νά εὐρεθῶμεν ὁμοῦ μετ’ ἀλλήλων. Τό πρόβλημα, ὡς ἐκ τούτου, δέν ἔγκειται εἰς τήν διαφοράν πίστεως, ἀλλ’εἰς τήν διαφοράν τῆς ἀναζητήσεως. Διότι, ἐάν ἀναζητῶμεν εἰλικρινῶς καί ἀνιδιοτελῶς τόν Θεόν, Οὗτος θά ἀποκαλυφθῆ ἡμῖν ἐν τῷ δέοντι καιρῷ κατά τό μέτρον τῆς πρός Αὐτόν ἀγάπης ἡμῶν. Ἐνῶ, ἐάν ἀναζητῶμεν μέσῳ τοῦ Θεοῦ τήν ἰκανοποίησιν ἰδιοτελῶν ἡμετέρων σκοπῶν, θά περιπλανώμεθα εἰς ἀτραπούς μακράν τοῦ Θεοῦ καί θά ἐμφανίζωμεν ὡς Θεόν πλάσμα τῆς φαντασίας ἡμῶν, ἔχον τάς ἐμπαθεῖς ἰδιότητας ἡμῶν καί δικαιολογοῦν τάς ὁμοίας πράξεις ἡμῶν ».

«Ἤδη σήμερον, σχεδόν δύο χιλιάδες ἔτη ἀπό τῆς γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ, περί τοῦ ὁποίου τό Κοράνιον λέγει ὅτι τῷ ἐδόθη ἡ δύναμις τῶν θαυμάτων καί τό Ἅγιον Πνεῦμα (Κοράνιον 2, 81)…».

(ΠΗΓΗ: Περιοδικόν «Ἐπίσκεψις» 545 (1997) 5 κ.ἑ. καί ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΖΙΑΚΑΣ, Ὁμότιμος Καθηγητής Θρησκειολογίας τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., «Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ὁ διάλογος μέ τό Ἰσλάμ», ἐν Διαθρησκειακός Διάλογος, σημειώσεις γιά τούς φοιτητές τοῦ ΣΤ΄ ἑξαμήνου τοῦ τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη (2002) 74-77, Η΄ Ἀκαδημαϊκή Συνδιάσκεψη, Κων/λη, 3/5-6-1997, θέμα: «Προοπτικές συνεργασίας καί συμμετοχῆς μεταξύ χριστιανῶν καί μουσουλμάνων ἐνώπιον τῆς τρίτης χιλιετίας»).

14/16-2-1998: «Ἕνα Θεό, τόν Ὁποῖον ὅλοι, ἔστω καί κατά διάφορον τρόπον ἕκαστος, ἐπιθυμοῦμεν ὅπως λατρεύῳμεν»

Ὁ Πατριάρχης, ἀφοῦ ὑπεγράμμισε τίς θεμελιώδεις ἰδιότητες τῶν οἰκτιρμῶν καί τῆς ἐλεημοσύνης τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποίες ἐξαίρουν τά ἱερά βιβλία τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν, κάλεσε νά συμμορφωθοῦμε πρός τό πνεῦμα αὐτό τῶν θείων οἰκτιρμῶν καί τῆς ἐλεημοσύνης, εἶπε:«Ἐν προκειμένῳ ὁ πολιτισμός τῆς εἰρήνης εἶναι ἀναμφισβητήτως τελειότερος ἀπό τόν πολιτισμόν τῆς ἀντιπαλότητος καί τοῦ πολέμου καί ἀποτελεῖ διά πάντας ἡμᾶς στόχον ἱερόν καί ἐπιτεύξιμον καί ἀγαπητόν εἰς τόν Ἕνα Θεόν, τόν Ὁποῖον ὅλοι, ἔστω καί κατά διάφορον τρόπον ἕκαστος, ἐπιθυμοῦμεν ὅπως λατρεύῳμεν».

(ΠΗΓΗ: Περιοδικόν«Ὀρθοδοξία» Α΄ (1998) 123 καί ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΖΙΑΚΑΣ, Ὁμότιμος Καθηγητής Θρησκειολογίας τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., «Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ὁ διάλογος μέ τό Ἰσλάμ», ἐν Διαθρησκειακός Διάλογος, σημειώσεις γιά τούς φοιτητές τοῦ ΣΤ΄ ἑξαμήνου τοῦ τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη (2002) 22. Συνέδριο «Ὁ διάλογος μεταξύ τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν: Μπροστά σ’ ἕνα πολιτισμό εἰρήνης», πού ἔλαβε χῶρα στό Rabat τοῦ Μαρόκου ἀπό 14/16-2-1998 μέ ἐκπρόσωπο τόν Ἐπίσκοπο Ρηγίου Ἐμμανουήλ Ἀδαμάκη, ὁ ὁποῖος ἀνέγνωσε μήνυμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου).

23/27-9-1998: «Τό κύριο πρόβλημα στήν ἀλληλοκατανόηση, τήν ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη καί συνεργασία μεταξύ τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν εἶναι ἡ ἀπολυτότης».

«Τό κύριο πρόβλημα στήν ἀλληλοκατανόηση, τήν ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη καί συνεργασία μεταξύ τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν εἶναι ἡ ἀπολυτότης. Ἡ θέση δηλαδή τῆς κάθε θρησκείας ὅτι αὐτή καί μόνον κατέχει τήν ἀπόλυτη περί τοῦ περί Θεοῦ καί κόσμου ἀλήθεια. Ὡστόσο, ἐπειδή ὁ Θεός μόνος εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια, ἀπό τήν ὁποία κάθε ἄνθρωπος γνωρίζει ὄψεις μόνον τῆς ἀληθείας, γι’αὐτό ὁ καθένας ὀφείλει νά ὁμολογεῖ, ὅπως ὁ Σωκράτης, τήν ἄγνοιά του καί νά εἶναι ἀνοικτός πρός τίς ἀπόψεις τῶν ἄλλων. Ἑπομένως οἱ δυσκολίες στή διαθρησκειακή ἐπικοινωνία ἀνακύπτουν ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ καθένας γνωρίζει μέν διάφορες ὄψεις τῆς ἀληθείας, ἀλλά αὐτές τίς ἀπολυτοποιεῖ καί θέλει νά τίς ἐπιβάλλει στόν ἄλλο.Οι θρησκευτικοί ἡγέτες καθῆκον ἔχουν νά ἀπορρίπτουν τέτοιες ἀπολυτοποιήσεις. Ἀκριβῶς τό καθῆκον αὐτό, πού ἐκφράζει τόν σεβασμό τοῦ ἑνός ἀνθρώπου πρός τήν θρησκευτική πίστη καί τήν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου, ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεση τῆς θρησκευτικῆς συνυπάρξεως καί τῆς καλῆς συνεργασίας τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός προίκισε τόν ἄνθρωπο μέ ἐλευθερία βουλήσεως καί δέν εὐαρεστεῖται οὔτε μέ τήν βιαία καί ἀπατηλή ἐπιβολή τῆς πίστης σ’αὐτόν οὔτε μέ τήν κατάλυση τῆς ἐλευθερίας του. Ἑπομένως, ὁ διάλογος μεταξύ τῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν εἶναι ἡ μόνη θεάρεστη ὀδός μαρτυρίας καί μεταδόσεως τῆς ἀληθείας».

(ΠΗΓΗ: Περιοδικόν «Ὀρθοδοξία» Δ΄ (1998) 749-752, Χαιρετισμός τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τό ἐν Ἀγκύρᾳ Συνέδριον Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου (25-10-1998), ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΖΙΑΚΑΣ, Ὁμότιμος Καθηγητής Θρησκειολογίας τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., «Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ὁ διάλογος μέ τό Ἰσλάμ», ἐν Διαθρησκειακός Διάλογος, σημειώσεις γιά τούς φοιτητές τοῦ ΣΤ΄ ἑξαμήνου τοῦ τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.,Θεσσαλονίκη (2002) 16. Συμπόσιο «Διαθρησκειακός Διάλογος τοῦ Β΄ Συμβουλίου Θρησκειῶν τῆς Τουρκίας» (23/27-9-1998, Ἄγκυρα), ὅπου συμμετεῖχαν, ἐκτός τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μέ τήν ἀντιπροσωπεία του, ἀρκετοί ἐκπρόσωποι τοῦ Παπισμοῦ, τῶν Εὐαγγελικῶν τῆς Γερμανίας, ἀντιπροσωπεία τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ὑπό τόν Ἀρχιρραβίνο τῆς Ἱερουσαλήμ, ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ἐλλαδικῆς Ἐκκλησίας κ.ἄ.)

25-9-2000: «Τό εὐαγγελικόν κήρυγμα… καί ἡ ἀντίστοιχος πρόσκλησις τοῦ Κορανίου… θά ὑπερισχύσουν»

«Ἀλλά, δέν ἐγκαταλείπομεν τήν ἐλπίδα ὅτι τό εὐαγγελικόν κήρυγμα τῆς καταλλαγῆς, τοῦ συμβιβασμοῦ καί τῆς εἰρηνικῆς συνεργασίας… καί ἡ ἀντίστοιχος πρόσκλησις τοῦ Κορανίου… θά ὑπερισχύσουν, θά γίνουν ὑφ’ὅλων ἀποδεκτά καί θά ὁδηγήσουν εἰς παγίωσιν τῆς εἰρήνης καί τῆς εὐημερίας τῶν λαῶν, ὥστε ἕκαστος νά λατρεύη τόν Ἕνα Θεόν ὡς (=ὅπως) προτιμᾶ καί ὅλοι μαζί νά συνεργαζώμεθα διά τό κοινόν καλόν».

(ΠΗΓΗ: «Διαθρησκειακή εἰς τό Ἐμιράτον τοῦ Μπαχρέιν» (25-9-2000), ἐν περιοδικῷ «Ἐπίσκεψις» 588 (2000) 16 καί «Ἡ ταύτισις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μέ τάς θέσεις τῆς Μασονίας εἶναι σύμπτωσις»; ἐν ἐφημερίδᾳ «Ὀρθόδοξος Τύπος» (23-12-2011) 1, 7).

20-12-2001: «Ἡψυχή… εἴτε συμβαδίζει μέ ἡμᾶς (τούς χριστιανούς) εἴτε ἀκολουθεῖ ἄλλον δρόμον (λ.χ. τόν Ἰουδαϊσμόν ἤ τό Ἰσλάμ)… δέν χρειάζεται ἀπό μέρους ἡμῶν οὐδεμία βία, οὐδεμία πίεσις, μόνον στοργή καί εἰρήνη».

«Ἐάν σταθῶμεν μέ τό προσῆκον δέος ἀπέναντι τῶν προσωπικῶν ἀναζητήσεων ἑκάστης ψυχῆς, ἡ ὁποία, γεννηθεῖσα εἰς ὡρισμένην θρησκευτικήν παράδοσιν, ἀνοίγει τάς πτέρυγάς της, διά νά πετάξῃ εἰς ἀναζήτησιν τοῦ Ἠγαπημένου, ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἔχομεν ἀνθρώπινον χρέος νά σεβασθῶμεν ἀπολύτως τήν προσωπικήν πορείαν ἑκάστου πρός τήν ὑπερτάτην ἀγάπην. Τότε ἐναγκαλιζόμεθα ἐν εἰρήνῃ τήν ψυχήν αὐτήν καί παρακολουθοῦμεν ἐν ἄκρᾳ σιωπῇ καί προσευχῇ τήν πορείαν της, εἴτε συμβαδίζει μέ ἡμᾶς (τούς χριστιανούς) εἴτε ἀκολουθεῖ ἄλλον δρόμον (λ.χ. τόν Ἰουδαϊσμόν ἤ τό Ἰσλάμ), διότι ὁ Ἠγαπημένος Θεός, ὁ Κύριός της, τήν ἀναμένει καί θά τῆς δείξει τόν δρόμον. Δέν χρειάζεται ἀπό μέρους ἡμῶν οὐδεμία βία, οὐδεμία πίεσις, μόνον στοργή καί εἰρήνη».

(ΠΗΓΗ: «Διαθρησκειακή Βρυξελλῶν, ἐνώπιον ἐκπροσώπων τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ Ἰσλάμ καί διαφόρων χριστιανικῶν «ὁμολογιῶν» (20-12-2001), ἐν περιοδικῷ «Ἐπίσκεψις» 603 (2001) 15 καί «Ἡ ταύτισις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μέ τάς θέσεις τῆς Μασωνίας εἶναι σύμπτωσις»; ἐν ἐφημερίδᾳ «Ὀρθόδοξος Τύπος» (23-12-2011) 1, 7).

 13-1-2002: Στό Ἰράν ὁ Πατριάρχης δήλωσε ὅτι «τό Κοράνιο εἶναι ἴσο μέ τήν Ἁγία Γραφή καί ἱερό, ὅπως αὐτή».

(ΠΗΓΗ: Ἀντιφώνηση πρὸς τὸν Πρόεδρο τοῦ Ἰρὰν Mohamend Khatami, ἐν περιοδικῷ «Ἐπίσκεψις» 606, 2 καί ἐφημερίδᾳ «Ὀρθόδοξος Τύπος» (15-3-2002) καί περιοδικῷ «Ἐπίσκεψις» 563, 21)

14/16-10-2005: «Οἱ διαφορές ἀνάμεσα σέ Μουσουλμάνους καί Χριστιανούς ἔχουν τίς ρίζες τους στήν πολιτική καί ὄχι στήν πίστη».

(ΠΗΓΗ: «Διαθρησκειακή εἰς Αὐστρίαν μέ θέμα τήν θέσιν τοῦ Ἰσλάμ εἰς τόν κόσμον», ἐν ἐφημερίδᾳ «Ὀρθόδοξος Τύπος» (25-11-2005) 6). Ἀπό 14 μέχρι 16 Νοεμβρίου 2005 πραγματοποιήθηκε διαθρησκειακή διάσκεψη στήν Βιέννη τῆς Αὐστρίας μέ θέμα τήν θέση τοῦ Ἰσλάμ στόν κόσμο, στήν ὁποία συμμετεῖχε καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος)

https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/patriarheia/6719223_synaxis-orthodoxon-klirikon-kai-monahon-oikoymeniston-lehthenta-kai