Περί κανονικού και ψευδεπισκόπου – κείμενο ΓΟΧ 2014

 ΚΑΤΑΚΟΜΒΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Συμφέρει την ψυχή σας να παραιτηθείτε της ιεροσύνης  από το να βλαστημάτε  τον Θεό εν ώρα Λειτουργίας

'' Aντί να αντιταχθούν στα αντίχριστα μέτρα του καθεστώτος, αυτοί σπεύδουν να τα προαναγγείλουν από μόνοι τους.  Όταν κηρύσσουν μόνο υπακοή και ευπείθεια, όχι στους αγίους, αλλά στους εκκλησιομάχους πολιτικούς, στους κοσμικούς δήθεν ειδικούς  Όταν αντί να επιχειρήσουν να τονώσουν και να οικοδομήσουν στη σωστή πίστη τους ολιγόπιστους και κλονισμένους χριστιανούς  έρχονται να τους μπερδέψουν ακόμη χειρότερα, με το να κηρύσσουν οι ίδιοι τη βλασφημία  εντός των ναών'' 

ΣΤΗΝ ΦΩΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΗΝ  ΠΙΣΤΙ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΓΟΧ πηγη https://www.flickr.com/photos/impcgr/50243759166/in/album-72157715546406418/

ΚΑΤΩΤΕΡΩ ΑΠΟ ΤΟ  ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΓΟΧ 2014

6.Ἡ ἀσάλευτη ἐμμονὴ στὴν Ὀρθὴ Ὁμολογία, καθὼς καὶ ἡ ὑπεράσπισή Της μὲ κάθε θυσία, εἶναι θέμα ὑψίστης σωτηριολογικῆς^[14] σημασίας, καὶ γι᾿ αὐτὸ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας ὁµολόγησαν καὶ ὑπερασπίσθηκαν γενναίως, μὲ λόγο, ἔργο καὶ αἷμα, τὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Πίστη μας, καὶ ἔπρατταν αὐτὸ ἐκ µέρους τῆς Ὀρθόδοξης Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐν ὀνόµατι τῆς ὑπάρξεώς Της.

7.Ὅλοι ὅσοι κηρύττουν ἢ πράττουν ἀντίθετα πρὸς τὴν Ὀρθὴ Ὁμολογία, ἐπειδὴ εἶναι αἱρετικοί,χωρίζονται ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ ἐκπίπτουν ἀπὸ τὴν Κοινωνία μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία, εἴτε αὐτοὶ εἶναι μεμονωμένα πρόσωπα εἴτε Κοινότητες, ἔστω καὶ ἄν αὐτὲς συνεχίζουν νὰ λειτουργοῦν τυπικῶς-θεσμικῶς ὡς δῆθεν Ἐκκλησίες καὶ νὰ ἀποκαλοῦνται ὡς Ἐκκλησίες:

● «Ὅσοι δὲν εὑρίσκονται στὴν Ἀλήθεια, αὐτοὶ δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ· καὶ τόσο περισσότερο, ὅσο ψεύδονται μεταξύ τους, καλοῦντες καὶ καλούμενοι ἱεροὶ ποιμένες καὶ ἀρχιποιμένες· διότι, ὁ Χριστιανισμὸς δὲν χαρακτηρίζεται βάσει τῶν προσώπων, ἀλλὰ βάσει τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀκριβείας τῆς πίστεως» (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς).

8.Ἡ Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ τὴν Κοινωνία τῶν Μυστηρίων, ἡ Ὁποία παρέχεται ἄνωθεν ἀπὸ τὸν Πατέρα, διὰ τοῦ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, εἶναι βεβαίως Χριστοκεντρικὴ καὶ Εὐχαριστιακή, βιώνεται δὲ ὡς διαχρονικὴ σύνοδος καὶ συλλειτουργία ἐν τόπῳ καὶ χρόνῳ «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις»[15], ἐφ᾿ ὅσον ἔχει ὡς ἐγγυητή Της τὸν Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος εἶναι – μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ - φορέας τῆς «Παραδόσεως τῆς Ἀληθείας» (Ἅγιος Εἰρηναῖος Λουγδούνου).

10. Κάθε Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος κηρύττει αἵρεση δημoσίως καὶ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ Ἐκκλησίας»[16], καὶ ὁ ὁποῖος διδάσκει «ἕτερον εὐαγγέλιον παρ᾿ ὅ παρελάβομεν» ἢ εὑρίσκεται σὲ συγκρητιστικὴ κοινωνία μὲ ἀλλοδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους, καὶ μάλιστα ὅταν πράττει αὐτὸ ἐπιμόνως καὶ συνεχῶς, καθίσταται «ψευδεπίσκοπος» καὶ «ψευδοδιδάσκαλος» (ΙΕ’ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας)· ὅσοι δὲ Ἐπίσκοποι εὑρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ αὐτόν, ἀδιαφορώντας ἢ ἀνεχόμενοι ἢ ἀποδεχόμενοι τὸ φρόνημα καὶ τὶς πρακτικές του ἐκφράσεις, αὐτοὶ «συνόλλυνται»[17] (Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης), καὶ παύουν ἔτσι νὰ εἶναι Κανονικοὶ[18]καὶ Κοινωνικοί[19], ἐφ᾿ ὅσον ἡ Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἑνότητά Της καὶ ἡ γνησία Ἀποστολικὴ Διαδοχή, οἱ ὁποῖες ἐγγυῶνται μὲ ἀσφάλεια τὴν Κανονικότητα καὶ τὴν Κοινωνικότητα τοῦ Ἐπισκόπου, ἑδράζονται, ἀπορρέουν καὶ διασφαλίζονται ἀπὸ τὴν «Ὀρθὴν καὶ Σωτήριον τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν».

  

^[16]    «Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ Ἐκκλησίας» (φράση ἀπὸ τὸν ΙΕ’ Ἱερὸ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Ἱερᾶς Συνόδου)· παρρησίᾳ, μὲ παρρησία, ἀπροκάλυπτα, ἐλευθέρως, εὐθαρσῶς.

 

^[17]    «Συνόλλυνται»· ἀπὸ τὸ ρῆμα συνόλλυμαι: καταστρέφομαι-ἐξαφανίζομαι-χάνομαι μαζὶ μὲ κάποιον.

 

^[18]    «Κανονικοί»· ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι καὶ καλεῖται «Κανονικός», ὅταν ἡ χειροτονία του, ἡ ποιμαντικὴ καὶ συνοδική του δραστηριότητα, ἀλλὰ καὶ τὸ φρόνημά του εἶναι σύμφωνα μὲ τὰ Δόγματα καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τότε γίνεται λόγος γιὰ τὴν «Κανονικότητα» τοῦ Ἐπισκόπου.

 

^[19]    «Κοινωνικοί»· ἕνας Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος εἶναι «Κανονικός», εἶναι καὶ «Κοινωνικός», δηλαδὴ εἶναι σὲ κοινωνία Πίστεως καὶ Μυστηρίων μὲ τὸν Ὀρθόδοξο Κλῆρο καὶ Λαό. Τότε γίνεται λόγος γιὰ τὴν «Κοινωνικότητα» τοῦ Ἐπισκόπου.

 

Τούτο και μόνο ως θέαμα προβάλλει αποκρουστικό. Εισέρχονται, λοιπόν, άνθρωποι μασκοφορούντες, ασπαζόμενοι τις εικόνες.
Με τη στάση αυτή φανερώνεται ότι βρισκόμαστε σε μια νέα εικονομαχική περίοδο, όπου η τιμή δεν αποδίδεται στο εικονιζόμενο πρόσωπο, αλλά στο υλικό μέσο.

Έχουμε, δηλαδή ενώπιόν μας, τη νέου τύπου «θεολογία», εκείνη των κλειστών εκκλησιών, που ουδεμία σχέση έχει με την περί εικόνων διδασκαλία των Πατέρων της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όπου αναφέρεται ρητά μαζί με την προσκύνηση και ο ασπασμός.
Ο φραγμός όμως μεταξύ εικόνας και «πιστού» αποτελεί φραγμό μετοχής στο μυστήριο της Ενσάρκωσης του Χριστού, που «είναι η κλείδα της ερμηνείας πάντων των φαινομένων» (Ν.Γ.Πεντζίκης, Αρχείον, Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1974, σ. 185).

Η Εικονομαχία, δηλαδή, είναι ξεκάθαρα αίρεση Χριστολογική. Οπότε, ο μασκοφόρος, έναντι της εικόνος, «πιστός» βάζει αστερίσκους στην Ενσάρκωση.
Αλλάζει τη θεολογία, κάνοντας τη θεϊκή συγκατάβαση, μετάβαση τοπική, ακυρώνοντας, δηλαδή, το σχετικό Οίκο του Ακαθίστου Ύμνου (Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος Ι.Μ. Ιβήρων, Ο Βασιλεύς της Δόξης, Ι.Μ.Ιβήρων 2018, σ. 126).