Ἀνοιχτή ἐπιστολή πρός τήν ἐξοχώτατη Κα Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, και πρός τόν Κο Πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδας.Η ανάρτηση τής Προέδρου της Δημοκρατίας στο Facebook και το σχόλιό μου. Μαρίνος Ριτσούδης
πατηστε στον συνδεσμο
https://scripta---manent.blogspot.com/2020/03/blog-post_919.html
Η ανάρτηση ολοκληρωμένη :
Ζούμε μια πρωτόγνωρη συνθήκη. Η πανδημία του κορωνοϊού ερημώνει τον δημόσιο χώρο και αφυδατώνει τον δημόσιο βίο. Η απομόνωση αυτή είναι αναγκαία, δεν είναι όμως εύκολη. Προκαλεί μια ρήξη με τον κοινωνικό δεσμό και ατομική αναδίπλωση. Μας κλείνει μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, μακριά από αγαπημένα πρόσωπα, φίλους, κοινωνικές συναναστροφές, και μας φέρνει αντιμέτωπους με την μοναξιά, την συναισθηματική ένταση, ακόμη και την βία. Άνθρωποι χωρίς οικογένεια, ηλικιωμένοι, άρρωστοι, οικονομικά αδύναμοι, μητέρες – ή και πατέρες – που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους, εργαζόμενοι που χάνουν ξαφνικά τη δουλειά τους, νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Παράλληλα, η σκόπιμη παραπληροφόρηση των fake news υποσκάπτει την εμπιστοσύνη μας στην επιστημονική γνώση, επιτείνοντας ακόμα περισσότερο την αγωνία με την οποία βιώνουμε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα.
Μέσα, όμως, από την πρωτοφανή αυτή περιπέτεια που ζει ταυτόχρονα όλος ο κόσμος, αναδύεται ο ανθρωπισμός της αλληλεγγύης και της ευθύνης. Η σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία του δίνει μια νέα υπόσταση: διασυνδεδεμένοι με όλο τον κόσμο νιώθουμε ακόμη πιο βαθιά πως μετέχουμε στο πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μια άλλη του μορφή συναντάμε στην καθημερινή εθελοντική προσφορά: μοδίστρες φτιάχνουν μάσκες, δάσκαλοι συνεχίζουν τις παραδόσεις μαθημάτων διαδικτυακά, επιχειρήσεις παρέχουν οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη. Τέτοιες πράξεις μας δίνουν μια μοναδική ευκαιρία να ξανασκεφτούμε τις ανθρώπινες αξίες και τον τρόπο που οργανώνουμε τις προσωπικές, οικογενειακές και κοινωνικές μας σχέσεις. Μας υπενθυμίζουν επίσης ότι, πάνω από όλα, μας δένει μια κοινή μοίρα που δεν είναι άλλη από την πανανθρώπινη υποχρέωση απέναντι στον Άλλον. Σκεφτόμενη αυτό, μου έρχεται στο νου μια φράση του Michel de Montaigne, ενός από τους πιο σημαντικούς ουμανιστές του 16ου αιώνα: «Σε κάθε άνθρωπο αναγνωρίζω τον συμπατριώτη μου».
Είναι απόλυτη ανάγκη τώρα, μέσα στον ζόφο της πανδημίας, η Πολιτεία και όλοι μας να περιβάλουμε με φροντίδα τους πιο αδύναμους, να ακούσουμε εκείνους που μας ζητούν βοήθεια, να μην αδιαφορήσουμε για τον πόνο τους. Σε λίγο καιρό, όταν πια θα έχουμε αφήσει πίσω μας αυτή τη δύσκολη εμπειρία, θα έχουμε ξαναχτίσει την κοινωνία στη βάση της ενσυναίσθησης, της φιλαλληλίας και της συνευθύνης.
Και ό σχολιασμός μου ως απάντηση:
Η Κοινωνία είτε έξω από το σπίτι ειτε έγκλειστη στο σπίτι, εάν ήταν ζούγκλα, ζούγκλα παραμένει. Οι 4 τοίχοι, θα πυροδοτήσουν χειρότερα ψυχολογικά επεισόδια εάν δεν υπάρχει η εσωτερική καρδιακή παιδεία, να αποφορτιζει τα δυνατά μαγνητικά πεδία που αναζωπυρώνονται από τις συνεχείς τριβές.
Εαν η μέχρι πρότινος ελεύθερη κοινωνική ζωή δημιούργησε την πολύ μεγάλη κρίση αξιών, τούτη η συσσώρευση στούς τοίχους, δεν θα λύσει προβλήματα, θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα. Από παλαιά υπήρχε η εντολή των ειδικών, όταν οι καταστάσεις έχουν εντάσεις στο σπίτι, προκειμένου να χτυπήσεις τον άλλον, βγες έξω καί πήγαινε μιά βόλτα να ξελαμπικάρεις.
Ωραία τα όμορφα λόγια, δρουν όμως μόνο σαν όμορφα περιτυλίγματα, όταν δεν εμπίπτουν με την αλήθεια, και τελικά αφήνουν το κανένα ωφελος, απλώς καλλιεργούν μια ψεύτικη ωραιοποιημένη βιτρίνα.
Ο Καθένας καλλιεργεί το ήθος με την αλήθεια της πηγής, όχι σε συνταγές που μας βολτάρουν σε συνήθειες επειδή έτσι βολεύει το κοινωνικό στάτους της εποχής της πανδημίας. Η Σκέπη τής Ελλάδας είναι μόνο το Πανάγιο Πνεύμα, και η Κα Θεοτόκος πού υποσχέθηκε να βοηθήσει τήν Ελλάδα στήν Ζωντανή υπόσχεση πού έδωσε στην Αρχιλοχία Βασιλική Πλεξίδα, στο θαύμα τής σωτηρίας της, κατά την πτώση τού ελικοπτέρου στο Σαραντάπορο Ελλασόνας την 19 Απριλίου 2017.
Πηγή : https://m.facebook.
Η ανάρτηση ολοκληρωμένη :
Ζούμε μια πρωτόγνωρη συνθήκη. Η πανδημία του κορωνοϊού ερημώνει τον δημόσιο χώρο και αφυδατώνει τον δημόσιο βίο. Η απομόνωση αυτή είναι αναγκαία, δεν είναι όμως εύκολη. Προκαλεί μια ρήξη με τον κοινωνικό δεσμό και ατομική αναδίπλωση. Μας κλείνει μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, μακριά από αγαπημένα πρόσωπα, φίλους, κοινωνικές συναναστροφές, και μας φέρνει αντιμέτωπους με την μοναξιά, την συναισθηματική ένταση, ακόμη και την βία. Άνθρωποι χωρίς οικογένεια, ηλικιωμένοι, άρρωστοι, οικονομικά αδύναμοι, μητέρες – ή και πατέρες – που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους, εργαζόμενοι που χάνουν ξαφνικά τη δουλειά τους, νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Παράλληλα, η σκόπιμη παραπληροφόρηση των fake news υποσκάπτει την εμπιστοσύνη μας στην επιστημονική γνώση, επιτείνοντας ακόμα περισσότερο την αγωνία με την οποία βιώνουμε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα.
Μέσα, όμως, από την πρωτοφανή αυτή περιπέτεια που ζει ταυτόχρονα όλος ο κόσμος, αναδύεται ο ανθρωπισμός της αλληλεγγύης και της ευθύνης. Η σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία του δίνει μια νέα υπόσταση: διασυνδεδεμένοι με όλο τον κόσμο νιώθουμε ακόμη πιο βαθιά πως μετέχουμε στο πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μια άλλη του μορφή συναντάμε στην καθημερινή εθελοντική προσφορά: μοδίστρες φτιάχνουν μάσκες, δάσκαλοι συνεχίζουν τις παραδόσεις μαθημάτων διαδικτυακά, επιχειρήσεις παρέχουν οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη. Τέτοιες πράξεις μας δίνουν μια μοναδική ευκαιρία να ξανασκεφτούμε τις ανθρώπινες αξίες και τον τρόπο που οργανώνουμε τις προσωπικές, οικογενειακές και κοινωνικές μας σχέσεις. Μας υπενθυμίζουν επίσης ότι, πάνω από όλα, μας δένει μια κοινή μοίρα που δεν είναι άλλη από την πανανθρώπινη υποχρέωση απέναντι στον Άλλον. Σκεφτόμενη αυτό, μου έρχεται στο νου μια φράση του Michel de Montaigne, ενός από τους πιο σημαντικούς ουμανιστές του 16ου αιώνα: «Σε κάθε άνθρωπο αναγνωρίζω τον συμπατριώτη μου».
Είναι απόλυτη ανάγκη τώρα, μέσα στον ζόφο της πανδημίας, η Πολιτεία και όλοι μας να περιβάλουμε με φροντίδα τους πιο αδύναμους, να ακούσουμε εκείνους που μας ζητούν βοήθεια, να μην αδιαφορήσουμε για τον πόνο τους. Σε λίγο καιρό, όταν πια θα έχουμε αφήσει πίσω μας αυτή τη δύσκολη εμπειρία, θα έχουμε ξαναχτίσει την κοινωνία στη βάση της ενσυναίσθησης, της φιλαλληλίας και της συνευθύνης.
Και ό σχολιασμός μου ως απάντηση:
Η Κοινωνία είτε έξω από το σπίτι ειτε έγκλειστη στο σπίτι, εάν ήταν ζούγκλα, ζούγκλα παραμένει. Οι 4 τοίχοι, θα πυροδοτήσουν χειρότερα ψυχολογικά επεισόδια εάν δεν υπάρχει η εσωτερική καρδιακή παιδεία, να αποφορτιζει τα δυνατά μαγνητικά πεδία που αναζωπυρώνονται από τις συνεχείς τριβές.
Εαν η μέχρι πρότινος ελεύθερη κοινωνική ζωή δημιούργησε την πολύ μεγάλη κρίση αξιών, τούτη η συσσώρευση στούς τοίχους, δεν θα λύσει προβλήματα, θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα. Από παλαιά υπήρχε η εντολή των ειδικών, όταν οι καταστάσεις έχουν εντάσεις στο σπίτι, προκειμένου να χτυπήσεις τον άλλον, βγες έξω καί πήγαινε μιά βόλτα να ξελαμπικάρεις.
Ωραία τα όμορφα λόγια, δρουν όμως μόνο σαν όμορφα περιτυλίγματα, όταν δεν εμπίπτουν με την αλήθεια, και τελικά αφήνουν το κανένα ωφελος, απλώς καλλιεργούν μια ψεύτικη ωραιοποιημένη βιτρίνα.
Ο Καθένας καλλιεργεί το ήθος με την αλήθεια της πηγής, όχι σε συνταγές που μας βολτάρουν σε συνήθειες επειδή έτσι βολεύει το κοινωνικό στάτους της εποχής της πανδημίας. Η Σκέπη τής Ελλάδας είναι μόνο το Πανάγιο Πνεύμα, και η Κα Θεοτόκος πού υποσχέθηκε να βοηθήσει τήν Ελλάδα στήν Ζωντανή υπόσχεση πού έδωσε στην Αρχιλοχία Βασιλική Πλεξίδα, στο θαύμα τής σωτηρίας της, κατά την πτώση τού ελικοπτέρου στο Σαραντάπορο Ελλασόνας την 19 Απριλίου 2017.
Πηγή : https://m.facebook.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου