ΓΟΧ - ΘΝΠ: Εγκαίνια Μητροπολιτικού Ναού και στο βάθος το μοναχικό τάγμα ( = στρατός του Χριστού) μασκοφορεμένο. Αυτά συμβαίνουν όταν απουσιάζει ο ένοικος

Ἀκολούθησε σύντομη δεξίωσις μὲ κέρασμα καὶ προσφωνήσεις στὸ Ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς καὶ τέλος παρετέθη γεῦμα σὲ χῶρο πλησίον τῆς Μονῆς στοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ Κληρικούς, καὶ στοὺς συνοδούς τους, ἰδίως μάλιστα σὲ ἐκείνους ποὺ εἶχαν προσέλθει ἀπὸ μακριά. 

KATAKOMBIKH EKKΛΗΣΙΑ  

Προφανώς για τους γοχ ο ιος κολάει μόνο στον Ναό  γιατι οπως εχουμε δει πολλάκις κατοπιν οταν γευματίζουν δεν φορούν μάσκες.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ  ΔΗΘΕΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΙΕΡΕΙς ΠΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΠΡΟΧΘΕΣ ΚΥΡΙΕ ΜΑΝΙΩΤΗ ( = καλλιτεχνικό Αττικής) ΑΦΙΕΡΏΝΕΤΑΙ ΤΟ ΚΆΤΩΘΙ ( πριν αλεκτωρ φωνησαι τρις η επιβεβαίωση ) 

https://katanixi.gr/synergates/p-theodoros-zisis/p-theodoros-zisis-prosvoli-ton-dogmato/

Ὅλος ὁ ναός καί τά ἐν τῷ ναῷ εἶναι ἱερά καί μεταδίδουν Ἁγιασμό καί Χάρη.

Ἐσφαλμένα καί χωρίς θεολογική θεμελίωση ὑποτιμᾶται ἡ ἁγιαστική Χάρη τοῦ ναοῦ καί τῶν ἄλλων ἱερῶν σκευῶν καί ἀντικειμένων πού ὑπάρχουν ἐντός τοῦ ἱεροῦ ναοῦ καί περιορίζεται αὐτή μόνον στήν Θεία Κοινωνία. 

Δέν ἀμφιβάλλει κανείς ὅτι, ὅπως εἴπαμε, τό ὕψιστο καί ἁγιώτατο δόγμα καί μυστήριο εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία, καί ὀρθῶς ὑποστηρίζεται ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο, ὅτι αὐτό εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο, εἶναι κόκκινη γραμμή, καί ὅτι ἑπομένως δέν πρόκειται ποτέ νά δεχθεῖ ὅτι μέσῳ τοῦ σώματος καί αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι δυνατόν νά μεταδοθεῖ κάποια ἀσθένεια, μολονότι στήν πράξη ἤδη ἐπί δύο μῆνες κατήργησε τήν κόκκινη γραμμή καί τήν ὑπερέβη. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι ὁ ἴδιος ὁ ἱερός ναός καί ὅλα τά ἐν αὐτῷ ἱερά στεροῦνται τήν ἁγιαστική Χάρη καί μέσῳ αὐτῶν ἠμπορεῖ νά μεταδοθεῖ ἡ λοίμωξη. 

Εἰς ὅλα τά χαρίσματα καί τά πλεονεκτήματα ὑπάρχουν βαθμοί ὑπεροχῆς καί ἀξίας πού ἐκφράζονται καί στήν γλώσσα μέ τούς τρεῖς βαθμούς τῶν ἐπιθέτων· θετικό, συγκριτικό καί ὑπερθετικό: σοφός, σοφώτερος, σοφώτατος· ἀγαθός, καλλίων, κάλλιστος· νέος, νεώτερος, νεώτατος. Ἐκτός λοιπόν ἀπό τήν ἁγιώτατη καί ὕψιστη Θεία Εὐχαριστία, ὑπάρχουν καί ἄλλα ἅγια καί ἁγιότερα, ὑψηλά καί ὑψηλότερα, ὅπως μέ βεβαιότητα εἶναι ὁ ἱερός ναός, τό ἱερό Εὐαγγέλιο, οἱ ἅγιες εἰκόνες, ὁ Τίμιος Σταυρός, τά ἱερά λείψανα, τό ἁγιασμένο χέρι τοῦ ἱερέως, ἡ ἁγία τράπεζα, ἡ ἁγία λαβίδα, τό ἱερό δισκοπότηρο καί πολλά ἄλλα. Ὅπως λοιπόν ἡ Θεία Κοινωνία δέν μεταδίδει ἀσθένειες, τό ἴδιο καί ὁ ἱερός ναός καί ὅλα τά ἐν αὐτῷ μεταδίδουν μόνον ἁγιασμό καί Χάρη, θεραπεία καί ἴαση καί ὄχι ἀσθένειες καί λοιμώξεις.

Δυστυχῶς, οἱ ἐκκλησιαστικές ἡγεσίες, ἐπειδή δέν τολμοῦν νά ἀντιταχθοῦν στούς ἀγνοοῦντες τά τῆς Ἐκκλησίας ἤ σέ ὅσους συνειδητά τήν πολεμοῦν, ἔβαλαν θεωρητικά κόκκινη γραμμή μόνο γιά τήν Θεία Εὐχαριστία, πού ἤδη τήν ὑπερέβησαν καί δέν ξέρουμε ἄν καί στό μέλλον θά τήν τηρήσουν, καί δέχθηκαν βλασφήμως καί ἀνιέρως, ὅτι μέσα στούς ἱερούς ναούς ὑπάρχει κίνδυνος νά μεταδοθεῖ ἡ λοίμωξη, ἄν δέν τηρηθοῦν οἱ ὑγειονομικοί ὅροι πού τηροῦνται σέ ὅλους τούς χώρους συνάθροισης προσώπων,

ἄν δέν τηρηθοῦν οἱ ἀναγκαῖες ἀποστάσεις, ἄν δέν ἀπολυμαίνονται οἱ ναοί, ἄν ἀσπαζόμαστε τό ἱερό Εὐαγγέλιο, τίς ἅγιες εἰκόνες, τόν Τίμιο Σταυρό, τό χέρι τοῦ ἱερέως. Παραπονούμενοι μάλιστα οἱ τῆς Ἐκκλησίας πρός τούς πολιτικούς καί ὑγειονομικούς, γιατί ἔκλεισαν τούς ναούς καί ἀπαγόρευσαν την Θεία Κοινωνία, ἀντί νά τούς ἐλέγξουν γιά τίς ἱερόσυλες, βλάσφημες καί βέβηλες αὐτές ἐνέργειες, νά ὑπερασπισθοῦν ἀνυποχώρητα τά τιμαλφῆ, τά Τίμια καί Ἱερά τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐντεταλμένοι, ὡς λειτουργοί, ὡς ἀξιωματικοί τοῦ μόνου καί ἀπόλυτου Ἄρχοντος, Κυρίου, Βασιλέως Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἀντί αὐτεξουσίως, ἐξουσιαστικά, νά ἀνοίξουν τίς πύλες τῶν ναῶν καί τήν ἀπρόσκοπτη καί ἄνευ ὅρων προσκύνηση τῶν ἱερῶν καί ὁσίων, ἀντί μέ βροντερή φωνή νά φωνάξουν τό «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἡμῶν καί εἰσελεύσεται ὁ βασιλεύς τῆς δόξης»16 δουλοπρεπῶς καί ἀναξίως παρακαλοῦν τούς ἀσεβεῖς κα`ι βλασφήμους καί τούς λένε: «Ἀνοῖξτε τούς ναούς, ὅπως ἔχετε ἀνοικτά τά σουπερμάρκετς, τά φαρμακεῖα καί τίς λαϊκές ἀγορές, καί ἐμεῖς συμφωνοῦμε μαζί σας ὅτι οἱ ἱεροί ναοί, οἱ ἅγιες εἰκόνες, τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ὁ Τίμιος Σταυρός, τά πολλά πρόσωπα μέσα στήν Ἐκκλησία, εἶναι κίνδυνος γιά τήν ὑγεία. Θά ἀποφασίσουμε σχετικά καί θά πάρουμε ὅλα τά μέτρα πού ἀπαιτοῦνται, ὥστε νά μή μεταδοθεῖ μέσα στούς ναούς ὁ κορωνοϊός». 

Καί αὐτά, παρακαλῶ, μέ συνοδικές ἀποφάσεις, ὅπου ὑποτίθεται ὅτι ἐπιστατεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἔτσι βλασφήμως παρουσιάζεται νά ἀποφασίζει καί νά ἀναιρεῖ τόν ἑαυτό του, γιατί αὐτό ἁγιάζει, χαριτώνει τόν ἱερό ναό κατά τήν τέλεση τῶν ἐγκαινίων καί σταθερά στή συνέχεια μέ ὅλες τίς ἱερές τελετές καί ἀκολουθίες καί πρό παντός μέ τήν Θεία Εὐχαριστία. Ἐξισώνουν ἔτσι καί οἱ τῆς Ἐκκλησίας τούς ναούς μέ τά σουπερμάρκετς, τά ἱερά μέ τά κοσμικά, δέν διαστέλλουν, δέν διαφοροποιοῦν τά ἱερά ἀπό τά μή ἱερά. Δέν ἰσχύει ἀναλογικά ἡ ἐπιτίμηση τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἱερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέσῳ τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ: «Οἱ ἱερεῖς αὐτῆς (= τῆς Ἱερουσαλήμ, τώρα τῆς Ἐκκλησίας) ἠθέτησαν νόμον μου καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου· ἀναμέσον βεβήλου καί ἁγίου οὐ διέστελλον καί ἀναμέσον ἀκαθάρτου καί τοῦ καθαροῦ οὐ διέστελλον… καί ἐβεβηλούμην ἐν μέσῳ αὐτῶν»17.

 Ὁ ναός εἶναι οἶκος τοῦ Θεοῦ καί ἐργαστήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Θά ἔπαιρνε μεγάλη ἔκταση τό παρόν ἄρθρο, ἄν ἐπιχειροῦσα νά καταδείξω ἐπαρκῶς τήν ἁγιότητα καί Χάρη τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί ὅλων τῶν ἱερῶν σκευῶν καί ἀντικειμένων πού ὑπάρχουν σ᾽ αὐτούς... Ἀπό τό πλῆθος τῶν ὕμνων καί τῶν εὐχῶν τῆς τελετῆς τῶν Ἐγκαινίων ἐπιλέγουμε ὀλίγους. Ἀπό τόν ἑσπερινό τῆς τελετῆς τό «Καί νῦν» τῶν Στιχηρῶν: 

«Τόν ἐγκαινισμόν τελοῦντες τοῦ πανιέρου ναοῦ… σέ δοξάζομεν Κύριε, τόν ἁγιάσαντα τοῦτον καί τελειώσαντα τῇ αὐτοτελεῖ σου Χάριτι». Τό πρῶτο τροπάριο τῶν Ἀποστίχων: «…Τοῦτον τόν Οἶκον ὁ Πατήρ ὠκοδόμησεν. Τοῦτον τόν Οἶκον ὁ Υἱός ἐστερέωσε. Τοῦτον τόν Οἶκον τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἀνεκαίνισε, τό φωτίζον καί στηρίζον καί ἁγιάζον τάς ψυχάς ἡμῶν». 

Τοποθετώντας ὁ ἀρχιερεύς τά λείψανα ἐντός τῆς ἁγίας θήκης πού τοποθετεῖται στήν Ἁγία Τράπεζα παρακαλεῖ τόν Θεό νά δωρίσει εἰς αὐτά «τό θαυματουργεῖν πρός ἡμετέραν σωτηρίαν». 

Σέ καθαγιαστική εὐχή ἐπίσης λέγει μεταξύ ἄλλων ὁ ἀρχιερεύς: 

«Ναί, Δέσποτα Κύριε, ὁ Θεός ὁ Σωτήρ ἡμῶν, ἡ ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν δεομένων σου, καί κατάπεμψον τό πανάγιόν σου Πνεῦμα, τό προσκυνητόν καί παντοδύναμον, καί ἁγίασον τόν Οἶκον τοῦτον· πλήρωσον αὐτόν φωτός ἀϊδίου· αἱρέτισον αὐτόν εἰς κατοικίαν σήν· ποίησον αὐτόν σκήνωμα δόξης σου· κατακόσμησον αὐτόν τοῖς θείοις σου καί ὑπερκοσμίοις χαρίσμασι· κατάστησον αὐτόν λιμένα χειμαζομένων, ἰατρεῖον παθῶν, καταφυγήν ἀσθενῶν, δαιμόνων φυγαδευτήριον, ἐν τῷ εἶναι τούς ὀφθαλμούς σου ἀνεῳγμένους ἐπ᾽ αὐτόν ἡμέρας, καί νυκτός, καί τά ὦτά σου προσέχοντα εἰς τήν δέησιν τῶν ἐν φόβῳ σου καί εὐλαβείᾳ ἐν αὐτῷ εἰσιόντων καί ἐπικαλουμένων τό πάντιμον καί προσκυνητόν ὄνομά σου· ὅσα ἄν αἰτήσωνταί σε, καί σύ ἀκούσεις ἐν οὐρανῷ ἄνω, καί ποιήσεις ἔλεος, καί ἵλεως ἔσῃ αὐτοῖς. Φύλαξον αὐτόν ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος ἀσάλευτον, καί τό ἐν αὐτῷ Θυσιαστήριον, Ἅγιον Ἁγίων ἀνάδειξον, τῇ δυνάμει καί ἐνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος· δόξασον αὐτόν ὑπέρ τό κατά νόμον ἱλαστήριον, ὥστε τάς ἐν αὐτῷ τελουμένας ἱερουργίας, εἰς τό ἅγιον καί ὑπερουράνιον καί νοερόν σου Θυσιαστήριον καταντᾶν, καί τήν χάριν ἡμῖν κομίζειν τῆς σῆς ἀχράντου ἐπισκιάσεως· θαῤῥοῦμεν γάρ, οὐκ εἰς τήν τῶν ἡμετέρων ἀναξίων χειρῶν ὑπουργίαν, ἀλλ᾽ εἰς τήν σήν ἄφατον ἀγαθότητα».

Στά συνήθη Εἰρηνικά πού ἐκφωνεῖ στή συνέχεια ὁ Διάκονος προστίθεται ἡ δέηση: «Ὑπέρ τοῦ ἁγιασθῆναι τόν Οἶκον τοῦτον, καί τό ἐν αὐτῷ Θυσιαστήριον, τῇ ἐπιφοιτήσει, καί δυνάμει καί ἐνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».

Σέ ἄλλη εὐχή ὁ ἀρχιερεύς:

«Εὐχαριστοῦμεν σοι, Κύριε, ὁ Θεός ἡμῶν, ὅτι, ἥν ἐξέχεας χάριν ἐπί τούς ἁγίους σου Ἀποστόλους, καί ἐπί τούς ὁσίους ἡμῶν Πατέρας, ἠξίωσας, διά πολλήν σου φιλανθρωπίαν, καί μέχρις ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, καί ἀχρείων δούλων σου ἐκτεῖναι. Διό δεόμεθά σου, Δέσποτα πολυέλεε· Πλήρωσον δόξης, καί ἁγιασμοῦ καί χάριτος τό Θυσιαστήριον τοῦτο, ὥστε μεταποιεῖσθαι τάς ἐν αὐτῷ προσφερομένας σοι ἀναιμάκτους θυσίας, εἰς τό ἄχραντον Σῶμα, καί τό τίμιον Αἷμα τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρός σωτηρίαν παντός τοῦ Λαοῦ σου καί τῆς ἡμῶν ἀναξιότητος».

Ἡ ἴδια Χάρη, λοιπόν, πού δόθηκε στούς Ἀποστόλους καί στούς Ἁγίους Πατέρες, ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γεμίζει μέ τήν τελετή τῶν Ἐγκαινίων τούς ἱερούς ναούς καί παραμένει ἐκεῖ διαρκῶς, ὅπως παραμένει ἡ Χάρη τοῦ Βαπτίσματος στούς βαπτιζομένος καί τῆς Ἱερωσύνης στούς ἱερεῖς. Εἶναι ἡ ἴδια Χάρη πού μεταβάλλει τόν ἄρτο καί τόν οἶνο σέ σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ, πού ἐνεργεῖ ὥστε οἱ Ἅγιες Εἰκόνες νά θαυματουργοῦν καί νά μυροβλύζουν, ὅπως καί τά λείψανα τῶν Ἁγίων. Στήν Χάρη λοιπόν καί στόν Ἁγιασμό τῶν ναῶν ἀπό τήν τελετή τῶν Ἐγκαινίων προστίθεται αὐξητικά ἡ Χάρη ἀπό τήν διαρκῆ τέλεση τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τῶν λοιπῶν μυστηρίων, ἀπό τήν πλούσια Χάρη τῶν Ἁγιογραφικῶν ἀναγνωσμάτων καί τῶν ὕμνων ἀπό τόν πολλαπλασιασμό τῆς Χάριτος στούς κοινωνοῦντες καί ἐκκλησιαζομένους. Ὅλα μέσα στόν ναό ἁγιάζονται καί χαριτώνονται, ἀκόμη καί οἱ τοῖχοι καί τά κεραμίδια, καί τά στασίδια καί τά καθίσματα, καί ὁ ἀέρας μέσα στό ναό· πουθενά δέν μπορεῖ νά σταθεῖ ὁ κορωνοϊός καί νά ἐπιβιώσει....

Περιμένουμε καί ἐμεῖς ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο, ὄχι μέ ἰσχυρή, ἀλλά μέ ἰσχυρότατη σύσταση νά ἀπαγορεύσει τήν βεβήλωση καί τήν καρναβαλοποίση τῶν Ναῶν μέ τήν χρήση τῆς μάσκας καί νά σταθεῖ καί στά ἄλλα στό ὕψος τοῦ λειτουργήματος τῆς Ἱερωσύνης.

Θά προσθέσω ὀλίγα μόνον γιά τήν Χάρη τήν ἁγιαστική τῶν Ἁγίων Εἰκόνων καί γιά τόν ἀσπασμό τοῦ χεριοῦ τῶν ἱερέων καί θά κλείσω μέ μία σύντομη παρουσίαση τῶν ὅσων λέγει γιά τήν ἱερότητα τοῦ ναοῦ καί τῶν ἐν τῷ ναῷ ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης (1416/17-1429), μεγάλος λειτουργιολόγος καί μυσταγωγός.

Ἡ σύσταση νά μήν ἀσπαζόμαστε τίς ἅγιες εἰκόνες μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς ἕνα νέο εἶδος εἰκονομαχίας, γιατί ἀγνοεῖ τήν θεολογία καί τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας πού ἀναπτύχθηκε ἀπό τήν Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδο καί ἀπό μεγάλους Ἁγίους Πατέρες. Ἀσπαζόμενοι τίς εἰκόνες ἀσπαζόμαστε τά εἰκονιζόμενα πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων, τῶν ὁποίων ἡ Χάρη καί ὁ ἁγιασμός μεταβαίνει ἀπό τά πρωτότυπα, ἀπό τούς ἴδιους, καί στίς εἰκόνες τους. Δέν τιμοῦμε τό ξύλο τῆς εἰκόνας, ἀλλά τόν εἰκονιζόμενο ἐπάνω εἰς αὐτήν, ὅπως εἶχε διατυπώσει ἐνωρίς ὁ Μ. Βασίλειος καί κατόπιν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός καί ἡ Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος· «ἡ γάρ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει». 

Εἶναι λοιπόν ποτέ δυνατόν νά ἐπιτρέψει ὁ Χριστός, ἡ Θεοτόκος, ὁ εἰκονιζόμενος Ἅγιος νά ἀσθενήσει αὐτός πού τόν τιμᾶ ἀσπαζόμενος τήν εἰκόνα του; Ὅταν μάλιστα ἔχουμε χιλιάδες παραδείγματα θαυματουργῶν εἰκόνων πού εἴτε ἐκδηλώνουν τήν πλούσια Χάρη τους μέ μυροβλησία εἴτε μέ τή θεραπεία χιλιάδων ἀσθενῶν πού προσφεύγουν καί ζητοῦν βοήθεια ἀπό τόν Θεό καί τούς Ἁγίους; Ἡ Χάρη μάλιστα αὐτή τῶν εἰκονιζομένων Ἁγίων, ὅπως περνᾶ στά λείψανα πολλῶν Ἁγίων καί τά καθιστᾶ ἄφθαρτα καί θαυματουργά, ἔτσι περνᾶ καί στό ὑλικό τῶν εἰκόνων, εἰς τό ξύλο, τό ἁγιάζει καί τό χαριτώνει ὥστε καί αὐτό νά μεταδίδει Χάρη καί Ἁγιασμό. 

Σέ παλαιόερη μελέτη μας γιά τίς ἅγιες εἰκόνες γράφαμε τά ἑξῆς:

«Οἱ εἰκόνες μάλιστα τῶν ἁγίων δέν εἶναι ἁπλές ἀναμνηστικές παραστάσεις, ὅπως οἱ φωτογραφίες τῶν συγγενῶν καί φίλων, ἀλλά μετέχουν καί αὐτές στή δόξα καί στόν ἁγιασμό, λόγῳ τῆς μυστικῆς τους σχέσεως πρός τά πρωτότυπα. Ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐνοικεῖ στούς ἁγίους, χαριτώνει τά σώματά τους, ὅπως φαίνεται στά ἅγια λείψανά τους καί περνᾶ καί στίς ἅγιες εἰκόνες τους, πού γιά τό λόγο αὐτό θαυματουργοῦν18. Ἡ Σύνοδος ἀπέκρουσε τήν ἄποψη τῶν εἰκονομάχων οἱ ὁποῖοι ἰσχυρίζονταν ὅτι ἡ εἰκόνα,ἐπειδή δέν καθαγιάζεται μέ εἰδική εὐχή, δέν ἔχει τό χαρακτήρα τοῦ ἱεροῦ καί ἁγίου, «ἀλλά μένει κοινή καί ἄτιμος ὡς ἀπήρτισεν αὐτήν ὁ ζωγράφος». Κατά τούς Πατέρες τῆς Συνόδου ὑπάρχουν πολλά ἄλλα ἀντικείμενα μέσα στή λατρεία, ὅπως ὁ σταυρός καί τά ἱερά σκεύη, τά ὁποῖα χωρίς νά καθιερώνονται μέ εὐχή, εἶναι ἀφ᾽ ἑαυτῶν πλήρη ἁγιασμοῦ καί Χάριτος. Τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ τήν εἰκόνα. Διά τοῦτο «ἀσπαζόμενοι ταύτην καί τιμητικῶς προσκυνοῦντες μεταλαμβάνομεν ἁγιασμοῦ· ἐπεί καί ἱερά διάφορα σκεύη ἔχοντες ταῦτα ἀσπαζόμεθα καί περιπτυσσόμεθα καί ἁγιασμόν τινα εἰληφέναι παρ᾽ αὐτῶν ἐλπίζομεν· ἤ καί τόν σταυρόν καί τά ἱερά σκεύη φληναφήσουσι κοινά καί ἄτιμα εἶναι, ὡς ἀπήρτισεν αὐτά ὁ τέκτων καί ὁ ζωγράφος καί ὁ ὑφάντης, ἐπειδάν οὐκ ἔχουσιν εὐχήν ἱεράν ἁγιάζουσαν αὐτά, ἤ καί τάς σεπτάς εἰκόνας ὡς ἱεράς καί ἁγίας καί τιμίας ἀποδέξονται»19. Ὅ,τι ἀφιερώνεται στό Θεό καί στούς ἁγίους μετέχει τῆς Χάριτος καί γίνεται ἅγιο. Οἱ εἰκόνες εἶναι ἰσοδύναμες πρός τό εὐαγγέλιο, τόν σταυρό καί τά ἱερά σκεύη. Γι᾽ αὐτό μέ ἔμφαση ἡ σύνοδος ἐπαναλαμβάνει: «Ταῦτα εἰδότες ἡμεῖς, οἱ τῷ Θεῷ μόνῳ τήν λατρείαν ἡμῶν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσάγοντες, πάντα τά αὐτῷ ἀνατεθειμένα καί καθιερωμένα, εἴτε θεῖος τύπος τοῦ τιμίου σταυροῦ, εἴτε ἅγιον εὐαγγέλιον, εἴτε σεπταί εἰκόνες, εἴτε ἱερά σκεύη εἰσί, καί ἀσπασώμεθα καί περιπτυξώμεθα, ὡς ἐλπίδα ἔχοντες ἁγιασμοῦ μεταλαμβάνειν παρ᾽ αὐτῶν»20.