ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗ A & B μέρος
(ΜΕΡΟΣ Α΄)
.jpg)
«Ἐάν τις
εἴποι σοι, ὅτι ὁ δεῖνα Διδάσκαλός ἐστιν, ἢ Ἅγιος,
καὶ δύναται ὠφελῆσαί σε, μὴ πίστευε ἁπλῶς,
μηδὲ προσέρχου ἀβασανίστως∙ ἀλλ’ ἐξέτασον ἀκριβῶς
τὰ ἔργα αὐτοῦ, καὶ ἀπὸ τῶν αὐτοῦ καρπῶν ἐπιγνοὺς
αὐτόν»
Γεννάδιος Σχολάριος
σχόλια θα δείτε στην πηγη
http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2014/09/blog-post.html
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Στην Ορθοδοξία οι μοναχικοί δρόμοι είναι επικίνδυνοι. Τέτοιο μοναχικό δρόμο ακολούθησαν και ακολουθούν εκείνοι που με σημαία το "πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν· οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός" (Ρωμ. γ΄, 12) θεώρησαν εαυτούς ως τους ΜΟΝΟΥΣ γνησίους Ορθοδόξους.
Ένας από αυτούς υπήρξε και ο Ματθαίος Καρπαθάκης. Περί του προσώπου αυτού, έχουν γραφτεί πολλά. Άλλοι τον θεωρούν ακραίο και φανατικό. Άλλοι τον τιμούν ως όσιο και ομολογητή. Κάποιοι τον θεωρούν υπεύθυνο του διχασμού των Γ.Ο.Χ., ενώ κάποιοι άλλοι τον σέβονται θεωρώντας τον απλά θύμα του περιβάλλοντός του, επιρρίπτοντας ευθύνες στους συμβούλους του (Μαριάμ και Τόμπρο).
Ανατρέξαμε λοιπόν σε όλες τις πηγές και τις μαρτυρίες που βρήκαμε και αφορούν το πρόσωπο και τη δράση του με σκοπό να μάθουμε την αλήθεια και να την παρουσιάσουμε στους καλοπροαίρετους αναγνώστες. Διαπιστώσαμε πως όντως γράφτηκαν πολλά υπερβολικά για το πρόσωπό του. Τόσο από πλευράς των οπαδών του, που προσπάθησαν να τον παραστήσουν σαν άγιο και θαυματουργό, όσο και από την πλευρά των δημοσιογράφων που, με αφορμή τα σκάνδαλα της Κερατέας (1933 και 1950), ανέμιξαν την αλήθεια με το ψεύδος και συκοφάντησαν αρκετές φορές, τον - όχι άμεμπτο πάντως - Ματθαίο (όπως και την, επίσης τιμωμένη από τους Ματθαιϊκούς ως "αγία", ανεκδιήγητη Μαριάμ Σουλακιώτου, με την οποία θα ασχοληθούμε σε άλλη ανάρτηση αν κριθεί απαραίτητο).
http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2014/09/blog-post.html
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Στην Ορθοδοξία οι μοναχικοί δρόμοι είναι επικίνδυνοι. Τέτοιο μοναχικό δρόμο ακολούθησαν και ακολουθούν εκείνοι που με σημαία το "πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν· οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός" (Ρωμ. γ΄, 12) θεώρησαν εαυτούς ως τους ΜΟΝΟΥΣ γνησίους Ορθοδόξους.
Ένας από αυτούς υπήρξε και ο Ματθαίος Καρπαθάκης. Περί του προσώπου αυτού, έχουν γραφτεί πολλά. Άλλοι τον θεωρούν ακραίο και φανατικό. Άλλοι τον τιμούν ως όσιο και ομολογητή. Κάποιοι τον θεωρούν υπεύθυνο του διχασμού των Γ.Ο.Χ., ενώ κάποιοι άλλοι τον σέβονται θεωρώντας τον απλά θύμα του περιβάλλοντός του, επιρρίπτοντας ευθύνες στους συμβούλους του (Μαριάμ και Τόμπρο).
Ανατρέξαμε λοιπόν σε όλες τις πηγές και τις μαρτυρίες που βρήκαμε και αφορούν το πρόσωπο και τη δράση του με σκοπό να μάθουμε την αλήθεια και να την παρουσιάσουμε στους καλοπροαίρετους αναγνώστες. Διαπιστώσαμε πως όντως γράφτηκαν πολλά υπερβολικά για το πρόσωπό του. Τόσο από πλευράς των οπαδών του, που προσπάθησαν να τον παραστήσουν σαν άγιο και θαυματουργό, όσο και από την πλευρά των δημοσιογράφων που, με αφορμή τα σκάνδαλα της Κερατέας (1933 και 1950), ανέμιξαν την αλήθεια με το ψεύδος και συκοφάντησαν αρκετές φορές, τον - όχι άμεμπτο πάντως - Ματθαίο (όπως και την, επίσης τιμωμένη από τους Ματθαιϊκούς ως "αγία", ανεκδιήγητη Μαριάμ Σουλακιώτου, με την οποία θα ασχοληθούμε σε άλλη ανάρτηση αν κριθεί απαραίτητο).
Το παρόν άρθρο, το οποίο βασίζεται α) σε
κείμενα του ίδιου του Ματθαίου, β) σε κείμενα άλλων για αυτόν
και γραπτές μαρτυρίες όσων τον γνώρισαν και γ) σε αληθινά
στοιχεία από τον Τύπο της εποχής (και όχι στις συκοφαντίες που
περιέχονται σε αυτόν), αποδεικνύει ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να
θεωρείται Άγιος, όπως μάλιστα αυθαιρέτως έχει αποφανθεί ο Καθηγητής
Αγιολογίας - με αυτήν άραγε την ιδιότητα τον "αγιοποίησε"; - κ. Αντώνιος
Μάρκου (βλέπε εδώ, και ο οποίος μάλιστα συνέθεσε και ακολουθία του) και όπως τον θεωρούν οι Ματθαιϊκοί.
Αξίζει η προσοχή στο εξής: Το κείμενο αυτό εξετάζει τι ΔΕΝ είναι ο Ματθαίος και όχι τι είναι (δεν ασχολείται δηλαδή με το αν είναι σχισματικός, αιρετικός ή απλά ένας άνθρωπος που έπεσε σε σφάλματα). Έτσι η εργασία αυτή είναι ουσιαστικά απολογητική (εξηγούμε γιατί ΔΕΝ τον δεχόμαστε ως άγιο) και όχι πολεμική, και δεν θα είχε λόγο ύπαρξης αν δεν υπήρχε η αγιοποίησή του από τους οπαδούς του, όχι τόσο εξ αιτίας της αγιοποίησης αυτής καθεαυτής, αλλά διότι πάνω σε αυτήν ουσιαστικά βασίστηκε και συνεχίζεται να βασίζεται το σχίσμα των Ματθαιϊκών.
Ευχαρίστως θα δεχθούμε κάθε παρατήρηση, σχόλιο ή διόρθωση, που είναι όμως τεκμηριωμένα και δεν αποτελούν προσωπικές θέσεις και εκτιμήσεις.
1. ΑΝΥΠΑΚΟΗ
Η Υπακοή είναι πολύ δύσκολη αρετή. Μόνο οι πραγματικά ταπεινοί την έχουν. Δεκαετίες ολόκληρες προσπάθησαν πολλοί μοναχοί να την αποκτήσουν και να συντρίψουν το θέλημά τους.
α. Για τον Ματθαίο αναφέρει ο γνωστός του ιερομόναχος Βαρθολομαίος το εξής περιστατικό: "Όταν κάποτε εδιάβαζε μια δαιμονισμένη του Κρακάρι, είχε την τόλμην και μωρίαν να λέγη εις τον διάβολο "ἑγώ σοι επιτάσσω, έξελθε εξ αυτής", οπότε έδωσε το δικαίωμα εις τον διάβολον και του απήντησεν: "βρε Γιώργη [1], εσύ θα με βγάλης; Εσύ που έδειρες τον γέροντά σου με το μανουάλι;"" [2].
β. Το 1910 ο Ματθαίος βγήκε από το Άγιον Όρος στον κόσμο ως περιοδεύον πνευματικός και άρχισε τις περιοδείες στην Πελοπόννησο. Ο μετέπειτα συναγωνιστής του π. Ακάκιος Παπάς - χειροτονηθείς Επίσκοπος Ταλαντίου από τους Ρώσους της Διασποράς το 1960 - μεταφέρει απόψεις συνασκητών του Ματθαίου σύμφωνα με τις οποίες αυτός άνευ ευλογίας "έφυγεν από την Καλύβην του και υπήγεν εις τον κόσμον να κηρύξη δήθεν, και αφείσας τον Γέροντά του μόνον, εις προχωρημένην ηλικίαν, όστις απελπισθείς ένεκα τούτου, έπεσεν εις την στέρναν και επνίγη!" [3].
γ. Την περίοδο εκείνη η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με εγκύκλιό της απαγόρευσε στους περιοδεύοντες πνευματικούς να εξομολογούν άνευ αδείας του τοπικού Επισκόπου. Αυτό φανερώνεται και από απαντητική επιστολή που απέστειλε ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως προς τον Ματθαίο στις 4-6-1910 [4], με την οποία μάλιστα τον αποτρέπει να τον επισκεφθεί "διά το ασκανδάλιστον", διότι προφανώς ο Ματθαίος δεν ήταν πρόθυμος να υπακούσει σε μια τέτοια εγκύκλιο.
2. ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΗΓΕΣΙΑ
Επίσης, από την έρευνα του βίου του φαίνεται πως ο Ματθαίος είχε, τουλάχιστον από κάποια στιγμή και μετά, μια τάση για πνευματική ηγεσία. Ο διακαής του πόθος ήταν η ίδρυση ενός μοναστηριού στο οποίο θα ήταν πνευματικός.
α. Το 1910, έχοντας φύγει από το Άγιον Όρος, κάνει την πρώτη προσπάθεια να ιδρύσει γυναικεία μονή στον Μυστρά με κέντρο τον ναό του Αγίου Νικολάου. Η προσπάθεια αυτή προσέκρουσε στην αρχαιολογική σημασία του χώρου και απέτυχε [7].
β. Το 1923 απομακρύνεται από την Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας (μονή της μετανοίας του) διότι κατηγορήθηκε πως θέλησε να μετατρέψει το Μετόχι της Αναλήψεως στον Βύρωνα (μετόχι της Μονής), στο οποίο ήταν προϊστάμενος τα έτη 1916-1922, σε προσωπικό του μοναστήρι [8].
γ. Μετά την οριστική έξοδό του από το Άγιον Όρος το 1926 θέλησε να ιδρύσει γυναικεία μονή στην Ζωοδόχο Πηγή Προνοίας Ναυπλίου, στην οποία είχε υπηρετήσει στο παρελθόν, αλλά απέτυχε [9].
δ. Τελικώς, το έτος 1928 ο πόθος του έγινε πραγματικότητα [10] με την ίδρυση του γυναικείου μοναστηριού Παναγίας Πευκοβουνιωτίσσης (γνωστή και ως Πευκοβουνογιατρίσσης) στην Κακιά Θάλασσα Κερατέας. Γύρω από αυτήν την γυναικεία μονή χτίστηκαν καλύβες και κελιά ανδρών μοναχών, οι οποίοι έκτισαν τελικώς το ανδρικό μοναστήρι του Ματθαίου (Μεταμορφώσεως Κουβαρά) το 1934.
3. ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ
Η αλλαγή του ημερολογίου (1924) βρίσκει τον Ματθαίο στο Άγιον Όρος, Πνευματικό (Πνευματικοί λέγονται οι εξομολόγοι) της Μεγίστης Λαύρας. Όπως και οι περισσότεροι Αγιορείτες τάχθηκε κατά της ημερολογιακής καινοτομίας. Μάλιστα η θέση του κατά των νεοημερολογιτών υπήρξε πολύ αυστηρή. Τους θεωρούσε αιρετικούς και πίστευε ότι οπωσδήποτε θα κολασθούν. Δεν ήταν όμως και τόσο συνεπής στις απόψεις του, τις οποίες μάλλον εξέφραζε ως φόβητρο για τους απλουστέρους, όπως φαίνεται από τα παρακάτω.
α. Τις ημέρες της ημερολογιακής αλλαγής ο Ματθαίος γράφει στο πνευματικοπαίδι του Ηλία Πηλάφα: "Διά τας φοβεράς δε και φρικτάς καινοτομίας, ή μάλλον ειπείν της δεινής αιρέσεως του ημερολογίου και της καταργήσεως, μεταθέσεως και μεταρρυθμίσεως των αγίων δεσποτικών και θεομητορικών εορτών, καθώς και των νηστειών, όπου ως προχθές οι χριστιανοί κατέλυσαν και ψάρι, ενώ την Μεγ. και Αγ. Τεσσαρακοστήν καταλύεται έλαιον μόνον Σάββατον και Κυριακήν, ουαί και αλλοίμονον! Ιδέτε δεινά φοβερά επιτίμια των Αγ. Πατέρων και τα φρικτά κατά των καινοτόμων αναθέματα" [11]. Ο συναγωνιστής του όμως π. Αρσένιος Κοττέας καταγγέλει ότι μετά την αλλαγή του ημερολογίου, στην Μεγίστη Λαύρα, ο Ματθαίος "συνελειτούργησεν μετά του Μασσόνου Πατριάρχου Μεταξάκη" [12], αλλά και "προσκληθείς εις την Ιεράν Μονήν Κωνσταμονίτου κατά την εποχήν εκείνην, - μετά την αλλαγήν του ημερολογίου -, ίνα στερεώση το φρόνημα των Ζηλωτών, ταλαντευθείς διά λόγους (τις οίδεν) όχι μόνον εστερέωσε το μνημόσυνον του Αιρετικού πατριάρχου, αλλά συνελειτούργησε και εκεί μετά των μνημονευόντων αυτόν!" [13].
β. Την ίδια περίοδο σε μία επίσκεψή του ως Πνευματικός στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου έπεισε μερικούς Μοναχούς να μην εκκλησιάζονται με τους υπολοίπους που μνημονεύουν τον νεοημερολογίτη Πατριάρχη. Όταν το έμαθε ο ηγούμενος δεν αντέδρασε, αλλά πρότεινε στον Ματθαίο να συλλειτουργήσουν. Ο Ματθαίος δέχτηκε και κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας μνημόνευσε τον Πατριάρχη! Οι Μοναχοί που είχαν πεισθεί από τον Ματθαίο να μην συμμετέχουν στις ακολουθίες, είχαν ειδοποιηθεί από τον ηγούμενο, και αφού είδαν την υποκριτική συμπεριφορά αυτή, αποκατέστησαν την κοινωνία [14].
γ. Ενώ από το 1924 χαρακτήριζε σχισματοαιρετικούς και αναθεματισμένους τους νεοημερολογίτες, το 1926 στέλνει ευχές στον νεοημερολογίτη Επίσκοπο Λευκάδος και Ιθάκης Δανιήλ Σουλίδη, όπως μαρτυρεί και ευχετήριο μήνυμα του δευτέρου που δημοσίευσαν οι ίδιοι οι Ματθαιϊκοί στο βιβλίο με τις επιστολές του Ματθαίου [15].
δ. Στις 10-11-1932 κλήθηκε από τους Γ.Ο.Χ. Δεσφίνης Φωκίδος για να συνομιλήσει δημοσίως με τον νεοημερολογίτη, Επίσκοπο Φωκίδος τότε, Ιωακείμ Αλεξόπουλο [16]. Μαζί του ήταν και ο συναγωνιστής του π. Ακάκιος Παππάς ο οποίος αναφέρει τα εξής: "Στην Δεσφίνα Αμφίσσης, τον έφεραν διά να συζητήσωμεν μετά του Επισκόπου Αμφίσσης Ιωακείμ και υποβάλλομεν αυτόν εις το ζήτημα του Ημερολογίου. Και αυτός (σ. ημ. ο Ματθαίος) μετά τριών Καλογρηών του, συμπροσευχήθησαν μετ' αυτού και συνέψαλλον, ησπάσθη την δεξιάν του Επισκόπου! Και τελευταίως τον παρεκάλει να συλειτουργήσουν διά την αγάπην! Εάν δε δεν ήμουν εγώ παρών, χωρίς άλλο θα συνελειτούργει ο μέγας ακριβολόγος!" [17].
Και όλα αυτά την ίδια εποχή που εξέδιδε κείμενα σαν το παρακάτω [18]:
4. ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΗΣΗ
Τα πνευματικά παιδιά του Ματθαίου είχαν αναπτύξει μια αρρωστημένη σχέση μαζί του. Τον λάτρευαν σε τέτοιο σημείο, ώστε να τον ακολουθήσουν ακόμη και στο σχίσμα του, ενώ ο ίδιος ο Ματθαίος δεν έκανε τίποτα για να πατάξει αυτές τις συμπεριφορές, οι οποίες ενίσχυαν τον εγωισμό του και τον οδήγησαν στο τέλος να πιστεύει ότι απέμεινε ο μόνος ορθόδοξος επίσκοπος επί της γης. Ιδού ορισμένα παραδείγματα προσωπολατρείας:
α. Μετά την απομάκρυνση του Ματθαίου από το Μετόχι Αναλήψεως Βύρωνος το 1923, η πνευματική του κόρη Μαρίνα Σουλακιώτου, η γνωστή, μετέπειτα μετονομασθείσα, Μαριάμ μοναχή, του αποστέλλει επιστολή, της οποίας αντιγράφουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα: "Σεβαστέ μας Γέροντα, τι να σας γράψωμεν, και τι να σας διηγηθώμεν; Όπου η υπερβολική λύπη, μας έφερεν εις δυσάρεστον θέσιν, όπου δεν δυνάμεθα να ομιλήσωμεν η μία προς την άλλην... Ο γέροντάς μας ανεχώρησε και ορφαναί και εγκαταλελειμμέναι τώρα είμεθα. Ανεχώρησε δι' Άγιον Όρος. Φαντασθήτε τους κλαυθηρισμούς, αναστεναγμούς, λιποθυμίας και ομοφωνίας των τέκνων σας που εφώναζαν: Αχ! Ιησού μας γλυκύτατε, που μας άφηκεν ο πολυσέβαστός μας Γέροντας, δεν μας ευσπλαγχνίσθη τας αιωνίως και πάντοτε εστερημένας του πατρός των;... Αχ! Ιησού μας. Τα δάκρυά μας, τα καθημερινώς χυνόμενα, δεν εγγίζουσιν εις τον Θρόνο Σου, όπως ευσπλαγχνισθής και επιταχύνης την επάνοδόν του, προς ψυχικήν παρηγορίαν μας;... Αχ! Αχ! Αχ! Τι ήτο αυτό, Γλυκύτατε μας Ιησού, να μας πάρουν τον σωτήρα των ταλαιπώρων ψυχών μας;" [19].
β. Οι οπαδοί του τον παρουσίασαν πρωταγωνιστή και στα δύο μεγάλα γεγονότα της Ιστορίας των Γ.Ο.Χ. κατά τα πρώτα έτη, ήτοι στην εμφάνιση του Τιμίου Σταυρού (14-9-1925 π.η.) στον Υμηττό και στην δολοφονία της Αικατερίνης Ρούττη (8-11-1927 π.η.) στην Μάνδρα Αττικής.
Για το μεν πρώτο έγραψαν πως ο Ματθαίος: "ως θείος Πατήρ και ως ήλιος εκλαμπρότατος επί Ναού Υψίστου, ο Πανάγαθος Θεός ταις επί τόπου δεήσεσί του επικαμπτόμενος, κατά την νύκτα της 14-9-1925 εν τω Ιερώ Ναώ του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου εν Αθήναις, εφανέρωσε τον Τίμιον Σταυρόν!" [20], ενώ είναι γνωστό πως ο Ματθαίος ήταν στο Άγιον Όρος μέχρι και το 1926 και λειτουργός σε εκείνη την ιστορική Αγρυπνία, ήταν ο π. Ιωάννης Φλώρος.
Για το δεύτερο, ο μεν Τόμπρος γράφει ότι ήταν ο μόνος λειτουργός της ημέρας εκείνης [21], ενώ ο Μάρκου τον εμφανίζει μεν ως συλλειτουργό, αλλά αναφέρει ότι η Αικατερίνη Ρούττη αυτόν υπερασπιζόμενη δολοφονήθηκε (βλέπε εδώ). Όμως, όπως αποδεικνύεται από τον Τύπο της εποχής [22], μόνο η παρουσία ενός λειτουργού, και συγκεκριμένα του π. Χριστοφόρου Ψαλλίδα, μαρτυρείται.
γ. Το 1933 ενώπιον εκατοντάδων προσκυνητών στο μοναστήρι στην Κερατέα διαδραματίστηκαν τα παρακάτω:
"-Παιδιά μου (σ. ημ. άρχισε να τους λέει ο Ματθαίος) είδα την Παναγία, η οποία μου είπε ότι ύστερα από 15 ημέρες θα με κάμη αρχιεπίσκοπον της Σερβίας [23] και θα με χάσετε. Εάν θέλετε να μείνω προσευχηθήτε για να μεταπεισθεί η Παναγία.
Όλοι τότε προσηυχήθησαν γονυκλινείς και δακρύοντες εν μεγάλη κατανύξει. Μετά δύο ημέρας, ο Παπαματθαίος ανήγγειλεν ότι είχεν εισακουσθή από την Παναγία η δέησις των πιστών του και ότι η Παναγία τον διέταξε να μείνει εδώ επί 15 ακόμη έτη. Είπεν επί πλέον ότι η Παναγία του ανήγγειλεν, ότι αυτός θα αποτελειώσει την τελευταίαν λειτουργίαν των Παλαιολόγων εις τον ναόν της Αγίας Σοφίας" [24].
δ. Παρόμοια ήταν και τα λόγια που του έλεγε αργότερα η γνωστή Μαριάμ Σουλακιώτου, με τα οποία έθρεφε την οίηση του Ματθαίου: "Άγιε Πατέρα μου, σύ είσαι ο μόνος άγιος Αρχιερεύς σ'όλον τον σημερινό κόσμο. Όλοι είναι Μασώνοι, άθεοι, κακόδοξοι, ως και οι Φλωρίνης, Κυκλάδων είναι Νεοημερολογίται. Εσένα έχει προορίσει ο Θεός να υπάγης εις την Πόλιν να τελείωσης την Λειτουργίαν και να γίνεις Πατριάρχης" [25].
ε. Αξίζει να σημειωθεί και το γεγονός της προσφωνήσεώς του"Άγιος Πατέρας" που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι οπαδοί του Ματθαίου, προσφωνήσεως που όζει παπισμού [26].
στ. Όταν στην Διαθήκη του (1950) ο Ματθαίος έγραφε σίγουρος για την σωτηρία του: "εγώ μεν τώρα, ω τέκνα μου, υπάγω εις τον Θεόν και Ουράνιον Πατέρα" [27], ήδη "ζώντος αυτού ακόμη τω εψάλλοντο επ' εκκλησίας καθημερινώς, Μεγαλυνάρια, καθώς και της Αγίας Μητέρας Μαριάμ· ναι, και ιδιαίτερα στιχερά Ιδιόμελα: "Χαίροις ιεραρχών η κρηπίς, της οικουμένης ο φωστήρ ο διαυγέστατος, Μακαριώτατε Ματθαίε Μυροβλύτα..."" [28]. Το αυτό μαρτυρεί και ο π. Βαρθολομαίος [29], ο οποίος ισχυρίζεται πως ο ίδιος ο Ματθαίος "εσχεδίασεν τα εγκωμιαστικά του, ότι θα τελειώσει Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, εσύνταξεν δε και την ασματικήν του ακολουθίαν, ως άγιος με ωραία δοξαστικά (μου τα έδειξε μια μοναχή του, που τα έγραφε και του τα έψαλλε. Αλλά δεν είχα την γνώσι να τα πάρω τότε και να τα δείξω τώρα εδώ. Πάντα όμως θα υπάρχουν, και η μοναχή που μου τα έδειξε ζει (σ. ημ. τα παραπάνω γράφτηκαν το 1977))"[30].
ζ. Στο ματθαιϊκό περιοδικό "Πολύτιμος Θησαυρός Μετανοίας" (Ιούνιος 1950) δημοσιεύθηκε η φωτογραφία του Ματθαίου, τον οποίο προσκυνούν άγγελοι (βλέπε την παραπάνω εικόνα). Επίσης, κατά την μαρτυρία του π. Αρσενίου Κοττέα οι οπαδοί του "εζωγράφησαν Εικόνα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και εκατέρωθεν έθεσαν την Μαριάμ και τον Ματθαίον, αντί της Κυρίας Θεοτόκου και του Τιμίου Προδρόμου. Χρυσή δε καντήλα καίει διαρκώς έμπροσθέν της!" [31].
5. ΑΝΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ
Ένας Άγιος δεν θα προέβαινε επίσης ούτε στις παρακάτω ντροπιαστικές πράξεις:
α. Το 1931 εκδίδει το βιβλίο "Σάλπιγξ υπέρ της Αγίας ημών Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας", το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του αποτελεί αντιγραφή του βιβλίου "Κέντρα της Αγίας ημών Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας", που εξέδωσε το 1925 ο Αρσένιος Κοττέας, χωρίς καμία αναφορά. Ο ίδιος ο π. Αρσένιος καταγγέλλει το 1953: "Ο αποθανών Επίσκοπος Ματθαίος όχι μόνον αφήρεσε από τα "Κέντρα" - Σύγγραμμά μου - πολλάς σελίδας και τας ωκειοποιήθει, αλλά και εκ του ετέρου συγγράμματός μου "Μάχαιρα" έσχισε το εξώφυλλον και θέσας την ιδικήν του υπογραφήν, το διένειμεν" [32].
β. Στις 12-5-1943 (π. η.) αρκετοί κληρικοί της παρατάξεως του Ματθαίου αποστέλλουν ελεγκτική επιστολή στους Επισκόπους τους Ματθαίο και Γερμανό [33], στην οποία καταγγέλλουν παραβάσεις τους [34]. Αντιγράφουμε τα σχετικά με τον Ματθαίο [35]: "Ο Σεβασμιώτατος Βρεσθένης εξέδωκε και εκδίδει πληθώραν βιβλίων κατά το πλείστον ερανισμένων εκ των αποκρύφων και αμφιβόλου προελεύσεως πηγών αναμίκτων εκ παραδόσεως και βλασφημιών ας η Ορθόδοξος Εκκλησία προ πολλού κατεδίκασε, ομιλεί και γράφει περί πτώσεως οδόντων του Κυρίου, δευτέρας ενσάρκου οικονομίας Αυτού, καθώς και "περί δαιμονοπιστίας" και των οράσεων της Βασιλικής, περί καταργήσεως του "Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών" και λοιπών, Αγιοποιήσεως εαυτού και των συναυτώ, και περί του πεπλανημένου φρονήματος ότι ουδείς εκτός αυτού και των συν αυτώ είναι εν τάξει Ορθόδοξος και σεσωσμένος. Περί των πεπλανημένων προφητειών Κωνσταντινουπόλεως, Πατριαρχείας, κλπ. υπερφυάλων και εγωιστικών φρονημάτων. Παρεποίησε και αντικατέστησε το Τυπικόν της Εκκλησίας, χειροτονεί Διακόνισας παρά τας εκκλησιαστικάς απαγορεύσεις και επιτρέπει ίνα οι Μοναχοί και αι Μοναχαί εξωμολογούν κοσμικούς Χριστιανούς". Κλείνοντας τον καλούνε να "αναιρέσει πάντα όσα αιρετικά και βλάσφημα εν τοις υπ' αυτού εκδοθείσι βιβλίοις έχουσι καταχωρηθή" και να "παύση να κηρύσση εαυτόν Άγιον, Μοναδικόν Προφήτην κλπ.".
Η απάντηση του Ματθαίου υπήρξε μνημείο ανεντιμότητας. Δεν αποδέχτηκε καμία κατηγορία, αλλά αναγκάστηκε να απορρίψει και να καταδικάσει όσα εσφαλμένα και κακόδοξα περιείχαν τα βιβλία του, αφού scripta manent, όχι όμως και να αναλάβει την ευθύνη για αυτά, την οποία επέρριψε σε άλλους και κυρίως στον π. Βίκτωρα Μπουλούκο και στον π. Μάρκο Χανιώτη. Ιδού το ντροπιαστικό απόσπασμα από την ποιμαντορική εγκύκλιό του (25-5-1943 π.η.): "Όλα τα δημοσιεύματα αυτά ήσαν ξένα και ουχί εδικά μας, εξ Αγίου Όρους προελθόντα, και των οποίων αναθέσαμεν την διόρθωσιν πριν της εκτυπώσεως εις το Τυπογραφείον Φραντζεσκάκη εις Αθήνας, εις τους Πανοσιώτατον Βίκτωρα Ιερομόναχον και Οσιώτατον Μάρκον Μοναχόν, οίτινες όμως αναχωρήσαντες ο εις εις την Θεσσαλίαν και ο έτερος διά Πάρον ως εκ των υστέρων εξηκριβώσαμεν, τα άφησαν αδιόρθωτα και ετυπώθησαν ως είχον" [36]. Δεν ευθύνεται δηλαδή ο Ματθαίος για τις κακοδοξίες που συμπεριέλαβε στα έργα του, αλλά αυτοί που δεν τον διόρθωσαν! Μπροστά πάντως στην συνεχιζόμενη αντίδραση αναγκάστηκε και άλλες φορές να αποκηρύξει τα κακόδοξα γραφόμενά του [37].
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Το κοσμικό όνομα του Ματθαίου.
[2] Η νοερά προσευχή, π. Βαρθολομαίου Ιερομονάχου, Άγιον Όρος, 1977, σελ. 50.
[3] Ανοικτή επιστολή, π. Ακακίου Παππά, 1958 (στο "Κατά Νεκρομάχων", π. Θεωνά Μαργαριτοπούλου, Ρεμματιά Φαρσάλων, 1986, σελ. 31).
[4] Επιστολαί του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ματθαίου, (εκδιδόμεναι νυν το πρώτον υπό του Επισκόπου Πατρών των Γ.Ο.Χ. Ανδρέου), Αθήναι 1962, σελ. 5 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ Α).
[5] Αυτόθι, σελ. 6.
[6] π. Βαρθολομαίου ιερομονάχου, σελ. 41-42.
[7] Βλέπε στο κείμενο του Αντωνίου Μάρκου.
[8] "Ματθαίος, Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Αθηνών και πάσης Ελλάδος", π. Ευγενίου Τόμπρου, Αθήνα, 1963, σελ. 35 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ Β).
[9] Αυτόθι, σελ. 26.
[10] Έτσι με την ίδρυση της μονής "ο υποκάρδιος ιερός πόθος, του οσίου πατρός Ματθαίου επληρώθη". Δεν τα λέμε εμείς, ο ίδιος ο Τόμπρος τα γράφει (αυτόθι, σελ. 66).
[11] Επιστολαί, σελ. 50.
[12] Δακτυλοδείκτης, π. Αρσενίου Κοττέα μοναχού, 1953, σελ. 9.
[13] Αυτόθι, σελ. 13.
[14] Περιγραφή του περιστατικού σε: π. Ακακίου, σελ. 31-32 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ Γ), Οι προδόται της Ορθοδοξίας, π. Καλλίστου Πολατίδου μοναχού, Αθήνα 2004, σελ.61-63 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ Δ) και Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος 1924-2004 (80 έτη φωτός και σκότους), π. Αντωνίου Γεωργαντά, Γορτυνία 2004, σελ.25 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ Ε).
[15] Επιστολαί, σελ. 80 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ ΣΤ).
[16] Περιγραφή στο: Το παλαιοημερολογιακόν ζήτημα εν Ελλάδι, Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιωακείμ Αλεξόπουλου, Βόλος 1948, σελ. 30-37.
[17] π. Ακακίου, σελ. 32.
[18] Ερευνάτε τας γραφάς, π. Ματθαίου Καρπαθάκη, Αθήνα 1931, σελ. 43.
[19] Επιστολαί, σελ. 39-40.
[20] Δακτυλοδείκτης, σελ. 13.
[21] Τόμπρου, σελ. 90.
[22] Βλέπε ενδεικτικά ΣΚΡΙΠ 22-11-1927, ΕΜΠΡΟΣ 24-11-1927 και ΠΟΛΙΤΕΙΑ 24-11-1927 (ΕΙΚΟΝΑ Η).
[23] Δεν θεωρούμε άσχετο το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο η Κοινότης των Γ.Ο.Χ. σκεφτόταν να απευθυνθεί στους Ρώσους της Διασποράς, που έδρευαν τότε στο Κάρλοβιτς της Σερβίας, για χειροτονία Επισκόπου (πράγμα που έπραξε τελικώς, χωρίς όμως επιτυχία). Πολύ πιθανόν να πρότεινε τον Ματθαίο (σε αυτό συνηγορεί και ο π. Βαρθολομαίος όταν γράφει (σελ. 51) πως "εμελετούσε να πάη να χειροτονηθή εις την Σερβίαν"), όπως τον πρότεινε αργότερα στους τρεις Αρχιερείς.
[24] Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ 29-3-1933.
[25] π. Ακακίου, σελ. 25-26.
[26] Δείτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από άρθρο της εφημερίδος των Ελλήνων παπικών ΚΑΘΟΛΙΚΗ (10-1-1931) και συγκρίνετε την φρασεολογία (ΕΙΚΟΝΑ Θ).
[27] Τόμπρου, σελ. 106.
[28] Δακτυλοδείκτης, σελ. 14.
[29] σελ. 51.
[30] Βλέπε και εδώ, στην επιστολή μοναζουσών προς Αικατερίνη (1953), ορισμένα ιδιόμελα.
[31] Δακτυλοδείκτης, σελ. 12.
[32] Αυτόθι, σελ. 5. Οι αποδείξεις στις ΕΙΚΟΝΕΣ Ι-ΙΣΤ.
[33] Ο Γερμανός Βαρυκόπουλος αποσχίστηκε μαζί με τον Ματθαίο από την Σύνοδο των Γ.Ο.Χ. το 1937 και επέστρεψε σε αυτήν το 1950.
[34] Απόσπασμα της επιστολής στο περιοδικό ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ (Οκτώβριος 1982, σελ. 289-291). Την υπογράφουν μεταξύ άλλων ο π. Γεδεών (ο πρώτος στην σειρά από τους υπό του Ματθαίου μόνου χειροτονηθέντες επισκόπους τo 1948, με το όνομα Σπυρίδων), ο π. Ακάκιος Παππάς, ο π. Αρτέμιος Ξενοφωντινός, ο π. Κοσμάς Καράμπελας (μετέπειτα γύρισε με το νέο) κ. α.
[35] Τις καταγγελίες κατά του Γερμανού τις παραλείπουμε, εφόσον κανείς σήμερα δεν ισχυρίζεται ότι ο Γερμανός είναι μυροβλήτης και θαυματουργός, πολύ περισσότερο μάλιστα κανείς δεν παραμένει αποσχισμένος για έναν τέτοιο λόγο.
[36] ΚΗΡΥΞ, Οκτώβριος 1982, (σελ. 293).
[37] Βλέπε σχετικά και Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, π. Αντωνίου Γεωργαντά, σελ. 52 (ΕΙΚΟΝΑ ΙΖ).
Αξίζει η προσοχή στο εξής: Το κείμενο αυτό εξετάζει τι ΔΕΝ είναι ο Ματθαίος και όχι τι είναι (δεν ασχολείται δηλαδή με το αν είναι σχισματικός, αιρετικός ή απλά ένας άνθρωπος που έπεσε σε σφάλματα). Έτσι η εργασία αυτή είναι ουσιαστικά απολογητική (εξηγούμε γιατί ΔΕΝ τον δεχόμαστε ως άγιο) και όχι πολεμική, και δεν θα είχε λόγο ύπαρξης αν δεν υπήρχε η αγιοποίησή του από τους οπαδούς του, όχι τόσο εξ αιτίας της αγιοποίησης αυτής καθεαυτής, αλλά διότι πάνω σε αυτήν ουσιαστικά βασίστηκε και συνεχίζεται να βασίζεται το σχίσμα των Ματθαιϊκών.
Ευχαρίστως θα δεχθούμε κάθε παρατήρηση, σχόλιο ή διόρθωση, που είναι όμως τεκμηριωμένα και δεν αποτελούν προσωπικές θέσεις και εκτιμήσεις.
1. ΑΝΥΠΑΚΟΗ
Η Υπακοή είναι πολύ δύσκολη αρετή. Μόνο οι πραγματικά ταπεινοί την έχουν. Δεκαετίες ολόκληρες προσπάθησαν πολλοί μοναχοί να την αποκτήσουν και να συντρίψουν το θέλημά τους.
α. Για τον Ματθαίο αναφέρει ο γνωστός του ιερομόναχος Βαρθολομαίος το εξής περιστατικό: "Όταν κάποτε εδιάβαζε μια δαιμονισμένη του Κρακάρι, είχε την τόλμην και μωρίαν να λέγη εις τον διάβολο "ἑγώ σοι επιτάσσω, έξελθε εξ αυτής", οπότε έδωσε το δικαίωμα εις τον διάβολον και του απήντησεν: "βρε Γιώργη [1], εσύ θα με βγάλης; Εσύ που έδειρες τον γέροντά σου με το μανουάλι;"" [2].
β. Το 1910 ο Ματθαίος βγήκε από το Άγιον Όρος στον κόσμο ως περιοδεύον πνευματικός και άρχισε τις περιοδείες στην Πελοπόννησο. Ο μετέπειτα συναγωνιστής του π. Ακάκιος Παπάς - χειροτονηθείς Επίσκοπος Ταλαντίου από τους Ρώσους της Διασποράς το 1960 - μεταφέρει απόψεις συνασκητών του Ματθαίου σύμφωνα με τις οποίες αυτός άνευ ευλογίας "έφυγεν από την Καλύβην του και υπήγεν εις τον κόσμον να κηρύξη δήθεν, και αφείσας τον Γέροντά του μόνον, εις προχωρημένην ηλικίαν, όστις απελπισθείς ένεκα τούτου, έπεσεν εις την στέρναν και επνίγη!" [3].
γ. Την περίοδο εκείνη η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με εγκύκλιό της απαγόρευσε στους περιοδεύοντες πνευματικούς να εξομολογούν άνευ αδείας του τοπικού Επισκόπου. Αυτό φανερώνεται και από απαντητική επιστολή που απέστειλε ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως προς τον Ματθαίο στις 4-6-1910 [4], με την οποία μάλιστα τον αποτρέπει να τον επισκεφθεί "διά το ασκανδάλιστον", διότι προφανώς ο Ματθαίος δεν ήταν πρόθυμος να υπακούσει σε μια τέτοια εγκύκλιο.
ΕΙΚΟΝΑ Α
Για παράβαση αυτής της εγκυκλίου ο
Επίσκοπος Αργολίδος και Κορινθίας Νίκανδρος Δελούκας διέταξε το 1911 την
επιστροφή του στο Άγιον Όρος.
δ. Την ίδια εποχή ο Ματθαίος φλεγόταν
από τον πόθο του μαρτυρίου. Για το ζήτημα αυτό ζήτησε την συμβουλή του
Αγίου Νεκταρίου, αλλά ο Άγιος καταλαβαίνοντας μάλλον το επικίνδυνο, λόγω
υποκρύπτουσας υπερηφάνειας, μιας τέτοιας σκέψεως του απάντησε: "πριν λάβετε συμβουλάς εναρέτων Πατέρων, να μη μεταβήτε προς αναζήτησιν μαρτυρίου"
[5]. Η επιστολή αυτή γράφτηκε στις 8-11-1910. Δεν ξέρουμε πότε έφθασε
στα χέρια του Ματθαίου και αν πρόλαβε να λάβει συμβουλές από ενάρετους
Πατέρες, αλλά αρχές του 1911, ήταν στο δρόμο, μαζί με άλλους δύο
μοναχούς, με σκοπό να πάνε στην Τουρκία, να ομολογήσουν την Πίστη και να
μαρτυρήσουν. Αλλά αφού γύρισαν σε Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη και
αλλαχού, οι μοναχοί απογοητευμένοι επέστρεψαν στο Άγιον Όρος, ενώ ο
Ματθαίος κατέληξε στα Ιεροσόλυμα, πριν επανέλθει τελικώς άπραγος στο
Άγιον Όρος [6].
ΕΙΚΟΝΑ Β
2. ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΗΓΕΣΙΑ
Επίσης, από την έρευνα του βίου του φαίνεται πως ο Ματθαίος είχε, τουλάχιστον από κάποια στιγμή και μετά, μια τάση για πνευματική ηγεσία. Ο διακαής του πόθος ήταν η ίδρυση ενός μοναστηριού στο οποίο θα ήταν πνευματικός.
α. Το 1910, έχοντας φύγει από το Άγιον Όρος, κάνει την πρώτη προσπάθεια να ιδρύσει γυναικεία μονή στον Μυστρά με κέντρο τον ναό του Αγίου Νικολάου. Η προσπάθεια αυτή προσέκρουσε στην αρχαιολογική σημασία του χώρου και απέτυχε [7].
β. Το 1923 απομακρύνεται από την Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας (μονή της μετανοίας του) διότι κατηγορήθηκε πως θέλησε να μετατρέψει το Μετόχι της Αναλήψεως στον Βύρωνα (μετόχι της Μονής), στο οποίο ήταν προϊστάμενος τα έτη 1916-1922, σε προσωπικό του μοναστήρι [8].
γ. Μετά την οριστική έξοδό του από το Άγιον Όρος το 1926 θέλησε να ιδρύσει γυναικεία μονή στην Ζωοδόχο Πηγή Προνοίας Ναυπλίου, στην οποία είχε υπηρετήσει στο παρελθόν, αλλά απέτυχε [9].
δ. Τελικώς, το έτος 1928 ο πόθος του έγινε πραγματικότητα [10] με την ίδρυση του γυναικείου μοναστηριού Παναγίας Πευκοβουνιωτίσσης (γνωστή και ως Πευκοβουνογιατρίσσης) στην Κακιά Θάλασσα Κερατέας. Γύρω από αυτήν την γυναικεία μονή χτίστηκαν καλύβες και κελιά ανδρών μοναχών, οι οποίοι έκτισαν τελικώς το ανδρικό μοναστήρι του Ματθαίου (Μεταμορφώσεως Κουβαρά) το 1934.
3. ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ
Η αλλαγή του ημερολογίου (1924) βρίσκει τον Ματθαίο στο Άγιον Όρος, Πνευματικό (Πνευματικοί λέγονται οι εξομολόγοι) της Μεγίστης Λαύρας. Όπως και οι περισσότεροι Αγιορείτες τάχθηκε κατά της ημερολογιακής καινοτομίας. Μάλιστα η θέση του κατά των νεοημερολογιτών υπήρξε πολύ αυστηρή. Τους θεωρούσε αιρετικούς και πίστευε ότι οπωσδήποτε θα κολασθούν. Δεν ήταν όμως και τόσο συνεπής στις απόψεις του, τις οποίες μάλλον εξέφραζε ως φόβητρο για τους απλουστέρους, όπως φαίνεται από τα παρακάτω.
α. Τις ημέρες της ημερολογιακής αλλαγής ο Ματθαίος γράφει στο πνευματικοπαίδι του Ηλία Πηλάφα: "Διά τας φοβεράς δε και φρικτάς καινοτομίας, ή μάλλον ειπείν της δεινής αιρέσεως του ημερολογίου και της καταργήσεως, μεταθέσεως και μεταρρυθμίσεως των αγίων δεσποτικών και θεομητορικών εορτών, καθώς και των νηστειών, όπου ως προχθές οι χριστιανοί κατέλυσαν και ψάρι, ενώ την Μεγ. και Αγ. Τεσσαρακοστήν καταλύεται έλαιον μόνον Σάββατον και Κυριακήν, ουαί και αλλοίμονον! Ιδέτε δεινά φοβερά επιτίμια των Αγ. Πατέρων και τα φρικτά κατά των καινοτόμων αναθέματα" [11]. Ο συναγωνιστής του όμως π. Αρσένιος Κοττέας καταγγέλει ότι μετά την αλλαγή του ημερολογίου, στην Μεγίστη Λαύρα, ο Ματθαίος "συνελειτούργησεν μετά του Μασσόνου Πατριάρχου Μεταξάκη" [12], αλλά και "προσκληθείς εις την Ιεράν Μονήν Κωνσταμονίτου κατά την εποχήν εκείνην, - μετά την αλλαγήν του ημερολογίου -, ίνα στερεώση το φρόνημα των Ζηλωτών, ταλαντευθείς διά λόγους (τις οίδεν) όχι μόνον εστερέωσε το μνημόσυνον του Αιρετικού πατριάρχου, αλλά συνελειτούργησε και εκεί μετά των μνημονευόντων αυτόν!" [13].
β. Την ίδια περίοδο σε μία επίσκεψή του ως Πνευματικός στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου έπεισε μερικούς Μοναχούς να μην εκκλησιάζονται με τους υπολοίπους που μνημονεύουν τον νεοημερολογίτη Πατριάρχη. Όταν το έμαθε ο ηγούμενος δεν αντέδρασε, αλλά πρότεινε στον Ματθαίο να συλλειτουργήσουν. Ο Ματθαίος δέχτηκε και κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας μνημόνευσε τον Πατριάρχη! Οι Μοναχοί που είχαν πεισθεί από τον Ματθαίο να μην συμμετέχουν στις ακολουθίες, είχαν ειδοποιηθεί από τον ηγούμενο, και αφού είδαν την υποκριτική συμπεριφορά αυτή, αποκατέστησαν την κοινωνία [14].
ΕΙΚΟΝΑ Γ
ΕΙΚΟΝΑ Δ
ΕΙΚΟΝΑ Ε
γ. Ενώ από το 1924 χαρακτήριζε σχισματοαιρετικούς και αναθεματισμένους τους νεοημερολογίτες, το 1926 στέλνει ευχές στον νεοημερολογίτη Επίσκοπο Λευκάδος και Ιθάκης Δανιήλ Σουλίδη, όπως μαρτυρεί και ευχετήριο μήνυμα του δευτέρου που δημοσίευσαν οι ίδιοι οι Ματθαιϊκοί στο βιβλίο με τις επιστολές του Ματθαίου [15].
ΕΙΚΟΝΑ ΣΤ
δ. Στις 10-11-1932 κλήθηκε από τους Γ.Ο.Χ. Δεσφίνης Φωκίδος για να συνομιλήσει δημοσίως με τον νεοημερολογίτη, Επίσκοπο Φωκίδος τότε, Ιωακείμ Αλεξόπουλο [16]. Μαζί του ήταν και ο συναγωνιστής του π. Ακάκιος Παππάς ο οποίος αναφέρει τα εξής: "Στην Δεσφίνα Αμφίσσης, τον έφεραν διά να συζητήσωμεν μετά του Επισκόπου Αμφίσσης Ιωακείμ και υποβάλλομεν αυτόν εις το ζήτημα του Ημερολογίου. Και αυτός (σ. ημ. ο Ματθαίος) μετά τριών Καλογρηών του, συμπροσευχήθησαν μετ' αυτού και συνέψαλλον, ησπάσθη την δεξιάν του Επισκόπου! Και τελευταίως τον παρεκάλει να συλειτουργήσουν διά την αγάπην! Εάν δε δεν ήμουν εγώ παρών, χωρίς άλλο θα συνελειτούργει ο μέγας ακριβολόγος!" [17].
Και όλα αυτά την ίδια εποχή που εξέδιδε κείμενα σαν το παρακάτω [18]:
ΕΙΚΟΝΑ Ζ
4. ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΗΣΗ
Τα πνευματικά παιδιά του Ματθαίου είχαν αναπτύξει μια αρρωστημένη σχέση μαζί του. Τον λάτρευαν σε τέτοιο σημείο, ώστε να τον ακολουθήσουν ακόμη και στο σχίσμα του, ενώ ο ίδιος ο Ματθαίος δεν έκανε τίποτα για να πατάξει αυτές τις συμπεριφορές, οι οποίες ενίσχυαν τον εγωισμό του και τον οδήγησαν στο τέλος να πιστεύει ότι απέμεινε ο μόνος ορθόδοξος επίσκοπος επί της γης. Ιδού ορισμένα παραδείγματα προσωπολατρείας:
α. Μετά την απομάκρυνση του Ματθαίου από το Μετόχι Αναλήψεως Βύρωνος το 1923, η πνευματική του κόρη Μαρίνα Σουλακιώτου, η γνωστή, μετέπειτα μετονομασθείσα, Μαριάμ μοναχή, του αποστέλλει επιστολή, της οποίας αντιγράφουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα: "Σεβαστέ μας Γέροντα, τι να σας γράψωμεν, και τι να σας διηγηθώμεν; Όπου η υπερβολική λύπη, μας έφερεν εις δυσάρεστον θέσιν, όπου δεν δυνάμεθα να ομιλήσωμεν η μία προς την άλλην... Ο γέροντάς μας ανεχώρησε και ορφαναί και εγκαταλελειμμέναι τώρα είμεθα. Ανεχώρησε δι' Άγιον Όρος. Φαντασθήτε τους κλαυθηρισμούς, αναστεναγμούς, λιποθυμίας και ομοφωνίας των τέκνων σας που εφώναζαν: Αχ! Ιησού μας γλυκύτατε, που μας άφηκεν ο πολυσέβαστός μας Γέροντας, δεν μας ευσπλαγχνίσθη τας αιωνίως και πάντοτε εστερημένας του πατρός των;... Αχ! Ιησού μας. Τα δάκρυά μας, τα καθημερινώς χυνόμενα, δεν εγγίζουσιν εις τον Θρόνο Σου, όπως ευσπλαγχνισθής και επιταχύνης την επάνοδόν του, προς ψυχικήν παρηγορίαν μας;... Αχ! Αχ! Αχ! Τι ήτο αυτό, Γλυκύτατε μας Ιησού, να μας πάρουν τον σωτήρα των ταλαιπώρων ψυχών μας;" [19].
β. Οι οπαδοί του τον παρουσίασαν πρωταγωνιστή και στα δύο μεγάλα γεγονότα της Ιστορίας των Γ.Ο.Χ. κατά τα πρώτα έτη, ήτοι στην εμφάνιση του Τιμίου Σταυρού (14-9-1925 π.η.) στον Υμηττό και στην δολοφονία της Αικατερίνης Ρούττη (8-11-1927 π.η.) στην Μάνδρα Αττικής.
Για το μεν πρώτο έγραψαν πως ο Ματθαίος: "ως θείος Πατήρ και ως ήλιος εκλαμπρότατος επί Ναού Υψίστου, ο Πανάγαθος Θεός ταις επί τόπου δεήσεσί του επικαμπτόμενος, κατά την νύκτα της 14-9-1925 εν τω Ιερώ Ναώ του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου εν Αθήναις, εφανέρωσε τον Τίμιον Σταυρόν!" [20], ενώ είναι γνωστό πως ο Ματθαίος ήταν στο Άγιον Όρος μέχρι και το 1926 και λειτουργός σε εκείνη την ιστορική Αγρυπνία, ήταν ο π. Ιωάννης Φλώρος.
Για το δεύτερο, ο μεν Τόμπρος γράφει ότι ήταν ο μόνος λειτουργός της ημέρας εκείνης [21], ενώ ο Μάρκου τον εμφανίζει μεν ως συλλειτουργό, αλλά αναφέρει ότι η Αικατερίνη Ρούττη αυτόν υπερασπιζόμενη δολοφονήθηκε (βλέπε εδώ). Όμως, όπως αποδεικνύεται από τον Τύπο της εποχής [22], μόνο η παρουσία ενός λειτουργού, και συγκεκριμένα του π. Χριστοφόρου Ψαλλίδα, μαρτυρείται.
ΕΙΚΟΝΑ Η
γ. Το 1933 ενώπιον εκατοντάδων προσκυνητών στο μοναστήρι στην Κερατέα διαδραματίστηκαν τα παρακάτω:
"-Παιδιά μου (σ. ημ. άρχισε να τους λέει ο Ματθαίος) είδα την Παναγία, η οποία μου είπε ότι ύστερα από 15 ημέρες θα με κάμη αρχιεπίσκοπον της Σερβίας [23] και θα με χάσετε. Εάν θέλετε να μείνω προσευχηθήτε για να μεταπεισθεί η Παναγία.
Όλοι τότε προσηυχήθησαν γονυκλινείς και δακρύοντες εν μεγάλη κατανύξει. Μετά δύο ημέρας, ο Παπαματθαίος ανήγγειλεν ότι είχεν εισακουσθή από την Παναγία η δέησις των πιστών του και ότι η Παναγία τον διέταξε να μείνει εδώ επί 15 ακόμη έτη. Είπεν επί πλέον ότι η Παναγία του ανήγγειλεν, ότι αυτός θα αποτελειώσει την τελευταίαν λειτουργίαν των Παλαιολόγων εις τον ναόν της Αγίας Σοφίας" [24].
δ. Παρόμοια ήταν και τα λόγια που του έλεγε αργότερα η γνωστή Μαριάμ Σουλακιώτου, με τα οποία έθρεφε την οίηση του Ματθαίου: "Άγιε Πατέρα μου, σύ είσαι ο μόνος άγιος Αρχιερεύς σ'όλον τον σημερινό κόσμο. Όλοι είναι Μασώνοι, άθεοι, κακόδοξοι, ως και οι Φλωρίνης, Κυκλάδων είναι Νεοημερολογίται. Εσένα έχει προορίσει ο Θεός να υπάγης εις την Πόλιν να τελείωσης την Λειτουργίαν και να γίνεις Πατριάρχης" [25].
ε. Αξίζει να σημειωθεί και το γεγονός της προσφωνήσεώς του"Άγιος Πατέρας" που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι οπαδοί του Ματθαίου, προσφωνήσεως που όζει παπισμού [26].
ΕΙΚΟΝΑ Θ
στ. Όταν στην Διαθήκη του (1950) ο Ματθαίος έγραφε σίγουρος για την σωτηρία του: "εγώ μεν τώρα, ω τέκνα μου, υπάγω εις τον Θεόν και Ουράνιον Πατέρα" [27], ήδη "ζώντος αυτού ακόμη τω εψάλλοντο επ' εκκλησίας καθημερινώς, Μεγαλυνάρια, καθώς και της Αγίας Μητέρας Μαριάμ· ναι, και ιδιαίτερα στιχερά Ιδιόμελα: "Χαίροις ιεραρχών η κρηπίς, της οικουμένης ο φωστήρ ο διαυγέστατος, Μακαριώτατε Ματθαίε Μυροβλύτα..."" [28]. Το αυτό μαρτυρεί και ο π. Βαρθολομαίος [29], ο οποίος ισχυρίζεται πως ο ίδιος ο Ματθαίος "εσχεδίασεν τα εγκωμιαστικά του, ότι θα τελειώσει Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, εσύνταξεν δε και την ασματικήν του ακολουθίαν, ως άγιος με ωραία δοξαστικά (μου τα έδειξε μια μοναχή του, που τα έγραφε και του τα έψαλλε. Αλλά δεν είχα την γνώσι να τα πάρω τότε και να τα δείξω τώρα εδώ. Πάντα όμως θα υπάρχουν, και η μοναχή που μου τα έδειξε ζει (σ. ημ. τα παραπάνω γράφτηκαν το 1977))"[30].
ζ. Στο ματθαιϊκό περιοδικό "Πολύτιμος Θησαυρός Μετανοίας" (Ιούνιος 1950) δημοσιεύθηκε η φωτογραφία του Ματθαίου, τον οποίο προσκυνούν άγγελοι (βλέπε την παραπάνω εικόνα). Επίσης, κατά την μαρτυρία του π. Αρσενίου Κοττέα οι οπαδοί του "εζωγράφησαν Εικόνα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και εκατέρωθεν έθεσαν την Μαριάμ και τον Ματθαίον, αντί της Κυρίας Θεοτόκου και του Τιμίου Προδρόμου. Χρυσή δε καντήλα καίει διαρκώς έμπροσθέν της!" [31].
5. ΑΝΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ
Ένας Άγιος δεν θα προέβαινε επίσης ούτε στις παρακάτω ντροπιαστικές πράξεις:
α. Το 1931 εκδίδει το βιβλίο "Σάλπιγξ υπέρ της Αγίας ημών Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας", το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του αποτελεί αντιγραφή του βιβλίου "Κέντρα της Αγίας ημών Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας", που εξέδωσε το 1925 ο Αρσένιος Κοττέας, χωρίς καμία αναφορά. Ο ίδιος ο π. Αρσένιος καταγγέλλει το 1953: "Ο αποθανών Επίσκοπος Ματθαίος όχι μόνον αφήρεσε από τα "Κέντρα" - Σύγγραμμά μου - πολλάς σελίδας και τας ωκειοποιήθει, αλλά και εκ του ετέρου συγγράμματός μου "Μάχαιρα" έσχισε το εξώφυλλον και θέσας την ιδικήν του υπογραφήν, το διένειμεν" [32].
ΕΙΚΟΝΕΣ Ι - ΙΣΤ
(οι σελίδες αριστερά από το βιβλίο του Κοττέα, δεξιά από του Ματθαίου)
β. Στις 12-5-1943 (π. η.) αρκετοί κληρικοί της παρατάξεως του Ματθαίου αποστέλλουν ελεγκτική επιστολή στους Επισκόπους τους Ματθαίο και Γερμανό [33], στην οποία καταγγέλλουν παραβάσεις τους [34]. Αντιγράφουμε τα σχετικά με τον Ματθαίο [35]: "Ο Σεβασμιώτατος Βρεσθένης εξέδωκε και εκδίδει πληθώραν βιβλίων κατά το πλείστον ερανισμένων εκ των αποκρύφων και αμφιβόλου προελεύσεως πηγών αναμίκτων εκ παραδόσεως και βλασφημιών ας η Ορθόδοξος Εκκλησία προ πολλού κατεδίκασε, ομιλεί και γράφει περί πτώσεως οδόντων του Κυρίου, δευτέρας ενσάρκου οικονομίας Αυτού, καθώς και "περί δαιμονοπιστίας" και των οράσεων της Βασιλικής, περί καταργήσεως του "Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών" και λοιπών, Αγιοποιήσεως εαυτού και των συναυτώ, και περί του πεπλανημένου φρονήματος ότι ουδείς εκτός αυτού και των συν αυτώ είναι εν τάξει Ορθόδοξος και σεσωσμένος. Περί των πεπλανημένων προφητειών Κωνσταντινουπόλεως, Πατριαρχείας, κλπ. υπερφυάλων και εγωιστικών φρονημάτων. Παρεποίησε και αντικατέστησε το Τυπικόν της Εκκλησίας, χειροτονεί Διακόνισας παρά τας εκκλησιαστικάς απαγορεύσεις και επιτρέπει ίνα οι Μοναχοί και αι Μοναχαί εξωμολογούν κοσμικούς Χριστιανούς". Κλείνοντας τον καλούνε να "αναιρέσει πάντα όσα αιρετικά και βλάσφημα εν τοις υπ' αυτού εκδοθείσι βιβλίοις έχουσι καταχωρηθή" και να "παύση να κηρύσση εαυτόν Άγιον, Μοναδικόν Προφήτην κλπ.".
Η απάντηση του Ματθαίου υπήρξε μνημείο ανεντιμότητας. Δεν αποδέχτηκε καμία κατηγορία, αλλά αναγκάστηκε να απορρίψει και να καταδικάσει όσα εσφαλμένα και κακόδοξα περιείχαν τα βιβλία του, αφού scripta manent, όχι όμως και να αναλάβει την ευθύνη για αυτά, την οποία επέρριψε σε άλλους και κυρίως στον π. Βίκτωρα Μπουλούκο και στον π. Μάρκο Χανιώτη. Ιδού το ντροπιαστικό απόσπασμα από την ποιμαντορική εγκύκλιό του (25-5-1943 π.η.): "Όλα τα δημοσιεύματα αυτά ήσαν ξένα και ουχί εδικά μας, εξ Αγίου Όρους προελθόντα, και των οποίων αναθέσαμεν την διόρθωσιν πριν της εκτυπώσεως εις το Τυπογραφείον Φραντζεσκάκη εις Αθήνας, εις τους Πανοσιώτατον Βίκτωρα Ιερομόναχον και Οσιώτατον Μάρκον Μοναχόν, οίτινες όμως αναχωρήσαντες ο εις εις την Θεσσαλίαν και ο έτερος διά Πάρον ως εκ των υστέρων εξηκριβώσαμεν, τα άφησαν αδιόρθωτα και ετυπώθησαν ως είχον" [36]. Δεν ευθύνεται δηλαδή ο Ματθαίος για τις κακοδοξίες που συμπεριέλαβε στα έργα του, αλλά αυτοί που δεν τον διόρθωσαν! Μπροστά πάντως στην συνεχιζόμενη αντίδραση αναγκάστηκε και άλλες φορές να αποκηρύξει τα κακόδοξα γραφόμενά του [37].
ΕΙΚΟΝΑ ΙΖ
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ Β΄ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Το κοσμικό όνομα του Ματθαίου.
[2] Η νοερά προσευχή, π. Βαρθολομαίου Ιερομονάχου, Άγιον Όρος, 1977, σελ. 50.
[3] Ανοικτή επιστολή, π. Ακακίου Παππά, 1958 (στο "Κατά Νεκρομάχων", π. Θεωνά Μαργαριτοπούλου, Ρεμματιά Φαρσάλων, 1986, σελ. 31).
[4] Επιστολαί του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ματθαίου, (εκδιδόμεναι νυν το πρώτον υπό του Επισκόπου Πατρών των Γ.Ο.Χ. Ανδρέου), Αθήναι 1962, σελ. 5 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ Α).
[5] Αυτόθι, σελ. 6.
[6] π. Βαρθολομαίου ιερομονάχου, σελ. 41-42.
[7] Βλέπε στο κείμενο του Αντωνίου Μάρκου.
[8] "Ματθαίος, Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Αθηνών και πάσης Ελλάδος", π. Ευγενίου Τόμπρου, Αθήνα, 1963, σελ. 35 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ Β).
[9] Αυτόθι, σελ. 26.
[10] Έτσι με την ίδρυση της μονής "ο υποκάρδιος ιερός πόθος, του οσίου πατρός Ματθαίου επληρώθη". Δεν τα λέμε εμείς, ο ίδιος ο Τόμπρος τα γράφει (αυτόθι, σελ. 66).
[11] Επιστολαί, σελ. 50.
[12] Δακτυλοδείκτης, π. Αρσενίου Κοττέα μοναχού, 1953, σελ. 9.
[13] Αυτόθι, σελ. 13.
[14] Περιγραφή του περιστατικού σε: π. Ακακίου, σελ. 31-32 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ Γ), Οι προδόται της Ορθοδοξίας, π. Καλλίστου Πολατίδου μοναχού, Αθήνα 2004, σελ.61-63 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ Δ) και Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος 1924-2004 (80 έτη φωτός και σκότους), π. Αντωνίου Γεωργαντά, Γορτυνία 2004, σελ.25 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ Ε).
[15] Επιστολαί, σελ. 80 (βλέπε ΕΙΚΟΝΑ ΣΤ).
[16] Περιγραφή στο: Το παλαιοημερολογιακόν ζήτημα εν Ελλάδι, Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιωακείμ Αλεξόπουλου, Βόλος 1948, σελ. 30-37.
[17] π. Ακακίου, σελ. 32.
[18] Ερευνάτε τας γραφάς, π. Ματθαίου Καρπαθάκη, Αθήνα 1931, σελ. 43.
[19] Επιστολαί, σελ. 39-40.
[20] Δακτυλοδείκτης, σελ. 13.
[21] Τόμπρου, σελ. 90.
[22] Βλέπε ενδεικτικά ΣΚΡΙΠ 22-11-1927, ΕΜΠΡΟΣ 24-11-1927 και ΠΟΛΙΤΕΙΑ 24-11-1927 (ΕΙΚΟΝΑ Η).
[23] Δεν θεωρούμε άσχετο το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο η Κοινότης των Γ.Ο.Χ. σκεφτόταν να απευθυνθεί στους Ρώσους της Διασποράς, που έδρευαν τότε στο Κάρλοβιτς της Σερβίας, για χειροτονία Επισκόπου (πράγμα που έπραξε τελικώς, χωρίς όμως επιτυχία). Πολύ πιθανόν να πρότεινε τον Ματθαίο (σε αυτό συνηγορεί και ο π. Βαρθολομαίος όταν γράφει (σελ. 51) πως "εμελετούσε να πάη να χειροτονηθή εις την Σερβίαν"), όπως τον πρότεινε αργότερα στους τρεις Αρχιερείς.
[24] Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ 29-3-1933.
[25] π. Ακακίου, σελ. 25-26.
[26] Δείτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από άρθρο της εφημερίδος των Ελλήνων παπικών ΚΑΘΟΛΙΚΗ (10-1-1931) και συγκρίνετε την φρασεολογία (ΕΙΚΟΝΑ Θ).
[27] Τόμπρου, σελ. 106.
[28] Δακτυλοδείκτης, σελ. 14.
[29] σελ. 51.
[30] Βλέπε και εδώ, στην επιστολή μοναζουσών προς Αικατερίνη (1953), ορισμένα ιδιόμελα.
[31] Δακτυλοδείκτης, σελ. 12.
[32] Αυτόθι, σελ. 5. Οι αποδείξεις στις ΕΙΚΟΝΕΣ Ι-ΙΣΤ.
[33] Ο Γερμανός Βαρυκόπουλος αποσχίστηκε μαζί με τον Ματθαίο από την Σύνοδο των Γ.Ο.Χ. το 1937 και επέστρεψε σε αυτήν το 1950.
[34] Απόσπασμα της επιστολής στο περιοδικό ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ (Οκτώβριος 1982, σελ. 289-291). Την υπογράφουν μεταξύ άλλων ο π. Γεδεών (ο πρώτος στην σειρά από τους υπό του Ματθαίου μόνου χειροτονηθέντες επισκόπους τo 1948, με το όνομα Σπυρίδων), ο π. Ακάκιος Παππάς, ο π. Αρτέμιος Ξενοφωντινός, ο π. Κοσμάς Καράμπελας (μετέπειτα γύρισε με το νέο) κ. α.
[35] Τις καταγγελίες κατά του Γερμανού τις παραλείπουμε, εφόσον κανείς σήμερα δεν ισχυρίζεται ότι ο Γερμανός είναι μυροβλήτης και θαυματουργός, πολύ περισσότερο μάλιστα κανείς δεν παραμένει αποσχισμένος για έναν τέτοιο λόγο.
[36] ΚΗΡΥΞ, Οκτώβριος 1982, (σελ. 293).
[37] Βλέπε σχετικά και Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, π. Αντωνίου Γεωργαντά, σελ. 52 (ΕΙΚΟΝΑ ΙΖ).
(ΜΕΡΟΣ B΄)
6. ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
α. Γράφουν οι οπαδοί του για τον Ματθαίο: "Σάν
ἱεροκήρυκας ἦταν θετικός. ἠσχολεῖτο κυρίως μέ τήν μακαριότητα τοῦ
Παραδείσου καί λιγότερο μέ τήν κόλαση. Περισσότερο μέ τόν Χριστό καί
λιγότερο μέ τόν διάβολο. Περισσότερο μέ τήν χαρά καί λιγότερο μέ τήν
λύπη" [38]. Εύκολα ο μελετητής του έργου του θα διαπιστώσει
ακριβώς το αντίθετο. Η παρουσίαση του Θεού ως τιμωρού και ο
υπερτονισμός των επικείμενων κολάσεων, δεσπόζει σε κάθε του κείμενο. Με
τέτοιου είδους πνευματική τρομοκρατία, χειραγωγούσε τους απλουστέρους
αδελφούς, ενώ παράλληλα προσέβαλε τόσο τον Θεό, παρουσιάζοντας μια
διαστρεβλωμένη εικόνα Του, όσο και την ελευθερία των ανθρώπων και το
αυτεξούσιό τους. Ας πάρουμε για παράδειγμα το πόνημά του "Φωνή γνησίου ορθοδόξου ιερομονάχου Ματθαίου πνευματικού Αγιορίτου προσκυνητού Κρητός Λαυριώτου" [39].
Το βιβλιαράκι αυτό, μικρού μεγέθους, αποτελείται από 24 σελίδες, οι
οποίες είναι πλήρεις λέξεων όπως κόλαση, δαίμονες, Τάρταρος, αφορισμός,
γέεννα και άλλες παραπλήσιες, κυρίως σε ποιητική μορφή. Ας δούμε δύο
χαρακτηριστικά στιχάκια:
"Ουαί κι αλλοίμονον αυτοίς καλόν μη εγεννώντο
εν τω πυρίνω ποταμώ Κολάσει ν' οδυνώντο
Διά πολλών κολάσεων, σκότους του εξωτέρου,
Ταρτάρου, ασβέστου δε πυρός σκώληκος ανημένου"
ΕΙΚΟΝΑ ΙΗ
β. Στο ίδιο έργο (σελ. 22) γράφει πως όσοι ακολουθούν το νέο ημερολόγιο "ου μόνον αδιάλυτοι ως και αφορεσμένοι, αλλά τυμπανιαίοι δε, Χριστού κεχωρισμένοι".
Αυτά κήρυττε και στα μέρη που πήγαινε, με αποτέλεσμα να
επανέρχονται στο παλαιό ημερολόγιο πολλοί άνθρωποι όχι από αγάπη για την
Ορθοδοξία, αλλά από τρόμο για την τιμωρία, αποκτώντας έτσι και ανάλογη
συμπεριφορά. Έτσι και στη Δόμβραινα Βοιωτίας είχε πει στους κατοίκους
ότι ο ιερέας του χωριού, που προ τριετίας είχε κοιμηθεί, θα ήταν άλυτος
επειδή είχε ακολουθήσει το νέο ημερολόγιο. Κατά την μαρτυρία του
Ειρηνοδίκη Δομβραίνας "οι συγγενείς του ιερέως και άλλοι αγαθοί
χωρικοί απεφάσισαν τότε να ανοίξωσι τον τάφον διά να πεισθώσιν αν το
πτώμα του ιερέως είχεν αποσυντεθή κανονικώς και εκάλεσαν και τον
Ματθαίον να παραστή, όστις και παρέστη. Όταν ήρχισεν η εκταφή, ένας
ζωηρός χριστιανός του είπεν, "εάν ευρεθή λειωμένος, τότε τι θα πης;".
"Θα ευρεθή άλυτος και εάν δεν ευρεθή να βάλετε εμένα μέσα στον τάφον
ζωντανόν". Όταν δε το λείψανον ευρέθη τελείως διαλελυμένον, τότε ο
ζωηρός χριστιανός του είπε "Τι θέλεις τώρα να σε κάνουμε; Να σε βάλουμε
μέσα εσένα; Φύγε από το χωριό μας και άφησέ μας ήσυχους"" [40].
γ. Για την εν γένει συμπεριφορά του
καταγγέλθηκε μάλιστα και από ιεροψάλτη του πατρίου ημερολογίου.
Παραθέτουμε ένα διαφωτιστικό απόσπασμα από άρθρο της εποχής [41].
ΕΙΚΟΝΑ ΙΘ
δ. Το 1942 ο Επίσκοπος Κυκλάδων Γερμανός
Βαρυκόπουλος, μετά από απαίτηση Κληρικών της παρατάξεώς τους, συντάσσει
ένα έγγραφο με τίτλο "Κριτική Έκθεσις" (24-6-1942) στο οποίο γνωμοδοτεί
για τα φρονήματα και τα έργα του Ματθαίου [42].
ΕΙΚΟΝΑ Κ
Σε αυτήν αναφέρεται και στην υπό του Ματθαίου "επιβολήν εις άλλην Μοναχήν Βασιλικήν Κριεζή να προσποιήται την δαιμονισμένην"
[43]. Οι "οράσεις" της Βασιλικής καταγράφτηκαν και εκδόθηκαν στην Αθήνα
το 1934 σε βιβλίο με τίτλο "Πολύτιμος θησαυρός μετανοίας" (τον ίδιο
τίτλο είχε αργότερα και το περιοδικό που εξέδιδε ο Ματθαίος). Το
επαίσχυντο αυτό βιβλίο, το οποίο αποτελεί μνημείο πνευματικής
τρομοκρατίας, περιέχει, κατά την κρίση του π. Αντωνίου Γεωργαντά [44], "τόσες
ανοησίες και βλασφημίες που και αυτοί οι δυστυχείς έγκλειστοι στο Δαφνί
θα τον είχαν πάρει με τις λεμονόκουπες, εάν το διάβαζαν". Αυτή η
κρίση ίσως φανεί λίγο υπερβολική σε κάποιον, αλλά όποιος διαβάσει το
βιβλίο θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο π. Αντώνιος είναι πολύ
επιεικής. Δαίμονες, άγγελοι, άγιοι και αμαρτωλοί επιστρατεύονται στην
υπηρεσία του "Πνευματικού" Ματθαίου (τον οποίο όσοι υπακούνε θα
αγιάσουν, ενώ όσοι παρακούνε θα κολαστούνε), αλλά το χειρότερο όλων
είναι που στο βιβλίο περιλαμβάνονται κρίσεις για συγκεκριμένους
ανθρώπους, που κατονομάζονται, και τους οποίους είτε τους είδε η
Βασιλική στην κόλαση να βασανίζονται από τους δαίμονες, είτε της
αποκαλύφθηκαν τα προσωπικά τους αμαρτήματα τα οποία δημοσιεύονται. Από
το δεύτερο, αλλά και από τις συμβουλές που απευθύνει η Βασιλική στις
μοναχές διαπιστώνεται ολοφάνερη συνεργασία Βασιλικής-Ματθαίου με σκοπό
την τρομοκράτηση και την τυφλή υπακοή [45].
ΕΙΚΟΝΑ ΚΑ
ΕΙΚΟΝΑ ΚΒ
α. Όπως είδαμε ο Κυκλάδων Γερμανός κατηγόρησε τον Ματθαίο, ότι επέβαλε στην Βασιλική Κυριαζή να προσποιείται την δαιμονισμένη. Η έρευνα που κάναμε δικαίωσε τον Γερμανό. Να πως έχουν τα πράγματα. Το 1934, όπως είπαμε, ο Ματθαίος εκδίδει το βιβλίο με τις εκστάσεις της "δαιμονισμένης" Βασιλικής Κυριαζή. Οι οπτασίες αυτές λαμβάνουν χώρα, κατά τα γραφόμενα στο βιβλίο, από τον Δεκέμβριο του 1933 ως τον Ιανουάριο του 1934 [46].
ΕΙΚΟΝΑ ΚΓ
Όμως πως γίνεται τον Δεκέμβριο του 1933 η Βασιλική να είναι "δαιμονισμένη", αφού την είχε "θεραπεύσει" ο Ματθαίος τον Μάρτιο (με το παλαιό) του 1933; Ιδού το τεκμήριο [47]:
ΕΙΚΟΝΑ ΚΔ
β. Τον Μάρτιο του 1933 ξεσπάει το πρώτο (και λιγότερο γνωστό) σκάνδαλο της Κερατέας με την υπόθεση της Ελένης Στεφανοπούλου. Η Στεφανοπούλου ήταν ένα κορίτσι 16 ετών το οποίο έφερε στο μοναστήρι η μάνα της μετά τον θάνατο του πατέρα της. Στο μοναστήρι ο Ματθαίος και η Μαριάμ γνωμάτευσαν ότι η νεαρή έχει δαιμόνιο και ακολούθησαν βίαιες τακτικές για την θεραπεία της. Η Στεφανοπούλου κατάφερε να δραπετεύσει και να πάει στην αστυνομία, ενώ παράλληλα βρήκαν αφορμή οι μισθωτοί υπηρέτες του ψεύδους (δημοσιογράφοι) να ξεκινήσουν ένα απίστευτο παραλήρημα κατά όλων των Παλαιοημερολογιτών [48], του "παλαιοημερολογιτισμού" και του μοναχισμού.
ΕΙΚΟΝΑ ΚΕ
Ο μύθος μπλέχτηκε με την αλήθεια, ο Ματθαίος ονομάστηκε "νέος Ρασπούτιν", και κατηγορήθηκε, μαζί με την Μαριάμ, κυρίως για προσηλυτισμό, για βασανιστήρια, ακόμη και για όργια, ενώ καθημερινά μια νέα φανταστική ιστορία εμφανιζόταν στις εφημερίδες. Για να είμαστε δίκαιοι ο Ματθαίος με την Μαριάμ, δεν έκαναν ούτε τα μισά από αυτά που κατηγορήθηκαν. Όμως δεν ήταν και άμεμπτοι. Τα στοιχεία που θα παραθέσουμε βασίζονται στις δικές τους μαρτυρίες και όχι στις φαντασιώσεις των δημοσιογράφων.
Οι κατηγορίες της νεαρής Στεφανοπούλου ήταν ότι δέθηκε χειροπόδαρα και βασανίστηκε ποικιλοτρόπως στα ευαίσθητα μέρη της.
Οι απαντήσεις του Ματθαίου [49] και της Μαριάμ [50] , όπως βλέπουμε, ήταν φοβερές.
ΕΙΚΟΝΑ ΚΣΤ
ΕΙΚΟΝΑ ΚΖ
ΕΙΚΟΝΑ ΚΗΗ αντίδραση μιας κακοποιημένης έφηβης θεωρείται τεκμήριο "δαιμονισμού" και τα βασανιστήρια απαραίτητη ενέργεια των Ματθαίου και Μαριάμ για να σώσουν από την διαφθορά το μοναστήρι...
γ. Για το δεύτερο και γνωστό σκάνδαλο
της Κερατέας (1950) ισχύει ότι και για το πρώτο. Με αφορμή τις
αποκαλύψεις για τα όντως αληθινά βασανιστήρια, τις σωματικές κακώσεις
ακόμη και παιδιών, τους εκβιασμούς και τις οικονομικές απάτες, βρήκαν οι
μεν δημοσιογράφοι την ευκαιρία για να πολεμήσουν όλους τους
Παλαιοημερολογίτες (καθώς και για να δημιουργήσουν νέες φανταστικές
ιστορίες), ο δε νεοημερολογίτης Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων Βλάχος την αφορμή
που έψαχνε για να εξαπολύσει έναν φρικτό διωγμό εναντίον τους, παρόλο
που η Σύνοδος των Γ.Ο.Χ. και η Ένωση Νέων καταδίκασαν [51] τα έκτροπα
(παρόμοια έκτροπα έχουν συμβεί πολλάκις και σε νεοημερολογιτικά
μοναστήρια).
Με αφορμή το σκάνδαλο αυτό ο αείμνηστος
π. Βίκτωρ Ματθαίου (κατά κόσμον Βασίλειος Σταματούλης) και ο αιωνόβιος
π. Αντώνιος Δερμιτζάκης ("αποστάτες" χαρακτηρίστηκαν από τους
Ματθαιϊκούς) αποκάλυψαν τα έργα του Ματθαίου και της Μαριάμ [52] με
συγκλονιστικές καταθέσεις [53].
ΕΙΚΟΝΑ ΚΘ
ΕΙΚΟΝΑ Λ
ΕΙΚΟΝΑ ΛΑ
ΕΙΚΟΝΑ ΛΒ
8. ΔΕΙΛΙΑ
Στην πρώτη περίοδο του Ιερού Αγώνος των λεγόμενων "Παλαιοημερολογιτών", κληρικοί, λαϊκοί και μοναχοί έπαθαν τα πάνδεινα. Άλλοι φυλακιζόντουσαν και αποσχηματίζονταν (όπως ο π. Αρσένιος Σακελλάρης), άλλοι έτρωγαν ξύλο και τους εξόριζαν σε ξερονήσια, σε άλλους τους σπάζαν τα δόντια με σιδηρογροθιά (π. Αρσένιος Κοττέας), άλλους τους δολοφονούσαν (Αικατερίνη Ρούττη) κλπ. Ο σεβάσμιος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος δύο φορές εστάλη εξορία· την δεύτερη άνω των 80 ετών.
Ο Ματθαίος δεν έπαθε τίποτε, διότι κρυβόταν μονίμως.
α. Όταν τον Ιούνιο του 1926 ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος των Ζηλωτών Αγιορειτών Μοναχών, η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους κάλεσε σε απολογία αρκετούς από τους πρωτεργάτες του. "Συναχθέντες πολλοί εις την Καλύβην του Βρεσθένης", γράφει ο π. Ακάκιος Παππάς, εκ των πρωτεργατών του Συνδέσμου, "απεφάσισαν να παρουσιασθούν και ελέγξουν την Κοινότητα, αυτού εξαιρέτως κοκκορευομένου (όπως πάντοτε), ότι θα τους ειπή, θα τους δείξη κ.τλ. καυχόμενος· αλλά εκείνην την νύκτα καταβάς εις την Δάφνην έφυγε διά Πειραιά!!! εφαρμόσας το γνωστόν τοις πάσι "νημείς τα Κρητικόπουλα... τσόντας ακούμε πόλεμο τρυπώνομε στ' αμπάρια". Την επομένη ημείς οι άλλοι επήγαμεν εις την Κοινότητα, απελογήθημεν, ως έπρεπε, και ησυχάσαμεν" [54].
β. Την πρώτη φορά που κατηγορήθηκε ήταν
για την χειροτονία του ως Επίσκοπος Βρεσθένης (1935). Δικάσθηκε από την
νεοημερολογίτικη Εκκλησία, "καθαιρέθηκε" [55] και καταδικάστηκε σε
εξορία (όπως και οι υπόλοιποι Αρχιερείς). Τόπος της εξορίας του ορίστηκε
η Μονή Στροφάδων στη Ζάκυνθο [56], αλλά ο Ματθαίος ποτέ δεν πήρε τον
δρόμο της εξορίας, αλλά φρόντισε να κρυφτεί [57] , ενώ αργότερα
επανήλθε στο γυναικείο μοναστήρι του στην Κερατέα, όπου και παρέμεινε
ανενόχλητος.
γ. Η δεύτερη και τελευταία φορά που δικάστηκε (1938) μαζί με τον Κυκλάδων Γερμανό ήταν για "αντιποίηση άσκησης λειτουργού Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας". Στο δικαστήριο (Κακουργιοδικείο Χαλκίδας 15-3-1938) ισχυρίστηκε [58] πως έφερε το αρχιερατικό εγκόλπιο ως κόσμημα και κειμήλιο (ήταν δώρο του Χρυσοστόμου Σμύρνης) και όχι ως διακριτικό του βαθμού του. Τελικώς η (ντροπιαστική) απόφαση υπήρξε αθωωτική και για τους δύο Αρχιερείς [59].
ΕΙΚΟΝΑ ΛΓ
γ. Η δεύτερη και τελευταία φορά που δικάστηκε (1938) μαζί με τον Κυκλάδων Γερμανό ήταν για "αντιποίηση άσκησης λειτουργού Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας". Στο δικαστήριο (Κακουργιοδικείο Χαλκίδας 15-3-1938) ισχυρίστηκε [58] πως έφερε το αρχιερατικό εγκόλπιο ως κόσμημα και κειμήλιο (ήταν δώρο του Χρυσοστόμου Σμύρνης) και όχι ως διακριτικό του βαθμού του. Τελικώς η (ντροπιαστική) απόφαση υπήρξε αθωωτική και για τους δύο Αρχιερείς [59].
9. ΠΑΡΑΒΑΣΕΙΣ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ
Ο υπερορθόδοξος Ματθαίος που καυχιόταν για την απαρέγκλιτη τήρηση των Ιερών Κανόνων - και απαιτούσε την "ακρίβεια" από τους άλλους -, πολλές φορές τους καταπατούσε κάνοντας μάλλον "οικονομία" στον εαυτό του.
α. Το γυναικείο μοναστήρι της Κερατέας από το 1928, που δημιουργήθηκε, μέχρι το 1934, που ολοκληρώθηκε το αντρικό, υπήρξε μεικτό. Δεν έχει σημασία το ότι τα κελιά των μοναχών ήταν πέριξ της γυναικείας μονής (περί τα 100 μέτρα), αφού στην εργασία στα χωράφια ή στα χτισίματα και στις ακολουθίες συμμετείχαν όλοι μαζί. Τα μεικτά μοναστήρια προσκρούουν στον ΜΖ΄ Κανόνα της ΣΤ΄ και στον Κ΄ της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.
β. Μετά
την χειροτονία του ως Επισκόπου ο Ματθαίος έμενε όχι στο αντρικό, αλλά
στο γυναικείο μοναστήρι! Οι Ιεροί Κανόνες όμως είναι καταπέλτες για το
θέμα των συνεισάκτων. Βλέπε τον Γ΄ της Α΄ και τον ΚΒ΄ της Ζ΄.
γ. Εκτός από την περίπτωση του π. Βίκτωρος Ματθαίου που είδαμε, ο Ματθαίος (με φρόνημα που θύμιζε Ευσταθιανούς [60]) προέτρεπε ανδρόγυνα να χωρίσουν και να γίνουν μοναχοί και ενθάρρυνε πολλούς συζύγους να μονάζουν, άνευ αδείας των συζύγων τους. Η κακόδοξη αυτή πρακτική προσκρούει στον Ε΄ Κανόνα των Αγίων Αποστόλων και στον ΜΗ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου.
γ. Εκτός από την περίπτωση του π. Βίκτωρος Ματθαίου που είδαμε, ο Ματθαίος (με φρόνημα που θύμιζε Ευσταθιανούς [60]) προέτρεπε ανδρόγυνα να χωρίσουν και να γίνουν μοναχοί και ενθάρρυνε πολλούς συζύγους να μονάζουν, άνευ αδείας των συζύγων τους. Η κακόδοξη αυτή πρακτική προσκρούει στον Ε΄ Κανόνα των Αγίων Αποστόλων και στον ΜΗ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου.
δ. Οι ΙΔ΄ και ΙΕ΄ Κανόνες
της Πρωτοδευτέρας Συνόδου αναφέρουν ρητά πως όποιος Επίσκοπος
αποσχιστεί από τον προϊστάμενό του, χωρίς να υπάρχει λόγος αιρέσεως, να
καθαιρείται. Ποια αίρεση κήρυξε ο πρώην Φλωρίνης άραγε; Το ότι δεν
δεχόταν ως άκυρα τα Μυστήρια των νεοημερολογιτών;
ε. Το επιστέγασμα των παρανομιών του Ματθαίου υπήρξαν οι χειροτονίες επισκόπων που έκανε μόνος του, ερχόμενος σε αντίθεση με σωρεία Ιερών Κανόνων (Α΄ Αποστολικό, Δ΄ της Α΄ Οικουμενικής, Γ΄ της Ζ΄ Οικουμενικής, ΙΘ΄ της Αντιοχείας) και διαιωνίζοντας το σχίσμα του.
ε. Το επιστέγασμα των παρανομιών του Ματθαίου υπήρξαν οι χειροτονίες επισκόπων που έκανε μόνος του, ερχόμενος σε αντίθεση με σωρεία Ιερών Κανόνων (Α΄ Αποστολικό, Δ΄ της Α΄ Οικουμενικής, Γ΄ της Ζ΄ Οικουμενικής, ΙΘ΄ της Αντιοχείας) και διαιωνίζοντας το σχίσμα του.
10. ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ
"Μα
καλά", θα ισχυριστεί κανείς, "δεν είχε και καλά ο Ματθαίος; Δεν υπήρξε
ασκητικότατος; Ακόμη και θαύματα δεν έκανε όπως μαρτυρούν πολλοί;".
Βεβαίως και είχε και καλά στοιχεία ο Ματθαίος, κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανείς δεν αντιλέγει ότι η ασκητικότητα ήταν γνώρισμά του και ότι υπήρξε και νηστευτής και φιλακόλουθος. Προσωπικά δεν αμφισβητούμε ούτε και το ότι έκανε και θαύματα. Όμως:
α. Η ασκητικότητα δεν αποτελεί τεκμήριο αγιότητας. Και ο Νεστόριος "εφημίζετο διά την αυστηράν αυτού ασκητικήν ζωήν"[61] και άλλοι αιρετικοί είχαν ηθικότατο και ασκητικότατο βίο. Και οι βουδιστές μοναχοί κρατούν παρθενία και νηστεία. Μα τι λέμε; Μήπως και διάβολος δεν νηστεύει και δεν αγρυπνεί μονίμως; Επομένως, η ασκητικότητα, κανέναν δεν αγιάζει, αν δεν συνοδεύεται από ορθόδοξο φρόνημα, ταπείνωση, αγάπη και τις υπόλοιπες αρετές.
Βεβαίως και είχε και καλά στοιχεία ο Ματθαίος, κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανείς δεν αντιλέγει ότι η ασκητικότητα ήταν γνώρισμά του και ότι υπήρξε και νηστευτής και φιλακόλουθος. Προσωπικά δεν αμφισβητούμε ούτε και το ότι έκανε και θαύματα. Όμως:
α. Η ασκητικότητα δεν αποτελεί τεκμήριο αγιότητας. Και ο Νεστόριος "εφημίζετο διά την αυστηράν αυτού ασκητικήν ζωήν"[61] και άλλοι αιρετικοί είχαν ηθικότατο και ασκητικότατο βίο. Και οι βουδιστές μοναχοί κρατούν παρθενία και νηστεία. Μα τι λέμε; Μήπως και διάβολος δεν νηστεύει και δεν αγρυπνεί μονίμως; Επομένως, η ασκητικότητα, κανέναν δεν αγιάζει, αν δεν συνοδεύεται από ορθόδοξο φρόνημα, ταπείνωση, αγάπη και τις υπόλοιπες αρετές.
β. Περί των θαυμάτων, ας αφήσουμε να μιλήσει πολύ εύγλωττα (πραγματικά πολύ εύγλωττα) ο Μέγας Αθανάσιος [62]:
ΕΙΚΟΝΑ ΛΓ
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Το άρθρο αυτό γράφτηκε διότι πολλοί εκ
των λεγομένων Ματθαιϊκών, εμμένουν στις θέσεις τους, όχι
απαραίτητα εξαιτίας θεολογικών ή εκκλησιολογικών αντιρρήσεων, αλλά μόνο
και μόνο επειδή, θεωρούν άγιο τον Ματθαίο Καρπαθάκη. Ξέρουμε αρκετούς
Ματθαιϊκούς (έχουμε και φίλους πρώην Ματθαιϊκούς), οι οποίοι μεγάλωσαν
με εικόνες του Ματθαίου στο εικονοστάσι τους, οι γονείς τους φορούσαν
κονκάρδες με φωτογραφία του στα ρούχα τους και γαλουχήθηκαν με την ιδέα
ότι ο Ματθαίος υπήρξε ένας άγιος και θαυματουργός και σωτήρας της
Εκκλησίας, πως μόνο αυτός εξέφραζε την γνησία Ορθοδοξία, ενώ όλοι οι
υπόλοιποι έσφαλλαν και εξέπεσαν από την Αλήθεια. Πολλοί από αυτούς
μάλιστα δεν έχουν ιδιαίτερες εκκλησιολογικές γνώσεις, ώστε να
δικαιολογείται η άποψη, ότι "με τους Ματθαιϊκούς μας χωρίζει το
εκκλησιολογικό".
Βεβαίως και οφείλουμε έναν σεβασμό, όχι
αποκλειστικά στον Ματθαίο, αλλά σε όλους τους πατέρες και αδελφούς, που
παρόλα τα σφάλματά τους, αγωνίστηκαν εκείνην την περίοδο για τις
Παραδόσεις, αλλά δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως ένας είναι ο Σωτήρας της
Εκκλησίας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και ότι οι άνθρωποι μπορεί να
πλανηθούν.
Δεν αποδεχόμαστε λοιπόν τις νέου τύπου
αγιοποιήσεις που βασίζονται είτε στην προσωπολατρεία (περίπτωση
Ματθαίου), είτε από την άλλη στην διαφήμιση (περίπτωση Πορφυρίου),
είτε σε άλλα μη εκκλησιαστικά κριτήρια, όταν μάλιστα τέτοιου
είδους "αγιοποιήσεις" αποσκοπούν στο να στηρίξουν αντιεκκλησιαστικές
καταστάσεις και αιρετικά φρονήματα (ματθαιϊκό σχίσμα ή αίρεση
του οικουμενισμού αντίστοιχα).
Τέλος, ας προσέξουν οι
κακοπροαίρετοι και να μην σπεύσουν να γράψουν ότι τάχα με το άρθρο αυτό
συκοφαντούμε και υβρίζουμε τον "Άγιο Πατέρα", διότι όπως είδατε το άρθρο
αυτό βασίζεται σε ντοκουμέντα και όχι σε προσωπικές μας εκτιμήσεις και
αυθαίρετες κρίσεις. Αντιθέτως, επαναλαμβάνουμε, είμαστε ανοιχτοί σε
τεκμηριωμένη και καλοπροαίρετη κριτική.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι αποκαθηλώνοντας
τον Ματθαίο Καρπαθάκη από τη θέση του "αγίου", συνεισφέρουμε στην
θεραπεία του διχασμού των Γ.Ο.Χ. (η ενότητα είναι άλλωστε και ο κύριος
σκοπός μας), αφού για την δημιουργία και την διατήρηση του διχασμού
αυτού ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό η εντύπωση που είχαν και έχουν οι
οπαδοί του, για το πρόσωπο του Ματθαίου, επειδή όταν στο τέλος
καταρρίπτονται όλα τα εκκλησιολογικά τους επιχειρήματα, αυτό που μένει
είναι η σκέψη "μα είναι δυνατόν ο Άγιος Ματθαίος να έσφαλλε;".
Ευχόμαστε οι καλοπροαίρετοι εκ των
Ματθαιϊκών να εγκαταλείψουν το ματθαιϊκό σχίσμα και ενωθούν με τους
αδελφούς τους προσχωρώντας στην ενωμένη πλέον Σύνοδο των Γ.Ο.Χ., ώστε
μαζί πλέον ως μία γροθιά να αγωνιστούμε υπέρ της Ορθοδοξίας και κατά των
αιρέσεων και κυρίως της παναιρέσεως του Οικουμενισμού!
Νικόλαος Μάννης
δάσκαλος
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[38] ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ, 1987, σελ. 145.
[39] Βλέπε το εξώφυλλο για του λόγου το αληθές (ΕΙΚΟΝΑ ΙΗ).
[40] Το παλαιοημερολογιακόν ζήτημα, Ιωακείμ Αλεξόπουλου, σελ. 32.
[41] ΒΡΑΔΥΝΗ 28-3-1933 (ΕΙΚΟΝΑ ΙΘ).
[42] Η "Κριτική Έκθεσις" συνοδεύτηκε
και από επιστολή του Κυκλάδων Γερμανού προς τα μέλη της Επιτροπής (π.
Ακάκιο Παππά, π. Αρτέμιο Ξενοφωντινό και π. Κοσμά Καράμπελα) με την
οποία διακόπτει την κοινωνία με τον Ματθαίο. Η επιστολή εκδόθηκε στο
περιοδικό ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ, Σεπτέμβριος 1982, σελ. 244-245
(ΕΙΚΟΝΑ Κ) .
[43] Απομόνωσις, π. Αρσενίου Κοττέα μοναχού, 1960, σελ. 183.
[44] Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, π. Αντωνίου Γεωργαντά, σελ. 27. Ολόκληρη η παρουσίαση του βιβλίου στις σελ. 26-31.
[45] Παραθέτουμε δύο ενδεικτικά αποσπάσματα από το βιβλίου του π. Αντωνίου (σελ. 28) και ένα από το πρωτότυπο (ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑ-ΚΒ αντίστοιχα), το οποίο ίσως ψηφιοποιήσουμε στο μέλλον.
[46] Πολύτιμος θησαυρός μετανοίας, π. Ματθαίου, Αθήνα 1934.
[47] Εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 8-4-1933 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΔ).
[48] Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως για παράδειγμα βλέπουμε στην εφημερίδα ΕΣΠΕΡΙΝΗ 31-3-1933 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΕ).
[49] ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 30-3-1933 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΣΤ)
[50] ΠΡΩΙΑ 31-3-1933 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΖ) και ΠΑΤΡΙΣ 31-3-1933 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΗ).
[51] ΕΜΠΡΟΣ 17-11-1950 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΘ) και 21-11-1950 (ΕΙΚΟΝΑ Λ).
[52] Η Μαριάμ υπήρξε γνήσιος πνευματικός καρπός του Ματθαίου. Δεν είναι ψευδή τα όσα δήλωσε, για τα σκάνδαλα της Κερατέας, και ο π. Γρηγόριος Παπαβλάχος (ΕΜΠΡΟΣ 29-1-1953): "Κακώς κατηγορούνται αι μοναχαί, διότι υπεύθυνος για όλα είναι ο μακαρίτης Ματθαίος".
[53] ΕΜΠΡΟΣ 21-11-1950 (ΕΙΚΟΝΑ ΛΑ) και 24-11-1950 (ΕΙΚΟΝΑ ΛΒ).
[54] π. Ακακίου, σελ. 32.
[55] Οι "καθαιρέσεις" της νεοημερολογιτικής Εκκλησίας, κατά των Παλαιοημερολογιτών, είναι άνευ κύρους, εφόσον η καινοτομήσασα Εκκλησία κατέστη υπόδικος για την ημερολογιακή καινοτομία.
[56] Περιοδικό "ΕΚΚΛΗΣΙΑ", 1935, σελ. 213-216.
[57] ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 24-7-1935 (ΕΙΚΟΝΑ ΛΓ).
[58] Οι Ματθαιϊκοί ισχυρίζονται ότι τα πρακτικά της απολογίας του νοθεύτηκαν και πως ο Ματθαίος δεν αρνήθηκε την αρχιερωσύνη του. Εμείς αναρωτιόμαστε αν είναι όντως έτσι, τότε γιατί δεν τιμωρήθηκε. Πάντως ήδη έχουμε ξεκινήσει διεργασίες για την εύρεση των πρακτικών της δίκης αυτής.
[59] "Ναι μεν οι κατηγορούμενοι εκηρύχθησαν ένοχοι αντιποιήσεως Αρχής, αλλά οι ένορκοι δια της αυτής ετυμηγορίας των, δέχονται ότι την πράξιν ταύτην εξετέλεσαν οι κατηγορούμενοι, ενώ δεν ήσαν κύριοι της χρήσεως του λογικού των, ως μη δυνάμενοι εκ βλακείας να κρίνωσιν ορθώς των πράξεών των τας συνεπείας" (ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ, Απρίλιος 1982, σελ. 95).
[60] Οι Ευσταθιανοί ήταν παλαιοί αιρετικοί που θεωρούσαν αμαρτία τον γάμο.
[61] Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 9, σελ. 426.
[62] P. G. 28, 665 (EIKONA ΛΔ).
[44] Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, π. Αντωνίου Γεωργαντά, σελ. 27. Ολόκληρη η παρουσίαση του βιβλίου στις σελ. 26-31.
[45] Παραθέτουμε δύο ενδεικτικά αποσπάσματα από το βιβλίου του π. Αντωνίου (σελ. 28) και ένα από το πρωτότυπο (ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑ-ΚΒ αντίστοιχα), το οποίο ίσως ψηφιοποιήσουμε στο μέλλον.
[46] Πολύτιμος θησαυρός μετανοίας, π. Ματθαίου, Αθήνα 1934.
[47] Εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 8-4-1933 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΔ).
[48] Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως για παράδειγμα βλέπουμε στην εφημερίδα ΕΣΠΕΡΙΝΗ 31-3-1933 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΕ).
[49] ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 30-3-1933 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΣΤ)
[50] ΠΡΩΙΑ 31-3-1933 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΖ) και ΠΑΤΡΙΣ 31-3-1933 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΗ).
[51] ΕΜΠΡΟΣ 17-11-1950 (ΕΙΚΟΝΑ ΚΘ) και 21-11-1950 (ΕΙΚΟΝΑ Λ).
[52] Η Μαριάμ υπήρξε γνήσιος πνευματικός καρπός του Ματθαίου. Δεν είναι ψευδή τα όσα δήλωσε, για τα σκάνδαλα της Κερατέας, και ο π. Γρηγόριος Παπαβλάχος (ΕΜΠΡΟΣ 29-1-1953): "Κακώς κατηγορούνται αι μοναχαί, διότι υπεύθυνος για όλα είναι ο μακαρίτης Ματθαίος".
[53] ΕΜΠΡΟΣ 21-11-1950 (ΕΙΚΟΝΑ ΛΑ) και 24-11-1950 (ΕΙΚΟΝΑ ΛΒ).
[54] π. Ακακίου, σελ. 32.
[55] Οι "καθαιρέσεις" της νεοημερολογιτικής Εκκλησίας, κατά των Παλαιοημερολογιτών, είναι άνευ κύρους, εφόσον η καινοτομήσασα Εκκλησία κατέστη υπόδικος για την ημερολογιακή καινοτομία.
[56] Περιοδικό "ΕΚΚΛΗΣΙΑ", 1935, σελ. 213-216.
[57] ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 24-7-1935 (ΕΙΚΟΝΑ ΛΓ).
[58] Οι Ματθαιϊκοί ισχυρίζονται ότι τα πρακτικά της απολογίας του νοθεύτηκαν και πως ο Ματθαίος δεν αρνήθηκε την αρχιερωσύνη του. Εμείς αναρωτιόμαστε αν είναι όντως έτσι, τότε γιατί δεν τιμωρήθηκε. Πάντως ήδη έχουμε ξεκινήσει διεργασίες για την εύρεση των πρακτικών της δίκης αυτής.
[59] "Ναι μεν οι κατηγορούμενοι εκηρύχθησαν ένοχοι αντιποιήσεως Αρχής, αλλά οι ένορκοι δια της αυτής ετυμηγορίας των, δέχονται ότι την πράξιν ταύτην εξετέλεσαν οι κατηγορούμενοι, ενώ δεν ήσαν κύριοι της χρήσεως του λογικού των, ως μη δυνάμενοι εκ βλακείας να κρίνωσιν ορθώς των πράξεών των τας συνεπείας" (ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ, Απρίλιος 1982, σελ. 95).
[60] Οι Ευσταθιανοί ήταν παλαιοί αιρετικοί που θεωρούσαν αμαρτία τον γάμο.
[61] Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 9, σελ. 426.
[62] P. G. 28, 665 (EIKONA ΛΔ).
ΠΗΓΕΣ
1. Φωνή γνησίου ορθοδόξου, π. Ματθαίου Καρπαθάκη, Αθήνα 1930
2. Ερευνάτε τας γραφάς, π. Ματθαίου Καρπαθάκη, Αθήνα 1931
3. Πολύτιμος θησαυρός μετανοίας, π. Ματθαίου Καρπαθάκη, Αθήνα 1934
4. Το παλαιοημερολογιακόν ζήτημα εν Ελλάδι, Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιωακείμ Αλεξόπουλου, Βόλος 1948
5. Δακτυλοδείκτης, π. Αρσενίου Κοττέα μοναχού, 1953
6. Απομόνωσις, π. Αρσενίου Κοττέα μοναχού, 1960
7. Επιστολαί
του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ματθαίου,
(εκδιδόμεναι νυν το πρώτον υπό του Επισκόπου Πατρών των Γ.Ο.Χ. Ανδρέου),
Αθήναι 1962
8. Ματθαίος, Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Αθηνών και πάσης Ελλάδος, π. Ευγενίου Τόμπρου, Αθήνα 1963
9. Η νοερά προσευχή, π. Βαρθολομαίου Ιερομονάχου, Άγιον Όρος 1977
10. Κατά Νεκρομάχων, π. Θεωνά Μαργαριτοπούλου, Ρεμματιά Φαρσάλων 1986
11. Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος 1924-2004 (80 έτη φωτός και σκότους), π. Αντωνίου Γεωργαντά, Γορτυνία 2004
12. Διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.
ΠΗΓΗ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
12. Διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.
ΠΗΓΗ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου