Η ἀποτείχισις τοῦ ῾Ιερομ. π. ᾿Αμφιλοχίου

 

ΚΑΤΑΚΟΜΒΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

επιτομή της αποτείχισης

μόνο οι 4 λόγοι από τους 7, τα υπόλοιπα δεν μας ενδιαφέρουν.  

Η ἀποτείχισις τοῦ ῾Ιερομ. π. ᾿Αμφιλοχίου

 

 ῾Η ὑπ᾿ ἀριθμ. 75/13/26.1.2005 ᾿Αποτείχισις καί Ἔκκλητος Προσφυγή
ἐξ  έπόψεως Κανονικῆς καί λόγων Πίστεως.

῾Ως πρῶτον λόγον τῆς ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ ἀναφέρει:

"1) Τήν μή Κανονικήν καί ᾿Ορθόδοξον ἀντιμετώπισιν τοῦ ᾿Εκκλησιομάχου κινήματος τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν καί ἤδη σχισματοαιρετικῶν καί τήν καταπάτησιν τῆς ὁμοφώνου Συνοδικῆς ᾿Αποφάσεως τῆς 18.6.1997", καί εἰδικώτερον: "1) ᾿Ενῶ, ἐν ἔτει 1997, ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ῾Ιεραρχίας ἐκίνησεν τήν κατά τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, Κανονικήν διαδικασίαν πρός ἀντιμετώπισιν τοῦ σχίσματος καί τῆς ἐν γένει προδοσίας των, ἔκτοτε οἱ ἀφ᾿ ὧν ἀποτειχιζόμεθα ᾿Αρχιερεῖς, ὁ μέν Μακαριώτατος ὡς Πρόεδρος τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ὁ δέ Σεβ/τος Πειραιῶς ὡς ᾿Αντιπρόεδρος, ἐπί ἐννέα ἔτη ἐπέδειξαν ἀνεπίτρεπτον καί ἐπί κακῇ σκοπιμότητι ὀλιγωρίαν, κατέλυσαν δέ καί τήν Κανονικήν τάξιν καί τόν Συνοδικόν θεσμόν, προκειμένου νά μήν ἐνεργοποιηθῇ καί ἐφαρμοσθῇ ἡ συγκεκριμένη ὁμόφωνος Συνοδική ἀπόφασις.
Συγκεκριμένως, ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ῾Ιεραρχίας, εἰς δύο συνεδριάσεις αὐτῆς, ἤτοι, τήν 30.5.97 καί 18.6.97, διετύπωσεν σαφέστατον καί βαρύτατον κατηγορητήριον κατά τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, ἐπί Κανονικοῦ καί Δογματικοῦ πεδίου, καί ὥρισεν ἀνακριτήν τόν πρῶτον ἐξ᾿ ῾Υμῶν, ἤτοι, τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην ᾿Αργολίδος κ. Παχώμιον.
῾Η Σεβασμιότης του, προκειμένου νά στηριχθῇ καί διευκολυνθῇ εἰς τό ἀνακριτικόν του ἔργον, ἐζήτησεν κανονικῶς καί ἁρμοδίως, ὅπως γνωματεύσουν ἐπ᾿ αὐτοῦ οἱ θεολόγοι. Τούτων μή ἀνταποκριθέντων, ἐκτός τοῦ θεολόγου κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη, (παρακαλῶ νά ληφθῇ ὑπ᾿ ὄψιν καί δοθῇ ἀπάντησις, διατί δέν ἀνταπεκρίθησαν), ὁ ᾿Ανακριτής, μέ ἀρκετήν καθυστέρησιν ὡλοκλήρωσεν τό ἀνακριτικόν ἔργον, ἐνημέρωσεν τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας κατά τήν συνεδρίαν τῆς 20.10.99, καί ἐζήτησεν νά ἀποφασίσῃ αὕτη διά τήν περαιτέρω Κανονικήν καί ὑπό τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὑπαγορευομένην συνέχισιν τῶν διαδικασιῶν. Τόσον ὅμως ὁ Μακ/τος ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ᾿Ανδρέας, ὡς Πρόεδρος τῆς Ι.Σ., ὅσον καί ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς κ. Νικόλαος, ὡς ᾿Αντιπρόεδρος, παρασύραντες καί τινας ἐξ᾿ ὑμῶν, "ἔκλεισαν" κυριολεκτικά τό θέμα καί τό ἔθεσαν εἰς τό ᾿Αρχεῖον.
Τό κίνημα ὅμως τοῦτο τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν:
α) Εἶχεν ἀποκλειστικόν σκοπόν τήν προσβολήν τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου ᾿Αποστολικῆς μας Διαδοχῆς, διά τῆς, καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον, ἀποδοχῆς τῆς λεγομένης "χειροθεσίας" τοῦ 1971, δι᾿ ἧς κατ᾿ ἄλλους μέν "μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας", καί "ἐπταίσαμεν οὐχί ὡς ἄτομα, ἀλλά ὡς ᾿Εκκλησία", κατ᾿ ἄλλους δέ "ἀπεκατεστάθημεν ἐκ τοῦ σχίσματος τοῦ 1937 καί τῆς ὑφ᾿ ἑνός χειροτονίας τοῦ 1948 καί ἔκτοτε ἔχομεν ψηλά τό κεφάλι".

 β) Κατέστησεν τούς πέντε πρώην Μητροπολίτας βλασφήμους καί ἐν μέρει εἰκονομάχους, ὡς ἱεροσύλως χρησιμοποιήσαντας τό ἀπατηλόν πρόσχημα περί δῆθεν νεοεικονομαχίας, τό ὁποῖον ὅμως τούς ὡδήγησεν καί εἰς τάς αἱρετικάς ᾿Εγκυκλίους Β' καί Γ'.
γ) ῏Ητο καί παραμένει ἀπολύτως εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί συνιστᾶ εὐθείαν ΑΡΝΗΣΙΝ τῆς῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ἤτοι, ἀποτελεῖ καθαρῶς θέμα ΠΙΣΤΕΩΣ.
῞Ολοι αὐτοί οἱ λόγοι εἰς μέν τήν ἐλαχιστότητά μου ἐπέβαλον τήν ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΝ ἐκ τῶν πρωταιτίων, εἰς ῾Υμᾶς δέ ἐπιβάλλουν τήν ἐκδίκασιν τῆς ΕΚΚΛΗΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ μου ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ καί ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ, ἵνα, κατά τήν διατύπωσιν τοῦ ΙΕ' Κανόνος τῆς ΑΒ᾿ Συνόδου, "σπουδάσετε ρύσασθαι τήν ᾿Εκκλησίαν σχισμάτων καί μερισμῶν".

 
῾Ο ἀνωτέρω πρῶτος λόγος διά τόν ὁποῖον ἀπετειχίσθη ὁ Παν/τος ῾Ιερομόναχος π. ᾿Αμφιλόχιος, οὐδόλως χρήζει μαρτυριῶν, ἤ ἄλλης ἐρεύνης, ἱστορικῆς ἤ οὐσιαστικῆς, διότι ὅσα ἀναγράφονται, περί τῆς, ὡς μή ὤφειλεν, μή ἐκδικάσεως, τῆς σχισματοαιρέσεως τῶν "πέντε", εἶναι ἀπολύτως ἀληθῆ, ἐνῶ συνεχίζουν νά ἀποτελοῦν σαφῆ πραγματικότητα, ἤτοι, ἕν συνεχές καί σοβαρόν ἀδίκημα κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Καί σήμερον, διά πάντα ἐχέφρονα ᾿Ορθόδοξον, αὕτη ἡ ἀντορθόδοξος στάσις προκύπτει καταφανῶς ΣΚΟΠΙΜΟΣ, ὡς "θετική" προϋπόθεσις διά τήν ἐν τῷ παλαιοημερολογιτικῷ Οἱκουμενισμῷ ἕνωσιν καί τῶν "᾿Ανδρεϊκῶν" καί τῶν "Γρηγοριανῶν" μετά τῶν Φλωρινικῶν, ὑπό τόν "᾿Αρχιεπίσκοπον" κ. Χρυσόστομον Κιούσην, καί δι᾿ αὐτοῦ καί ὑπό τόν "Μακαριώτατον" κ. Χριστόδουλον. Εἶναι ἀναμφισβήτητον ὅτι, αὕτη ἡ "ἕνωσις", τπυἀχιστον ἀπό τοῦ τέλους τοῦ 1997, εἶχεν προσχεδιασθεῖ, προσυμφωνηθεῖ καί προαποφασισθεῖ νά ὁλοκληρωθῇ ἐντός τοῦ 1999, καί πάντως ὄχι πέραν τοῦ 2000!
῞Οθεν ὁ, ὑπό στοιχεῖον 1, λόγος, τόν ὁποῖον ἐπικαλεῖται ὁ Πανοσιολ/τος ῾ιερομ. π. ᾿Αμφιλόχιος, εἰς τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 75/13/26.1.2005 ὑποβληθέν κείμενον μετά τῆς ΕΚΚΛΗΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ του, εἶναι πραγματικός λόγος Πίστεως, καί κατά τόν ΙΕ' Κανόνα προβλέπεται ἡ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ, καί πρό Συνοδικῆς διαγνώμης, διότι οἱ "πέντε" πρώην Μητροπολῖται ἀποδεδειγμένως: α) ᾿Εκήρυξαν "γυμνῇ τῇ κεφαλῇ" καί δημοσίᾳ αἱρετικά φρονήματα, τόσον διά τῆς λεγομένης Β' (ἀπό 26.2.1993) καί Γ' (ὑπ᾿ ἀριθμ. 35/19.2.1997) ᾿Εγκυκλίου των, ἀλλά καί δι᾿ ὁλοκλήρου τῆς ὄντως σαπρᾶς ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως γραμματολογίας των. β) ᾿Εν ἔτει 1992 δέχονται "γυμνῇ τῇ κεφαλῇ" καί δημοσίως, ὅτι τούς "περιρρέει ἡ χειροθεσία τοῦ 1971" καί ὅτι τό 1971 "ἡμάρτησεν ἠ ᾿Εκκλησία"! γ) Κλυδωνίσαντες ἐπί πέντε ἔτη τό σκάφος τῆς ᾿Εκκλησίας  προεκάλεσαν τό 2ο μεγάλο σχῖσμα, ἐνῶ, παρά τήν ἄριστον ποιμαντικήν ἀντιμετώπισίν των, παρέμειναν ἀμετανόητοι καί ἀσεβεῖς, ἀντεποιήθησαν λειτούργημα ὀρθοδόξου Κανονικοῦ ᾿Αρχιερέως καί κατ᾿ ἐπέκτασιν αὐτῆς τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί τῆς ᾿Εκκλησίας! δ) "Καθήρεσαν", "ἀναθεμάτισαν" καί ἐξύβρισαν τούς ᾿Ορθοδόξους ᾿Αρχιερεῖς, ὡς σχισματικούς καί αἱρετικούς, τήν δέ Κανονικήν καί ᾿Ορθόδοξον ῾Ιεράν Σύνοδον καί ᾿Εκκλησίαν ἀπεκάλεσαν "σχίσμα". ῾Ως ἐκ τούτου ἀποτελοῦν ἐν τῷ συνόλῳ των μίαν σύνθετον καί τερατώδη ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ, διά τήν ὁποίαν ὁ ΙΕ Κανών ΠΑΡΕΧΕΙ τό δικαίωμα καί ἐπιβάλλει ὠς καθῆκον τήν "πρό Συνοδικῆς διαγνώμης" ᾿Αποτείχισιν ἀπό τῶν ἀνεχομένων καί καλυπτόντων ᾿Αρχιερέων καί τήν ῎Εκκλητον προσφυγήν εἰς τήν Κανονικήν καί ᾿Ορθόδοξον ῾Ιεράν Σύνοδον. ῾Ως ἐκ τούτου ἡ προκειμένη ᾿Αποτείχισις, καί μόνον δι᾿ αὐτόν τόν πρῶτον λόγον, δέν ἀποτελεῖ λόγον σχίσματος, ἀλλά καί προλαμβάνει, ἕνεκα αὐτοῦ τοῦ συγκεκριμένου οὐσιαστικοῦ λόγου Πϊστεως τό ἀπειλούμενον σχίσμα, ὅπως ἀκριβῶς προβλέπει ὁ ΙΕ Κανών (Βλέπε καί "Ο.Π. ᾿Ιανουαρίου 2005, σελ. 4-9).

῾Ως δεύτερον λόγον τῆς ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ του ἀναφέρει:

"2) Τήν μετά ἀπό τό 1997 καί μέχρι σήμερον, ἐσκεμμένην ΑΡΝΗΣΙΝ νά διακηρυχθῇ καθαρά ἡ ᾿Ορθόδοξος ῾Ομολογία Πίστεως καί τήν ἐν τοῖς πράγμασιν παντελῆ ΕΛΛΕΙΨΙΝ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ πρός αὐτήν",
Εἰδικώτερον: "2) ῎Ηδη τό 1998 ἐγράψαμεν τάς ἀπό 22.9.1998 καί 11/23.12.1998 προσωπικάς καί ἀπορρήτους ἐμπιστευτικάς ἐπιστολάς, διά τῶν ὁποίων ἐπισημαίναμεν παραλείψεις ἐπί θεμάτων Πίστεως καί διερωτώμεθα ἄν ὡς ῾Ιερά Σύνοδος (καί χωριστά ἕκαστος) φυλάσσετε καθαράν τήν ῾Ομολογίαν τῆς Πίστεως. Αἱ ἐν λόγῳ ἐπιστολαί μας, ἀντί νά τύχουν Κανονικῆς καί ἐν ἀληθείᾳ ὁμολογιακῆς ἀπαντήσεως, ὅπως ἀπήτει ἡ ᾿Εκκλησία, μετετράπησαν καί εἰς κατηγορητήριον ἐναντίον μας, μέ ἀποτέλεσμα νά συκοφαντηθῶμεν ὡς δῆθεν "ἀσεβής" καί "ἀντάρτης", ὅπως ἀκριβῶς καί ὑπό τῶν πέντε παλαιότερον. Τό ὅλον θέμα κατέληξεν εἰς τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 15/7.9.99 Πρᾶξιν "ἀργίας" καί "παραπομπῆς" μου εἰς τό "Συνοδικόν δικαστήριον", φροντίδαις καί μεθοδείαις τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου κ. ᾿Ανδρέου καί τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου, διά τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί Δημητρίου Κάτσουρα.
Ταῦτα ἐν μέσω σωρείας κανονικῶν ἀδικημάτων, ἀλλά καί κακοήθων καί γελοιοτάτων ἐνεργειῶν, ὡς καί σκευωριῶν, διά νά μήν ἱεραρχηθοῦν τά σαφῆ θέματα ᾿Εκκλησιολογίας καί ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, τά ὁποῖα καί μετά τό 1995 καί μετά τόν ᾿Ιούνιον τοῦ 1997 συνέχισαν νά βάλλωνται μέ κάθε ἀθέμιτον καί ἀντικανονικόν τρόπον. Ταῦτα δέ ἔλαβον χώραν, διότι ἤδη εἶχε μελετηθεῖ καί σχεδιασθεῖ ἡ ἕνωσις μέ τήν σχισματικήν Φλωρινικήν παράταξιν τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, μέσω δέ αὐτοῦ, καί μετά τῶν "πέντε" σχισματοαιρετικῶν, διότι τοῦτο ἐπέβαλεν ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, ὁ ὁποῖος ἐξεφράζετο καί συνεχίζει νά ἐκφράζεται ὑπό τῶν βασικῶν ἀρχῶν: 1) "῎Εχουμε ὅλοι τό ἴδιο πιστεύω (εἴμεθα παλαιοημερολογῖται) ἤ ἔχουμε καί τήν ἰδίαν "ἐκκλησιολογίαν", 2) "῎Εχουμε ὅλοι κοινήν τήν "᾿Αποστολικήν Διαδοχήν" ἀπό τήν Ρωσικήν Σύνοδον τῆς διασπορᾶς, οἱ μέν Φλωρινικοί διά τῆς χειροτονίας τοῦ ᾿Ακακίου Παππᾶ κατά τό 1960, ἡμεῖς δέ διά τῆς "χειροθεσίας" τοῦ 1971", 3) "Εἶναι ἀναίτιον τό σχίσμα τοῦ 1937", καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά "τό σχίσμα τό ἔκαμε ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, διότι βιάσθηκε καί ἀπεκήρυξε τόν πρώην Φλωρίνης, ἐνῶ ἠδύνατο νά τό ἀποφύγῃ". Κατά δέ τήν μετά τό 1995 περίοδον καί μέχρι σήμερον "ἡ ῾Ιερά Σύνοδος δέν βιάζεται νά καθαιρέση τούς πέντε, διότι κατόπιν ἑνός τοιούτου ἐνδεχομένου θά εἶναι δύσκολος ἡ μετ᾿ αὐτῶν ἕνωσις", ὅπως διατείνονται καί προπαγανδίζουν οἱ αὐτάδελφοι μ. Μάξιμος καί ῾Ιερομ. Νεόφυτος Τσακίρογλου.
᾿Επειδή καί τά ἀνωτέρω ἀποτελοῦν κατεγνωσμένας δεινάς βλασφημίας - αἱρέσεις εἰς βάρος τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησιολογίας, καί συμβαίνουν τῇ ἀνεπιτρέπτῳ ἀνοχῇ, ὀλιγωρίᾳ, ἤ καί ὑποκινήσει τῶν Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου κ. ᾿Ανδρέου καί Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου, καί διά τούς λόγους αὐτούς ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΜΕΘΑ ἀπ᾿ αὐτῶν, ὡς κυρίως ὑπευθύνων τῆς ὅλης καταστάσεως".

 

Καί ὁ λόγος οὗτος,  ὡς λόγος ᾿Αποτειχίσεως, κατά τόν ΙΕ ῾Ιερόν Κανόνα, γίνεται ἀποδεκτός, διότι καίτοι δύναταί τις νά διακρίνη ἐπικάλυψίν τινα ἐπί τοῦ πρώτου, ὅμως αἱ ἐν τῷ δευτέρῳ (παρόντι) παρατιθέμεναι σαφεῖς μαρτυρίαι, ὡς ἀναφερόμεναι εἰς πραγματικά γεγονότα, τά ὁποῖα καθάπτονται ἀπολύτως τῆς ῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ἐπιρρωνύουν τόν πρῶτον λόγον, ἐνῶ διευκολύνουν τήν ὑπό πάντων κατανόησιν τούτου ὡς σοβαροῦ θέματος Πίστεως. Αἱ μαρτυρίαι αὗται παραμένουσαι ἀναπάντητοι καί συντηρούμεναι, ἐνῶ διώκονται αὐτοί οἱ ὁποῖοι ζητοῦν ἐπί ἔτη καί ἔτη τήν Κανονικήν καί ᾿Ορθόδοξον, ὑπό Κανονικῆς καί ᾿Ορθοδόξου Συνόδου ἀντιμετώπισίν των, ἀποτελοῦν ὄχι ἁπλῶς μόνον οὐσιαστικούς λόγους σχίσματος, ἀλλ᾿ ὅπως προκύπτει ἐκ τῶν πραγμάτων, πρόκειται περί γενικῆς προδοσίας κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, δηλαδή, πρόκειται περί τῆς ἐσχάτης μορφῆς ᾿Εκκλησιομαχίας, δι᾿ ἧς ἀμφισβητεῖται καί προδίδεται ὑπ᾿ αὐτῶν αὐτή αὕτη ἡ ὑπόστασις Αὐτῆς (Βλέπε τά περί τοῦ διωγμοῦ τοῦ ῾Ιερομ. ἀπό τοῦ 1998 εἰς τόν εἰδικόν Τόμον: "Σύγχρονα ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ" καί εἰς τόν Τόμον τῆς "Ο.Π." 2003, σελ. 27-38).

 

῾Ως τρίτον λόγον τῆς ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ του ἐπικαλεῖται:

"3) Τήν πολυτρόπως μεθοδευθεῖσαν προσβολήν τῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί διά τῆς παρωδίας τοῦ νέου θεολογικοῦ διαλόγου (1998-1999), καί τῆς συστηματικῆς ἀρνήσεως νά δοθῇ ὁμολογιακή ἀπάντησις εἰς ὅσους ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ᾿Αποστολική μας Διαδοχή τό 1971 ἐξηρτήθη ἀπό τήν Ρωσική Σύνοδο τῆς Διασπορᾶς καί ὅτι δέν διαφέρομεν κατά τήν χειροτονίαν ἀπό τούς Φλωρινικούς",

καί εἰδικώτερον:
"3) ᾿Επί τῶν ἰδίων πλαισίων, φθίνοντος τοῦ 1997 καί ἀνατέλλοντος τοῦ 1998, προεβλήθη καί ἡ παρωδία τοῦ νέου θεολογικοῦ Διαλόγου μετά τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, ἡ ὁποία ἐμεθοδεύετο ὑπό τάς ἀναφερθείσας προϋποθέσεις, ἤγουν: α) "Τοῦ ἀναιτίου σχίσματος", β) "Τῆς κοινῆς δῆθεν ῾Ομολογίας" καί τῆς "κοινῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς". καί γ) Τῆς ἑκατέρωθεν ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ τῶν ᾿Επισκόπων". ᾿Επί τῶν ἀρχῶν αὐτῶν ἀμέσως θά ἐκηρύσσετο ἡ σωματειακῷ τῷ τρόπῳ ἕνωσις. ᾿Ακριβῶς ὅμως αὐτό ὅλον ἦτο ἡ προδοσία κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί ἑπομένως καί κατά τῆς ᾿Εκκλησιολογίας. Καί ναί μέν ὁ "διάλογος" αὐτός, κατόπιν σθεναρᾶς Κανονικῆς καί ᾿Ορθοδόξου ἀντιστάσεως, ἐγκατελείφθη τόν Δεκέμβριον τοῦ 1999, ἀλλά ὁ σκοπός αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος ἐσημείωσε ζωηρόν τό στίγμα του, καταφανῶς  ἐνεργεῖται δι᾿ ἄλλων τρόπων, ἤγουν διά τῆς μή καθαρᾶς ῾Ομολογίας, καί διά τῆς ἀδιακόπως προπαγανδιζομένης καί υἱοθετουμένης "χειροθεσίας" ὡς δῆθεν ἐπί σχισματικῶν γενομένης. Καί δι᾿ ὅλα αὐτά πρωτίστως θεωροῦμεν ὡς ὑπευθύνους καί ἐνόχους τούς Μακαριώτατον Πρόεδρον κ. ᾿Ανδρέαν καί τόν Σεβασμιώτατον ᾿Αντιπρόεδρον κ. Νικόλαον, ἀφ᾿ ὧν ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΜΕΘΑ, κατά τόν ΙΕ' Κανόνα τῆς ΑΒ᾿ Συνόδου".

 

Καί ὁ παρών τρίτος λόγος ἀποδεικνύεται ἀπολύτως ἀληθής καί ὡς ἐκ τῆς οὐσίας του ἀποτελεῖ λόγον Πίστεως. Πρόκειται διά τήν μέσω τοῦ δῆθεν θεολογικοῦ Διαλόγου ἡμῶν μετά τῆς Φλωρινικῆς Παρατάξεως ἐπιδίωξιν τῆς μετ᾿ αὐτῶν ἑνώσεως, ὅπως καί μετά τῶν "πέντε" ὑπό τάς ψευδεῖς προϋποθέσεις:
1ον: Τῆς δῆθεν κοινῆς ῾Ομολογίας Πίστεως, ἤτοι ᾿Εκκλησιολογίας, καί
2ον: Τῆς κοινῆς δῆθεν ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς ὅλων τῶν ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς τῶν μέν Φλωρινικῶν διά τῆς χειροτονίας τοῦ ᾿Ακακίου Παπᾶ, ἡμῶν δέ διά τῆς "χειροθεσίας" τοῦ 1971.
Ταῦτα ὄντως ἀποτελοῦσιν σοβαρούς λόγους Πίστεως, διότι ἀκριβῶς ἡ αἰτία τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος ἀναφέρεται εἰς τήν ᾿Εκκλησιολογίαν καί τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, ἐνῶ αὐτό τό θέμα ἦτο καί ἀναμένει ἀπό τό 1991 τήν ἐξέτασιν. ὅταν ποτέ ἐπαναρχίση ὁ διακοπείς κατά τά ἔτη 1988-1992  Θεολογικός Διάλογος, τόν ὁποῖον ἠθέλησαν Φλωρινικοί καί ἡμέτεροι νά ὑποκαταστήσουν δι᾿ ἑνός "νέου διαλόγου προδοσίας".[2]
῾Η ὑφ᾿ ἡμῶν μετ᾿ ἐπιμονῆς τοποθέτησις αὐτοῦ τοῦ "νέου διαλόγου" ἐμφανισθέντος τό 1997 καί ἀρχάς τοῦ 1998, εἰς τήν πραγματικήν βάσιν του, ἤτοι, τήν αἰτίαν τοῦ κατά τό 1937 Φλωρινικοῦ σχίσματος, κατόπιν δέ καί τό θέμα τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς ἑκατέρωθεν, μέχρι καί τῆς "χειροθεσίας" τοῦ 1971, εἶχεν ὡς συνέπειαν, ἀφ᾿ ἑνός νά διακοπῇ κάθε περαιτέρω ἐξέλιξίς του, καί ἀφ᾿ ἑτέρου νά κλιμακωθοῦν καί ἀποκορυφωθοῦν αἱ κοιναί σκευωρίαι Φλωρινικῶν, ἐγκαθέτων των καί ᾿Αρχιερέων μας, μέ πρῶτον τόν Μακαριώτατον καί κατόπιν καί ἐτέρους ᾿Αρχιερεῖς (Πειραιῶς κ. Νικόλαον, ᾿Αργολίδος κ. Παχώμιον καί Περιστερίου κ. Γαλακτίωνα) κατά παντός ὅστις ἀπεκάλυπτεν, κατήλεγχεν καί δέν συνωδοιπόρει εἰς τήν ὁδόν πρός τήν γενικήν προδοσίαν, μέσω τῆς "ἑνώσεως" ἐπί τῇ βάσει τῆς δῆθεν "κοινῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς"!.
᾿Εντεῦθεν καί πάλιν προκύπτει ὅτι δέν πρόκειται περί μιᾶς κακοδοξίας ἐξ᾿ οἱουδήποτε λόγου ἤ ἀδυναμίας προερχομένης, ἀλλά περί μιᾶς καταχθονίου προμελετημένης δολίας καί ὑπούλου μεθοδείας περί ἐνώσεως, διά τῆς ὁποίας θά ἐβλασφημεῖτο καί θά ἐχάνετο ἡ γνησία καί ἀδιάκοπος ᾿Αποστολική Διαδοχή, τήν ὁποίαν ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία κέκτηται διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995[3], κατόπιν δέ μοιραίως θά κατερρίπτετο καί ἡ ᾿Εκκλησιολογία τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας.
Σήμερον, ὅτε καί ὁ Μακαριώτατος καί ἔτεροι ᾿Αρχιερεῖς, ἐν οἷς οἱ Σεβτοι ᾿Αργολίδος κ. Παχώμιος καί ὁ Περιστερίου κ. Γαλακτίων, ἐμφανῶς καί ἀπροκαλύπτως ὑπερβαίνουν εἰς βλασφημίας κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί αὐτό τό 54/76 "Βούλευμα", κατανοεῖται πλήρως ὅτι τό ἀποτυχόν κατά τό 1971 σχέδιον κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ὄχι μόνον δέν ἐγκατελείφθη, ἀλλά συνεχῶς μεθοδεύονται σχέδια, διά τῶν ὁποίων ἐπιδιώκεται, ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων νά γίνη δεκτή, ἐμμέσως ἤ ἀμέσως, ἡ "χειροθεσία" ὡς ἐπί σχισματικῶν γενομένη, ὥστε, ἐπαναλαμβάνομεν, οὕτω νά προβληθῇ ὄχι μόνον ἡ γνησία καί ἀδιάκοπος ᾿Αποστολική Διαδοχή τῶν ᾿Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἀλλά καί νά κονιορτοποιηθῇ καί ἡ ῾Ομολογία - ᾿Εκκλησιολογία τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, καί ὡς κενός ἐκλείψη.
῾Υπό τό φῶς τῶν ἀπό τῆς 5.2.03 καί ἐπέκεινα δηλώσεων τῶν: α) Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου κ. ᾿Ανδρέου β) Σεβ/του ᾿Αργολίδος κ. Παχωμίου καί γ) Σεβ/του Περιστερίου κ. Γαλακτίωνος περί "λαθῶν ἐπί τοῦ θέματος τούτου τῆς χειροθεσίας", ἤ ὅτι "ἐδέχθησαν οἱ πάντες καί ἐν ᾿Αμερικῇ καί ἐν ῾Ελλάδι ἀγαλλομένῳ ποδί καί ἱλέῳ ὄμματι χειροθεσίαν", ἤ ὅτι "ὅλοι ὡς ᾿Επίσκοποι προερχόμεθα παρά χειροθετημένων", ἤ "ἤμην παρών εἰς τάς χειροθεσίας καί ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσεν εὐχάς χειροτονίας", προκύπτει ὅτι καί οὗτος ὁ λόγος ἀποτειχίσεως τοῦ Παν/του ῾Ιερομ. π. ᾿Αμφιλοχίου, εἶναι κατ᾿ ἐξοχήν λόγος ΠΙΣΤΕΩΣ, ὑπό δέ τοῦ ΙΕ Κανόνος τῆς ΑΒ Συνόδου προβλέπεται ἡ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ καί τιμῆς καί ἐπαίνου ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας ἀξιοῦται ὁ ἀποτειχισμένος.
 

῾

Ως τέταρτον λόγον τῆς ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ ἐπικαλεῖται:
"4) Τήν μή Κανονικήν καί ᾿Ορθόδοξον ἀντιμετώπισιν τοῦ βλασφήμου ᾿Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος 54/76 τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς ὡς καί τῶν μεταγενεστέρων ὁμοίων αὐτῷ",
Καί ἀναλυτικῶς:
"4) Κατά τήν ἰδίαν περίοδον (1998 καί ἑξῆς) ἔρχεται εἰς φῶς, διά τῶν "ΠΑΤΡΙΩΝ" (Τόμος 11ος) τοῦ γνωστοῦ Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου, τό "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα 54/76 τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς", τό ὁποῖον ΗΘΩΩΣΕΝ καί ΑΠΗΛΛΑΞΕΝ τόν Σεβ/τον Πειραιῶς κ. Νικόλαον τῆς κατηγορίας "ἐπί ἀντιποιήσει ἔργου ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ", διότι "... κατόπιν τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971 ἐθεραπεύθη τό σχίσμα τοῦ 1937, τό ὁποῖον προεκάλεσεν ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος καί ἐπίσης ἀπεκατεστάθησαν καί αἱ ᾿Επισκοπικαί χειροτονίαι τοῦ 1935 καί 1948, αἱ ὑπό τῶν τριῶν καί ὑφ᾿ ἑνός γενόμεναι ἀντιστοίχως"! Δυνάμει, λοιπόν, τῆς λεγομένης χειροθεσίας ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς κ. Νικόλαος ἀνεγνωρίσθη ὡς Κανονικός ᾿Επίσκοπος ὑπό τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν καί ἠθωώθη, ἀφοῦ προηγουμένως ἔδωκεν ὡς ἀντάλλαγμα τάς βλασφημίας του κατά τῆς ᾿Εκκλησίας καί τῆς ᾿Αποστολικῆς του Διαδοχῆς! ῾Ο Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος ΗΘΩΩΘΗ καί ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΘΗ ἀπό τάς ἀρχάς καί ἐξουσίας τοῦ κόσμου τούτου, ὡς "Πειραιῶς καί Νήσων", ἀφοῦ ἀνέτρεψεν καί ἐποδοπάτησεν ἐκ βάθρων τήν ᾿Εκκλησιολογίαν καί τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν. Διά τούς ἰδίους ὅμως αὐτούς λόγους δέν εἶναι δυνατόν νά θεωρῆται ὡς ᾿Ορθόδοξος ᾿Αρχιερεύς τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Προκειμένου δέ καί τοῦτο τό μέγιστον καί πρωτεῦον θέμα Πίστεως νά μήν ἱεραρχηθῇ καί ἐπιδειχθῇ ἡ δέουσα συνέπεια πρός τήν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ἤτοι, ἀπό τό 1924 ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν, ἀλλά καί τήν διά τῶν ᾿Επισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948 γνησίαν καί ἀδιάκοπον ᾿Αποστολικήν μας Διαδοχήν, ΚΑΤΕΛΥΘΗ Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΑΞΙΣ καί Ο ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ ΘΕΣΜΟΣ, γεγονότα τά ὁποῖα παράγουν ἐνδογενῶς μερισμούς καί σχίσματα καί ἐκβάλλουν τῆς ᾿Εκκλησίας.  
Παρόμοιαι βλάσφημοι δικαστικαί ἀποφάσεις ἐξεδόθησαν καί μετά τό 1995, πλήν καί αὗται ἀποκρύπτονται, ἐνῶ, οἱ ἴδιοι παράγοντες, οἱ ὁποῖοι τό 1996 ἐπενόησαν τό Δαιτητικόν Δικαστήριον καί τό ἐλειτούργησαν, οἱ ἴδιοι κατόπιν καί τό ΗΚΥΡΩΣΑΝ, κατ᾿ ἐντολήν, ὅπως πιστεύομεν, τῶν ξένων Κέντρων. ῾Υμεῖς ὀφείλετε, σύμφωνα καί μέ τήν σχετικήν Καταγγελίαν τοῦ ἔχοντος ἄμεσον γνῶσιν τοῦ θέματος Σεβ/του Κηρύκου, νά ἐρευνήσετε τόν λόγον διά τόν ὁποῖον τό ἠκύρωσαν, καί διατί ὁ Μακαριώτατος συνήργησε εἰς τοῦτο. Εἶναι ἰδιαιτέρως σοβαρόν τό θέμα, διότι οἱ ἴδιοι ἐπαναλαμβάνομεν, οἱ ὁποῖοι ἐπενόησαν καί ἐπιτυχῶς ἐνήργησαν τό Διαιτητικόν Δικαστήριον (δηλαδή οἱ νομικοί καί Κανονολόγοι μετά τοῦ μ. Μαξίμου καί Δ. Κάτσουρα κλπ.), κατόπιν, ὅταν, ἐν τῷ πλαισίῳ τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐδόθη ἡ ἐντολή πρός ἕνωσιν μετά τῶν Φλωρινικῶν, καί μέσω αὐτῶν καί μετά τῶν πέντε, διά τήν περαιτέρω οἰκουμενιστικήν ὑποταγήν εἰς τόν κ. Χριστόδουλον, πάλιν οἱ ἴδιοι ἔσπευσαν νά τό ἀκυρώσουν εἰς τό ᾿Εφετεῖον, καί νά παραπέμψουν τό θέμα τῆς διαιτησίας διά τήν ῾Ιεράν Μονήν Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης εἰς τόν ... κ. Χριστόδουλον.
Καί δι᾿ ὅλα αὐτά, ὡς καί τά προηγούμενα, τά ὁποῖα κηρύσσονται καί ἐνεργοῦνται γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καί δημοσίως, θεωροῦμεν ὡς πρώτους καί κυρίους ὑπευθύνους τούς Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. ᾿Ανδρέαν καί Σεβ/τον Πειραιῶς κ. Νικόλαον, ἀφ᾿ ὧν ἀποτειχιζόμεθα, συνωδά τῷ ΙΕ' Κανόνι τῆς ΑΒ᾿ Συνόδου".

 

Καί ὁ λόγος οὗτος εἶναι πραγματικός  καί χρονολογεῖται ἀπό τό 1976, ὅτε τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 54 "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα" ὑπέρ τοῦ "Πειραιῶς" κ. Νικολάου, ἀπετέλεσεν καί Νομολογίαν τῶν Δικαστηρίων, ἡ ὁποία ἐλήφθη ὑπ᾿ ὄψιν ὑπό ἑπομένων δικαστηρίων ἐπί παρομοίων ὑποθέσεων (Βλέπε ᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα 46/91 Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Δράμας). ῾Η ἀπόκρυψις ἤ καί ἀποσιώπησις καί τελικῶς ἡ ἄρνησις νά ἐξετασθῇ καί ἀντιμετωπισθῇ τό ἐν λόγῳ 54/76 "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα" κατά τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν καί τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, ἀποτελεῖ ὑπερμείζονα λόγον Πίστεως καί δέν δικαιολογεῖ μόνον ᾿Αποτείχισιν, ἀλλά καί κάθε ἄλλο, Κανονικόν καί ὀρθόδοξον μέτρον, μέχρι καί ἀναθέματος κατά τῆς βλασφημίας καί κατόπιν καί τῶν ἐμμενόντων ἀμετανοήτως εἰς αὐτήν. ᾿Εξαιρέτως λαμβάνεται ὑπ᾿ ὄψιν τό γεγονός ὅτι, διά τάς ἰδίας ἀκριβῶς βλασφημίας, τάς ὁποίας ὑπαναχωρήσας ὁ τότε Κορινθίας Κάλλιστος μετά ἀπό πέντε ἔτη ἀπετόλμησεν, καθηρέθη, τήν δέ καθαίρεσιν ἐκείνην (Α.Π. 1353/28.10.1977) ὑπέγραψε πρῶτος ὁ Μακαριώτατος κ. ᾿Ανδρέας, ἀλλά καί ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Νικόλαος.
῾Ομοίως, λαμβάνεται ὑπ᾿ ὄψιν καί τό γεγονός, ὅτι καί κατά τήν μεγάλην Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας, κατά τήν 19.8.1981, (Κ.Γ.Ο. Τόμος 1983, σελ. 257), ἅπαντες οἱ ᾿Αρχιερεῖς ὡμολόγησαν ὅτι,  τό 1971 δέν ἐδέχθημεν καμμίαν "χειροθεσίαν", ἡ οὕτω δέ ἀποκληθεῖσα ὡς "χειροθεσία" διευκρινίσθη καί ἐβεβαιώθη ὅτι ἦτο ἐξωτερική τυπική πρᾶξις - συγχωρητική εὐχή, ὑπό τάς γνωστάς προϋποθέσεις, καί διά τούς γνωστούς λόγους. ῾

Η ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος σήμερον στάσις, πρωτίστως τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου, καί κατόπιν ὅλων τῶν ὁμοφρόνων ᾿Αρχιερέων του,  ἐμφανίζει τούτους ὡς διχασμένας προσωπικότητας καί ἀσυνεπεῖς καί παίζοντας μέ τά ἅγια. Πῶς ἄλλως νά ἑρμηνευθῇ ὅτι τό 1977 ὑπογράφουν τήν κατά τοῦ Καλλίστου καθαιρετικήν ἀπόφασιν τῆς Συνόδου διά τόν ἴδιον ἀκριβῶς λόγον, ἤτοι, ἐπειδή ἐδέχθη ὄτι ἀπό τό 1937 ἦτο σχισματικός, ἡ δέ ὑφ᾿ ἑνός χειροτονία ἦτο καί δι᾿ αὐτόν τόν λόγον ἄκυρος; Πόσον δέ μᾶλλον σήμερον ὅτε ἀποκαλύπτεται, ὅτι ἀπό τό 1976 δι᾿ ἐπισήμου ΝΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, καθυβρίζεται καί βλασφημεῖται ἥ τε ᾿Εκκλησιολογία καί ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή, προκειμένου ὁ ᾿Επίσκοπος Πειραιῶς κ. Νικόλαος νά ἐπιτύχη τήν παῦσιν τῆς κατ᾿ αὐτοῦ ποινικῆς διώξεως, νά δικαιωθῇ, καί νά εἶναι ἐλεύθερος, ἰδιαιτέρως δέ νά κερδίσῃ καί τήν "ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΝ" ὑπό τῶν ῾Ελληνικῶν Δικαστηρίων καί κατ᾿ ἐπέκτασιν καί ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ!
᾿Εντεῦθεν καί ὁ ὡς ἄνω 4ος λόγος τῆς ᾿Αποτειχίσεως εἶναι λόγος Πίστεως, προβλέπεται ὑπό τοῦ ΙΕ Κανόνος καί εἶναι πραγματικός, διό γίνεται καί οὗτος δεκτός.

……………………
 

  Πηγη  https://churchgoc.org/epkirykos/prot_388.html

᾿