Η ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ Η Ζ'ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

+Ιερομονάχου Καλλίστου Τζουλακίντζε

+Ιερομονάχου Γρηγορίου Ζιώγου

Δεν μπορεί να έχει ο Άκτιστος Θεός εικόνα.

Καί αὐτή εἶναι διδασκαλία καί τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Γι ̓ αὐτό δέν εἰκονογραφεῖται ὁ Πατέρας. Εἰκονίζουμε τόν Χριστόν πού εἶναι εἰκών τοῦ Πατρός καί σαρκώθηκε

'' Στο Πιστεύω ομολογούμε Τριαδικό Θεό Ομοούσιο ''

'' Ούτε το άγιο Πνεύμα περιστερώθηκε, ούτε ο Πατήρ ενανθρώπησε''

'' Η χρονική διαφορά μεταξύ Πατρός και Υιού και οι διαφορετικές ουσίες - άνθρωποι και πτηνό - υποβιβάζει το άγιο πνεύμα και γενικά ακυρώνει το Τριαδολογικό δόγμα ''

* 17 Δεκεμβρίου θεοτοκίον 5 ωδή. Ιδού η Παρθένος εν μήτρα εμφανώς συλλαμβάνει Χριστόν τον Θεόν, ης περ την προτύπωσιν προεώρακε Δανιήλ!!!

* Θεοτοκίον τῆς στ΄ ὠδῆς: «Ἰδοὺ Παρθένος ἐν μήτρᾳ, ἐμφανῶς συλλαμβάνει Χριστὸν τὸν Θεὸν· ἧς περ τὴν προτύπωσιν, ἐλλαμφθεὶς τῷ Πνεύματι, προεώρακε ὁ Δανιὴλ».

H απεικόνιση του Τριαδικού Θεού απαγορεύεται: Δευτερονόμιο – Λευτικό - 7η Οικουμενική

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία τα ομοιώματα του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος, είναι απαγορευμένες απεικονίσεις, επειδή η Π. Η Διαθήκη απαγορεύει σε πολλά εδάφια τις εικόνες της αόρατης Θεότητας, επίσης αυτή νομοθέτησε και η 7η Οικουμενική Σύνοδος. Επιτρέπεται μόνον η απεικόνιση της καθόδου του Αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή, όταν «διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός» ήρθαν και στάθηκαν πάνω στα κεφάλια των Αποστόλων. Επιτρέπεται επίσης μόνο στην εικόνα των Θεοφανείων, δηλαδή στη βάπτιση του Χριστού, όπου το Άγιο Πνεύμα εμφανίστηκε «εν είδει περιστεράς» ή «ωσεί περιστερά».

Ο Θεός είναι Ένας, άναρχος, άπειρος και αΐδιος στην ουσία και τη φύση του. Όμως αυτός ο Ένας στην ουσία Θεός είναι Τριαδικός, διακρίνεται σε τρεις υποστάσεις, σε τρία πρόσωπα: τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Πρόκειται για τη βασική αλήθεια της πίστης μας, που μας αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός με απλότητα και σαφήνεια. Το δόγμα της Τριαδικότητας του Θεού είναι αδύνατο να διερευνήσουμε λογικά. Το καθένα από τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος είναι όλος ο Θεός και όχι ένα μέρος του Θεού. Ο Υιός δεν έχει το αγέννητο και την εκπόνηση του Αγίου πνεύματος που έχει ο Πατήρ. Επίσης το Άγιον Πνεύμα δεν έχει το εκπορεύειν που έχει ο Πατήρ. Απ' εκεί και πέρα από τις πληροφορίες που έχει ο Πατέρας τις έχει και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, δηλαδή την αυτή φύση και χαρακτηριστικά όπως Θεότης, βασιλεία, δόξα το άκτιστο, το απέριγραπτο κλπ όμως και μερικά ακοινώνητα χαρακτηριστικά: ο Πατήρ. . . είναι. αγέννητος, ο Υιός έχει το γεννητό και το Άγιον Πνεύμα έχει το εκπορευτό. έχει δηλαδή το ακατάληπτο της Τρισυπόστατης Μονάδας.

Ο Τριαδικός Θεός έχει Μία Ουσία – φύση. Και το Πνεύμα είναι ομοούσιο και ομόθρονο μαζί με τα άλλα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Εχουμε Θεόν Ομοούσιο και Όχι ετερούσιο. Ως εκ τούτου,η μορφή του περιστεριού ως φύση του Αγίου Πνεύματος, και την επιγραφή Αγία Τριάς δηλώνει οτι εικονίζουμε διαφορετικές ουσίες – φύσεις.

Το περιστέρι δεν είναι η φύση του Αγίου Πνεύματος παρά μόνον μια στιγμιαία εμφάνιση εν είδει περιστεράς Εικονίζεται μόνον στη βάπτιση του Χριστού και πουθενά αλλού.

Η απεικόνιση του Περιστεριού καταργεί τα άρθρα του Πιστεύω που ορίζουν το ομοούσιο, και το συνδοξαζόμενο του Αγίου Πνεύματος, ενω η απεικόνηση του Πατρός ( Γέροντα) και του Υιού ( Νέος) καταργεί το ομόχρονο του Τριαδικού Θεού.

« Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον. τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν ».

Η εικόνα του σύνθρονου καταστρέφει την ενότητα της Θείας φύσεως του Τριαδικού Θεού.

Το υποστατικό ιδίωμα του Πνεύματος είναι η εκπόνηση. Και η εκπόνηση είναι πρόοδος μυστηριακή, της οποίας τη φύση αγνοούμε. Το μυστήριο του Θεού είναι απρόσιτο σε κάθε κτιστή οντότητα, ανθρώπους και αγγέλους. Μόνον ο άπειρος Θεός γινώσκει εαυτόν και κανένας άλλος.

Η Θεότητα του Ιησού Χριστού και η ισότητα του Υιού προς την Πατέρα κηρύσσεται μέσα στην Καινή Διαθήκη και αποτελεί δόγμα της Εκκλησίας αναντίρρητο.

Η συγκεκριμένη εικόνα της Αγίας Τριάδος ιστορεί τον Πατέρα ως Πρεσβύτερο του Υιού, αναιρώντας έτσι την ισότητα, καθώς ο Υιός εμφανίζεται μικρότερος του Πατέρα.

Περαιτέρω ιστορεί χρονική διαφορά ( = αίρεση ) ανάμεσα στην Πατέρα και τον Υιό καθώς ο Πατέρας είναι υπέργηρος και ο Υιός νέος. Δηλαδή ο πάσα ένας ( ειδικά αλλόθρησκος ) συμπεραίνει ότι ο Πατέρας ήταν πρίν τον Υιό, και γι' αυτό ονομάζεται Πατέρας...

Αυτή η απεικόνιση παραπέμπει στην αίρεση του Ημιαρειανισμού.

Η Ορθόδοξη διδασκαλία κηρύττει το ακριβώς αντίθετο. Δεν υπάρχει χρονική διαφορά ανάμεσα στις τρεις υποστάσεις, καθώς έχουν το ομόχρονο .

Απόφαση ΠΗΔΑΛΙΟΝ της 7ης οικουμενικής συνόδου, υποσημείωση (1): …και ο προσκυνών την εικόνα, προσκυνεί εν αυτή του εγγραφόμενου την υπόστασιν. (Πηδάλιον: Εικών λέγεται από του εοικέναι, δηλαδή από την ομοιότητα που έχει με το πρωτότυπο.) Δηλαδή όταν προσκυνούμε την τάδε εικόνα, η τιμή διαβαίνει στο φυσικό πρωτότυπο.

Σύμφωνα λοιπόν με την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η ενσάρκωση του Λόγου δίνει τη δυνατότητα απεικόνισης μόνο του Υιού και μόνο κατά την ανθρώπινη φύση του.

Ο Πατέρας ουδέποτε έλαβε ανθρώπινη φύση και το Άγιο Πνεύμα ουδέποτε έλαβε φύση πτηνού .

Ο θεός είναι Ομοούσιος

Αυτή η εικόνα σε παραπέμπει στις αιρέσεις των Πνευματομάχων και του Ημιαρειανισμού

(ανώτερος, κατώτερος, ελάχιστος) παρόλο που πολλές φορές γίνεται με βυζαντινή τεχνοτροπία.

Παύλος «οὐ πᾶσα σὰρξ ἡ αὐτὴ σάρξ, ἀλλ ὲ ἀνθρώπὲ ἄλλη, ἀλλ. κτηνῶν, ἄλλη δὲ ἰχθύων, ἄλλη δὲ πετεινῶν» (Α΄Κορινθ. ΙΕ΄, 39). Δεν αποτελεί ορθή απεικόνιση του δόγματος της Τριαδικότητας καθώς δεν παρουσιάζει όλους τους δογματικούς όρους του. Η διαφορά ηλικίας καταργεί το ομόχρονο, το συνάναρχο και μας παραπέμπει στον Αρειανισμό. Το ομόδοξο και ισότιμο επίσης καταργείται, καθώς άλλη δόξα έχει ο γέρων Πατήρ, άλλη ο νεαρός Χριστός και άλλη το πτηνό που συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα αλλά και ως προς την ουσία καταργείται το ομοούσιον καθώς άλλη είναι η ανθρώπινη ουσία και άλλη του πτηνού ως περιστερά.

Έργο του Ραφαήλ 16ος αιώνας

Ο εικονογραφικός αυτός τύπος βασίζεται στη δυτική εικόνα που απεικονίζει τη διδασκαλία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας του Filioque.

Χαρακτηριστική απεικόνιση του “Filioque”, εικόνας, Μουσείο Λούβρου, 15 ^ος αι.

Η γέννηση και η ανάπτυξη του Filioque υπήρξε μία από τις βασικές αιτίες του σχίσματος μεταξύ της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας και έχει ως βάση τη σύγχυση Θεολογίας και Οικονομίας, συγχέοντας την ιδιότητα του Αγίου Πνεύματος και την οικονομική αποστολή του στον κόσμο. (βλ. Μαρτζέλου Γεωργίου, Πρακτικά Θεολογικού Συνεδρίου Με θέμα Το Άγιο Πνεύμα, 11-14 Νοεμβρίου 1991) , Οι Απαρχές και οι προϋποθέσεις του Filioque …, Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 383—406 και Αρχιμ.Ευθυμίου Ελευθεριάδου, , Πρακτικά Θεολογικού Συνεδρίου Με θέμα Το Άγιο Πνεύμα, 11-14 Νοεμβρίου 1991), Η Περί του Αγίου Πνεύματος Διδασκαλία του Αγ. Κυρίλλου Κατηχητού και Επισκόπου Ιεροσολύμων , σελ. 185-187)

Ο δυτικός εικονογραφικός τύπος της Αγίας Τριάδος που βασίζεται στο Filioque απαντάται με ποικίλες παραλλαγές σε όλη την Ελλάδα: ενδεικτικά θα αναφερθούμε σε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

Α) στην εικόνα τέμπλου του δεξιού κλίτους μεταβυζαντινής περιόδου στην Παντάνασσα της Νάξου, όπου απεικονίζονται με βυζαντινή τεχνοτροπία ο Πατέρας με τη μορφή του Υιού σε μεγαλύτερη ηλικία, ο Υιός και το άγιο Πνεύμα ως περιστερά.

(πηγή φωτογραφίας από το βιβλίο Πρακτικά Θεολογικού Συνεδρίου Με Θέμα Το Άγιον Πνεύμα, Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, 1992)

Β) Και σε τοιχογραφία του εσωνάρθηκα του ναού της Παναγίας (13os) στην Καστοριά, όπου απεικονίζεται ο Πατέρας Παλαιός των Ημερών έχοντας στην αγκαλιά του την Υιό που με τη σειρά Του κρατάει μετάλλιο του Αγίου Πνεύματος με τη μορφή περιστεριού.

Έχουμε λοιπόν την εικόνα της βαπτίσεως, όπου έχουμε φανέρωση της Αγίας Τριάδας . Μέσα στο ύδωρ φυσικά βρίσκεται ο Χριστός. έχουμε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, που έρχεται ως περιστερά. Και από πάνω, ακούγεται η φωνή του Πατρός.

Τον Πατέρα ποτέ δεν τον αγιογραφούμε . Ακούγεται η φωνή του Πατρός. Άρα έχουμε φανέρωση της Αγίας Τριάδας. Σας τονίζω κάτι : Το Άγιο το Πνεύμα είναι, «ωσεί » .περιστερά

Προσέξτε. Ο Χριστός δεν είναι ωσεί άνθρωπος, είναι όντως άνθρωπος. Άλλη έννοια έχει το «σαν», και άλλη το «ως». Λειτουργώ ως γιατρός, αν είμαι γιατρός. Λειτουργώ σαν γιατρός, σημαίνει ότι μιμούμε έναν γιατρό.Το Ευαγγέλιο λέει, «ωσεί περιστερά» ( Ματθ. κεφ. 3, στιχ. 16 ). Δε σημαίνει ότι σαρκώθηκε, «περιστεροποιήθηκε» το Άγιο το Πνεύμα μέσα στο περιστέρι . Ενώ ο Χριστός, η Θεία Φύση Του Χριστού, σαρκώθηκε μέσα στον άνθρωπο.[πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου , Δρ. Θεολογίας και Οικονομικών]

«...και εκάθησεν εκ δεξιών του Θεού..»

Η Αγία Ζ΄Οικουμενική Σύνοδος όρισε, ρητώς και κατηγορηματικώς, να εικονίζονται οι ΕΚΒΑΣΕΙΣ των προφητικών οράσεων. [Πρακτικά Συνόδων.Τόμος Γ΄, σελ.370.]
Με την Ανάληψη του Κυρίου, εκπληρώθηκε σε μεγάλο βαθμό η Προφητεία του Προφήτου Δανιήλ, που λέει: «...ιδού μετά των νεφελών του ουρανού ως υιός ανθρώπου ερχόμενος ην και έως του. . . . . παλαιού των ημερών έφθασε και ενώπιον αυτού προσηνέχθη...» [Δαν.Ζ΄, 13]
Η ίδια η Αγία Γραφή ερμηνεύει τα κείμενά της, εξ'ού και τα λόγια του Κυρίου : « ότι εγώ πρός τον Πατέρα μου πορεύομαι.» [Ιωάν. ιδ, 12] τα οποία αναφέρονται στην Ανάληψή του και στην εκπλήρωση της Προφητείας του Δανιήλ.
.
Η φράση «... και εκάθησεν εκ δεξιών του Θεού...» που αναφέρεται στο Ευαγγέλιον για την Ανάληψη του Κυρίου, δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τις ιδεοληψίες και τις αιρετικές θεωρίες περί εικόνων Θεού γέροντος, ή περί εικόνος Αγίας Τριάδος, ή εικόνος συνθρόνου κτλ.
Είναι σαφές ότι το συγκεκριμένο απόσπασμα εκπληρώθηκε τη στιγμή της Αναλήψεως του Χριστού, όταν ο Κύριος πάνω σε «νεφέλη κούφη» [Ησ. 19, 1.] αναλαμβάνετο είς τους Ουρανούς.

Ο Μ. Ο Βασίλειος διερμηνεύοντας τα σχετικά ευαγγελικά λόγια, αναφέρει: «...και ο Στέφανος είδε τον Ιησού να είναι τα δεξιά του Πατρός, και ο Παύλος κινούμενος υπό του Αγίου Πνεύματος βεβαιώνει περί Χριστού ότι ευρίσκεται είς τα δεξιά του Θεού, και ο Πατήρ. λέγει. , κάθισε εκ δεξιών μου... Η εκ δεξιών δε θέσης δηλώνει την ΟΜΟΤΙΜΙΑΝ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ.» (ΕΠΕ 10.σελ.315).
Και πάλιν : «...εφ' όσον βεβαίως δεν κατανοεί κανείς την εκ δεξιών καθέδραν και τον κόλπον ΥΠΟ ΣΑΡΚΙΚΗΝ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΗΝ ΕΝΝΟΙΑΝ, είς τρόπον ώστε και να προσδιορίσει τον Θεόν τοπικώς και να ΠΡΟΣΔΙΔΗ ΣΧΗΜΑ ΚΑΙ ΜΟΡΦΗΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΗΝ του ΘΕΣΙΝ της πολύ. και ΑΣΩΜΑΤΟΥ ΟΝΤΟΣ.» (Αυτόθι, σελ.313).
Και ξανά: «Διότι το δεξιόν...δηλώνει ΣΧΕΣΙΝ ΙΣΟΤΗΤΟΣ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΛΕΙΦΘΗ ΣΩΜΑΤΙΚΏΣ ΤΟ ΔΕΞΙΟΝ, ΔΙΟΤΙ ΕΤΣΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΝ.

Ο Άγιος Δαμασκηνός αναφέρει: Λέγοντας ότι ο Χριστός εκάθισε δεξιά του Θεού και Πατρός δεν εννοούμε τοπικά. Γιατί πώς ο απέριγραπτος έχει δεξιά με τοπική έννοια; Τα Δεξιά και αριστερά είναι τα γνωρίσματα αυτών που περιγράφονται. Δεξιά του Πατρός λέγομεν την Δόξα και την τιμή της θεότητος όπου ο Υιός του Θεού είχε πριν από τους αιώνες υπαρχόντων ως Θεός και ομοούσιος με τον Πατέρα. PG 94/1104 B, C

Ο εικονισμός του Θεού χαρακτηρίζεται από τον Άγιο Δαμασκηνό ως μεγάλη αμαρτία, ασέβεια και άκρα παραφροσύνη (σελ. 117 PG 94/1169 C, 1172 A).

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Περί του προσώπου του Θεού: «...ἀλλά πρόσωπον μέν τοῦ Θεοῦ ὁρώμενον ἐστίν ἡ κατά τήν ἐπί τούς ἀξίους ἐπιφάνειαν.
ἐνέργεια καί χάρις τοῦ Θεοῦ. Τοῦ αὐτοῦ πρόσωπον μηδέποτε ὁρώμενον» (Γρ.
Παλαμᾶ, Λόγος εἰς τόν Τίμιον Σταυρόν. PG 151, σελ. 132-133).

Ἀπαντῶν εἰς τόν αἱρετικόν Ἀκίνδυνον, εἰς τόν περί συμβόλων λόγον του, ὁ θεῖος.

Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει τά ἑξῆς: «...καί ὅμως καί ἡ περιστερά δέν ἦταν τοῦ θείου.

Πνεύματος καθ΄αὐτό σύμβολον, ἀλλά τῆς πραότητος τοῦ Πνεύματος καί τῆς καλῆς.

εἰδήσεως περί ἀπαλλαγῆς ἀπό τοῦ νοητοῦ κατακλυσμοῦ...», καί συνεχίζει ὁ ἅγιος.

«...ὅποιος καί νά ἦταν ὅμως ὁ τρόπος τοῦτος, δέν ἔχει τίποτε τό παραπλήσιο πρός τήν.

ἐναθρώπηση τοῦ Λόγου. Διότι τοῦτος ἔγινε σάρξ, ἀλλά τό Πνεῦμα δέν ἔγινε, καί ἡ μέν.

περιστερά ἔγινε σύμβολο, ἀλλά ὄχι σῶμα τοῦ Πνεύματος, ἐνῶ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἔγινε.

πράγματι σῶμα Θεοῦ, ἀλλά ὄχι σύμβολο... ὅπως ἡ συμβολική περιστερά...» [ΕΠΕ 6 σελ.

583-585].

Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στη διδασκαλία της ακτίστου ουσίας και της ακτίστου ενεργείας του Θεού. Αυτην τήν περί κτιστών θείων ἐνεργειών κακόδοξον διδασκαλίαν επεχείρησαν οι παπικοί μέσω του Βαρλαάμ να επιβάλουν και εις τους Ορθοδόξους, ηδη από τον 14ον αιώνα, ἀλλά τήν ἀντιμετωπίσει καί εξήγησε μέ τήν Ορθόδοξον διδασκαλίαν του ὁ ἅγιος Παλαμάς. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει ακτίστη ουσία και ακτιστή ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την ενέργεια και τον άνθρωπο με την ενέργεια του Του, εν τούτοι οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η ακτιστή ουσία ταυτίζεται με την ακτιστή ενέργεια Του ( actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με τη φύση και τον άνθρωπο δια των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες. Οπότε η Χάρη του Θεού δια της οποίας αγιάζεται ο άνθρωπος θεωρείται ως κτιστή ενέργεια. Αλλά έτσι δεν μπορεί να αγιασθεί.

Επ' αυτης της παπικης πλάνης στηρίζεται και ἡ αγιογράφισις της τοῦ Θεοῦ Πατρός, εις την εικόνα της λεγομένης ἁγίας Τριάδος, ἤ ὅπως τήν ὀνομάζουν τοῦ «συνθρόνου». Αυτό όμως είναι νεοπαπισμός, νεοβαρλαμιτισμός και επομένως κακώς διαμαρτύρονται ὅτι τους κατηγοροῦμε ως «βαρλααμιστές». ὅτι «δίδουν σχῆμα εἰς τόν ἀσχημάτιστον Θεόν».

Σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὁ Θεός εἶναι:

ἄναρχος, ἄκτιστος, ἀτελεύτητος, ἀΐδιος, ἀπερινόητος, ἀπερίγραπτος, ἀνεξιχνίαστος, ἀθέατος, ἀνείδεος, ἄρρητος, ἀπρόσιτος, ἀνόμοιος, ἀφιλοσόφητος, ἀνέκφραστος, ἀχώρητος, καίνα πάντων ἐπέδων.

Η «Φιλοξενία του Αβραάμ» εικονίζει συμβολικά τον τύπο της Αγίας Τριάδος.

Παρουσιάζει όλους τους όρους του δόγματος της Τριαδικότητας:

το ομοούσιον, το ομόδοξον και το ομόχρονον.Επίσης εμπεριέχει την αλληλοπεριχώρηση ή την περιχώρηση. Απεικονίζει την Τριαδικότητα (τις τρεις υποστάσεις) της Ουσίας και τη Μοναδικότητα (το ενιαίο της Ουσίας) των τριών υποστάσεων. Επίσης στηρίζεται σε ιστορικό γεγονός όπως μαρτυρείται στην Αγία Γραφή. Έτσι στην παράσταση απεικονίζονται ο Αβραάμ και η Σάρρα, η σκηνή, η δρυς Μαμβρή και η τράπεζα με τα φαγητά.

Οι τρεις Άγγελοι (ομοούσιον) εικονίζονται σαν τρεις νεαροί άνδρες της ίδιας ηλικίας (συνάνανρχον, ομόχρονον, συναϊδιον). Κρατούν και οι τρεις σκήπτρα, σημείο εξουσίας και συνήθως ευλογούν όλοι και όχι μόνο ο ένας (ισότιμον ή ομότιμον).

Από όλες τις αποκαλύψεις του Θεού προς τους ανθρώπους, αυτή που προσεγγίζει περισσότερο την Τριαδικότητα του Θεού είναι η φιλοξενία του Αβραάμ. Αυτή είναι η ονομασία της παράστασης και ΟΧΙ Αγία Τριάς. Στη φιλοξενία του Αβραάμ ιστορείται ο Χριστός ως Μεγάλης βουλής Άγγελος, με δύο Αγγέλους. Ο Πατέρας και το άγιο Πνεύμα ουδέποτε έλαβαν ανθρώπινες φύσεις για να ζωγραφίζονται ως άνθρωποι

Έχει τον συμβολισμό της Αγίας Τριάδος και αυτό ακριβώς εικονίζεται διότι ΔΕΝ υπάρχει εικόνα της Αγίας Τριάδος – βλέπε απόφαση 7ης Οικουμενικής.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας στο βιβλικό αυτό γεγονός είδαν μια προτύπωση του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, το οποίο απεκαλύφθηκε πλήρως στην Καινή Διαθήκη. Γι αυτό και η φιλοξενία του Αβραάμ απεικονίστηκε στη σχετική εικόνα. Επειδή στη συνέχεια της βιβλικής διηγήσεως οι δύο από τους τρεις άνδρες ως Άγγελοι, επικράτησε να εικονίζονται και οι τρεις με την αγγελική μορφή. Μια τέτοια εικόνα υπήρχε και τιμούνταν στους αρχαίους καιρούς στο μέρος όπου έγινε η φιλοξενία του Αβραάμ κατά τη μαρτυρία του Ευσεβίου Καισαρείας. Η υπεροχή του μέσου Αγγέλου επικράτησε σε πολλές εικόνες της φιλοξενίας. Αυτό οφείλεται στην ερμηνεία που έδωσαν κάποιοι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Ιωάννης Χρυσόστομος και Ιωάννης ΔαμασκηνόςΟι Πατέρες είδαν στη φιλοξενία του Αβραάμ την εμφάνιση του Ιησού Χριστού συνοδευόμενου από δύο Αγγέλους.

Οι δε έτεροι δύο Άγγελοι, τω όντι ήταν (Άγιος Ιουστίνος Μάρτυς)

Βλέπεις ότι και οι Προφήται τότε έβλεπον Τον Χριστόν, αλλά καθό εχώρουν έκαστος; (Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων)

Οι τε τω Αβραάμ επιξενωθέντες επί Γραφής ανακείμενοι, δύο μεν εκατέρωθεν, μέσος δε Ο Κρείττων, υπερέχων τη τιμή. ' είη δ' αν Ο δεδηλωμένος ημίν Κύριος Αυτός Ο ημέτερος Σωτήρ (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός)

Όσοι αποδίδουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά στον Θεό ανήκουν στην ομάδα των ανθρωπομορφιών, διότι προσδίδουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά στην Πατέρα Θεόν (338 μ.Χ.).

Αυτή η βλασφημία υποβιβάζει τον Άναρχο Πατέρα από Θεόν άκτιστον σε κτιστόν.

Είναι η αίρεσις του περιγραπτού της θεότητας, καθώς εικονίζουν τον Άναρχο Πατήρ ως ΑΝΘΡΩΠΟ με χέρια πόδια ...και κατά συνέπεια με μόρια!!!( αυτό και αν ξεπερνά κάθε όριο Βλασφημίας )

Μόνον ο Χριστός έχει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.

Όταν ζωγραφίζουμε τον Χριστόν, ζωγραφίζουμε την ανθρώπινη φύση Του και όχι την Θεϊκή δ ιότι ο Θεός Δεν εικονίζεται.

Το άγιο πνεύμα και όλες οι Θεοφάνειες εικονίζονται μόνον στο περιστατικό που αποκαλύφθηκαν στους ανθρώπους, με τη μορφή που επέλεξαν να εμφανιστούν.

Τον 17ο αιώνα σε όλα τα νησιά της Ελλάδος, καραβιές από Λατίνους και Ιησουίτες Μοναχούς κατέκλυσαν τους τόπους με προπαγανδιστικό υλικό. Στο Άγιον Όρος μέχρι και Καθολική σχολή λειτουργούσε κατά τα έτη 1636 – 1641. Κατόπιν μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη. Η παπική προπαγάνδα εν συνδυασμώ την Τουρκοκρατία, κυριολεκτικά κατέστρεψαν την Ορθόδοξη παράδοση.

Το Άγιο Πνεύμα εμφανίστηκε στην Πεντηκοστή ως γλώσσα ωσεί πυρός. Το Άγιο Πνεύμα εμφανίστηκε στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, στο Όρος Θαβώρ ως Νεφέλη. (και εκεί ακριβώς Θεοφάνεια έχουμε). Στην Παλαιά Διαθήκη το Άγιον Πνεύμα ήταν συνοδοιπόρος των Ισραηλιτών για 40 χρόνια ως φωτεινή Νεφέλη. Καταχραστικώς αναφερόμαστε και στο περιστατικό όπου μίλησε από το μουλάρι του Βαλαάμ.

Γιατί δεν εικονίζουμε την Πατέρα με τον Υιό και την πύρινη φλόγα της πεντηκοστή;;
Τον Πατέρα, τον Υιό και την Νεφέλη;;

Θυμίζω την αποκάλυψη στην φλεγόμενη βάτο, καθώς ακούστηκε η φωνή του Θεού: Εγώ Ειμί ο ΩΝ.

Ρωτώ: μπορώ να ζωγραφίσω έναν θάμνο, τον IC – XC και μία Νεφέλη η κάποιον άλλον συνδυασμό και να γράψω Αγία Τριάς;;;

Δεν μπορείς να πάρεις περιστατικά από τις διάφορες αποκαλύψεις του Θεού για τις συναρμολογήσεις αγιογραφικά ερμηνεύοντας κατά τα δοκούν. ..

Η Αγιογραφία ιστορεί το Ευαγγέλιο κατά γράμματα λιτά και απέριττα, χωρίς αυθαιρεσίες και προσωπικές δοξασίες Γι' αυτό, όταν το Ευαγγέλιο, δεν εικονίζουμε από κάθε περικοπή ότι μας αρέσει, παρά μόνον αυτή τη στιγμή που ιστορείται την δεδομένη.

Η Αγιογραφία είναι το ευαγγέλιο των αγραμμάτων. Η Αγιογραφία είναι τέχνη Λειτουργική και δεν υφίσταται την ποιητική αδεία του καλλιτέχνη πχ η βλάσφημη εικόνα του Αγίου Χριστοφόρου, καθώς κάποιοι στο βαθύ παρελθόν ζωγράφησαν τον άγιο με την κεφαλή σκυλιού για να προσδώσουν την αγριότητα που πριν γίνει χριστιανός, αλλάζοντας την εικόνα του Θεού.

Παπική προπαγάνδα:

Η εικόνα του συνθρόνου είναι Δυτικής προελεύσεως. Μία προπαγάνδα του Φιλιόκβε. Δηλαδή ότι το Άγιο Πνεύμα εικονίζεται στο μέσον άρα εκπορεύεται και εκ του Υιού, καταργώντας έτσι τη Μοναρχία, καθώς δημιουργείται η Δυαρχία. Ο Πατέρας παύει να είναι η αιτία της Τριαδικότητας και η μοναδική πηγή της έκθεσης του Αγίου Πνεύματος. έχουμε δηλαδή δύο αρχές και δύο αιτίες, τουτέστιν δύο Θεούς.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΘΕΙΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

Την ημέρα της Πεντηκοστής [όπως και κατά την ημέρα της Βαπτίσεως του Κυρίου] δεν κατήλθε η υπόσταση του Αγίου Πνεύματος προς τους Μαθητά του Κυρίου, αλλά η Χάρις Αυτού.
Τόσο η ουσία του τριαδικού Θεού όσο και οι τρεις θείες υποστάσεις , διακρίνονται των φυσικών ακτιστών ιδιωμάτων, και δεν μετέχονται υπό των πιστών.
Η αποστολή -πέμψις της χάριτος του Αγίου Πνεύματος είναι προ΄ι΄όν της α΄ι΄δίου κοινωνίας των τριών θείων προσώπων. Τα άκτιστα κοινά φυσικά ιδιώματα, που προέρχονται από τη θεία φύσεως,κατέχονται υπό των τριών θείων προσώπων και πέμπονται από κοινού προς αγιασμό και σωτηρία των πιστών.
Λέγει σχετικώς ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς :΄΄Διό μη μόνον παρά του Υιού,αλλά και παρά του Πατρός,και διά του Υιού πέμπεται ,και παρ΄εαυτού έρχεται φανερούμενον.
Κοινόν γαρ έργον η αποστολή,δηλονότι η φανέρωσις του Πνεύματος.΄΄[PG 151,σελ.766Α]

Μεγάλοι αιρετικοί όπως ο Ακίνδυνος ,ο Βαρλαάμ,ο Μπέκκος και πολλοί άλλοι,ταύτιζαν τα κοινά φυσικά ιδιώματα των θείων υποστάσεων με τα μη κοινά υποστατικά,ή τις υποστάσεις με την ουσία,ή τον τρόπο εκπορεύσεως με τον τρόπο φανερώσεως του Αγίου Πνεύματος κτλ.
“ Λατῖνοι δέ τῇ ἐκπορεύσει
ταὐτόν ἡγοῦνται τὴν ἀποστολήν.”[Γρ. Παλαμᾶ. ΕΠΕ 1.σελ.224]
καὶ πάλι: «Ἐντεῦθεν δή πάλιν κατ᾿ αὐτούς, ταῦτά τε εἶναι καί ἀδιάφορα δείκνυται τοῖς
ὑποστατικοῖς τά φυσικά. Εἰ δέ τοῦτο, καί ἡ φύσις ταῖς ὑποστάσεσι ταυτόν τε καί Παλαμᾶ.
ἀδιάφορον»[Γρ.ΕΠΕ 1,σελ.110]
Δεν διαφέρουν καθόλου των μεγάλων αιρετικών οι θιασώτες της δήθεν εικόνος της Αγίας Τριάδος, οι οποίοι ταυτίζουν τις άκτιστες ενέργειες , τα σύμβολα [περιστερά] και τα είδωλα [μορφή γέροντος] με τις θείες υποστάσεις, όπως επίσης και όσοι υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει κοινωνία των θείων. προσώπων με συνέπεια να ταυτίζονται και αυτοί τα ακοινώνητα υποστατικά ιδιώματα με τις θείες υποστάσεις.΄΄ως γαρ ούκ έστι τα υποστατικά υπόστασης,αλλά χαρακτηριστικά υποστάσεως,ούτω και τα φυσικά ού φύσις ,αλλά χαρακτηριστικά φύσεως΄΄[Γρ.Παλαμά.ΕΠΕ 4, σελ.184]

Εκτός των άλλων, αναβίωσαν και την αίρεση των θεοπασχιτών!

Άγιος Νικηφόρος: ΄΄Και εικόνας του Πατρός και του αγίου Πνεύματος εικονίζουσιν όπερ άτοπον αι γαρ εικόνες ορατών και περιγραπτών σωμάτων εισίν, ου μην των ακατανοήτων και αοράτων. ΄΄

Περί τῆς αἱρέσεως τῶν Θεοπασχιτῶν: «Ἀλλά τοιαύτη μέν ἡ ρίζα.

τῶν Ἰακωβιτῶν ὅς δή καί τῆς τῶν Ἀρμενίων αἱρέσεως καθηγήσατο. Ἡ δή αἵρεσις

πολυσχιδής τέ ἐστι, καί ὡς ἄν τις εἴπoι μισγάγγεια πάσης αἱρέσεως. Καί γάρ Ἀρείω

συμφύρονται, οἷς φασι τρεπτήν ἔχειν φύσιν τόν Θεόν Λόγον, καί σάρκα ἀνειληφέναι ἄψυχον.

Ἀπολλιναρίω δέ... τοῦ Πατρός καί τῆς θεότητος φύσιν, μίαν οὔσαν καί τήν αὐτήν. Καί τρεῖς

δέ σταυρούς συνάψαντες, Ἁγίαν Τριάδα κατονομάζουσι διά τούτων τάχα ἐμφαίνοντες, τήν.

Ἁγίαν Τριάδα συσταυρωθῆναι. Καί εἰκόνας τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

εἰκονίζουσι ὅπερ ἄτοπον. Αἱ γάρ εἰκόνες ὁρατῶν καί περιγραπτῶν σωμάτων εἰσίν, οὐ μήν.

τῶν ἀκατανοήτων καί ἀοράτων» (PG. 147, σελ. 442)].

Χαρίλαος Ι.Στουρα΄ί΄της.

Θεολόγος.

Δευτερονόμιον 4/12. Ο Ίδιος ο Θεός διαβεβαιώνει ότι είναι Αθέατος και ο Ισραήλ συνεπής στη διαβεβαίωση αυτή ΔΕΝ απεικονίζει τον Θεό. Ως Αθέατος ο Θεός είναι Απέριγραπτος και Ανεικόνιστος. Σελ.24 PG 98/176D – 177 A και 94/1368 D.

Η Πεντάτευχος και ο Νόμος: Λευτικό Δευτερώνυμο δεν αλλάζει, διότι είναι θεόπνευστος. Το Άγιον Πνεύμα υπαγόρευσε στον Μωυσή και εκείνος έγραψε.Αυτό ήταν και το επιχείρημα των εικονομάχων.

Η 7 ^η Οικουμενική Σύνοδος κερδήθηκε με τη διδασκαλία του Δαμασκηνού:

Δεν εικονίζουμε τον Άναρχο Πατέρα, που ΔΕΝ τον είδαμε, αλλά τον Υιόν, που ενανθρώπησε και τον είδαμε.

ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ

Ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ πρόκειται γιὰ μιὰ ἐμπειρικὴ πίστη καὶ ὄχι στοχαστικὴ διακήρυξη (Β, 48). Οἱ θεοπτες, κατὰ τὴν ἐμπειρία, βλέπουν «τρίφωτον θεότητα». Τὰ δυὸ Φῶτα ἔχουν πηγὴ τὸ πρώτον Φῶς, τὸ δεύτερο προέρχεται ἀπὸ τὸ πρῶτο, ἀλλὰ ἔχει σῶμα, καὶ τὸ τρίτο ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸ πρῶτο Φῶς, ἀλλὰ δὲν ἔχει σῶμα (Β, 49).

Κατὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μόνη ἀπόδειξη περὶ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεού δεν εἶναι ἡ εὐδαιμονία (Θωμὰς Ἀκινάτης), ἀλλά η ἀποκάλυψή Του στοὺς ἁγίους μεσα στὴ δόξα Του καὶ Του τῆς δόξα Του καὶ Του τῆς δόξας τοῦ 5). Ὁ Θεὸς ἀνήκει στὸ ἀΐδιο, οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἄγγελοι στὸ αἰώνιο καὶ ὁ ἄνθρωπος στὸν χρόνο. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ στὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβει ὅλα ὅσα γίνονται στὸν χρόνο Β, 52).

Γιὰ τὴν τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ δὲν ὁμιλεῖ μόνον ἡ Καινὴ Διαθήκη, ἀλλὰ καὶ ἡ Παλαιά, μὲ ἄλλη ὁρολογία.

Ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὀκτακόσια χρόνια πρὸ Χριστοῦ, εἶδε «τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου» καὶ ἦταν «πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ». Ἐδῶ ὑπάρχει ἐμφάνιση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ Κυρίου τῆς δόξης, τοῦ Γιαχβέ. Ἔτσι εἶναι: ὁ Θεὸς (Ἐλοχίμ), ὁ Κύριος της δόξης (Γιαχβὲ) καὶ τὸ....

«Πνεῦμα Κυρίου» (Β, 60).

Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐμφανίσθηκε στὴν καταφλεγόμενη καὶ μὴ κατακαιόμενη βάτο καὶ ὁ Μωϋσῆς ἔβλεπε τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ ὡς φῶς καὶ αὐτὴ ἡ δόξα-φῶς εἶναι ταυτόσημη στὰ πρόσωπα τῆς ἁγίας (ὅπως τῆς ἁγίας, ὅπως). Ὁ ἄγγελος ποὺ ἐμφανίσθηκε στὸν Ἰακὼβ καὶ πάλεψε μαζί του ἤταν ο Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοὺ (Β, 66).

Τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι οἱ Προφῆτες ἐν τῷ ἀσάρκω Λόγω ἔβλεπαν τὸν Πατέρα καὶ γενικὰ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ ὡς δόξα, ὡς φῶς. Οἱ Προφῆτες γνώρισαν τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, γι' αὐτὸ στὴν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ ἐμφανίσθηκαν μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας (Β, 67).

Σὲ ὅλες τὶς θεοφάνειες εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ ἐμφανίζεται στοὺς Προφῆτες, εἶναι ὁ Ἄγγελος Κυρίου, ὁ Κύριος τῆς δόξης, ὁ Γιαχβέ, ὁ Κύριος Σαβαώθ, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος κ. (Β, 69)..

Δημήτριος Τσελεγγίδης Δογματολόγος: Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι εφ' όσον εικόνα και πρωτότυπα αποτελούν πρόσωπα αόρατα και ασχημάτιστα παραμένουν πάντοτε ανεικόνιστα.

Ο π. Ο Γεώργιος Μεταλληνός Αναφορικά με την εν λόγω εικόνα είναι κατηγορηματικός: Δεν είναι Ορθόδοξη και με επιστολή συγχαίρει τον Αρχιμανδρίτη Ακάκιο Μπαρόλα για το βιβλίο του από το οποίο αντιγράψαμε ουκ ολίγα αποσπάσματα.

Δάσκαλοι της αγιογραφίας

Ο Ιερομόναχος Διονύσιος ο εκ φουρνά (18ος αιών), Φ. Κόντογλου (20ος αιών), και ο Ιωάννης Βράνου (21 ος αιών): με τα βιβλία τους περί θεωρίας της τέχνης κηρύττουν κατηγορηματικά την εικονογράφηση μόνο των Τριών Αγγέλων.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ Ζ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Τόμος Γ' σελ. 210-211
Επιστολή του Γρηγορίου Πάπα Ρώμης

Διά τι τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ουχ ιστοριούμε και ζωγραφούμε;

Επειδή Ουκ οίδαμεν τις εστίν και Θεού φύσιν αδύνατον ιστορήσαι και ζωγραφήσαι.

Πράξις Α' τόμος Γ' σελ. 230

Ωσαύτως και τας σεπτάς εικόνας της τε οικονομίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, καθό άνθρωπος γέγονε δια την ημετέραν σωτηρίαν και της αχράντου Δεσποίνης ημών της αγίας Θεοτόκου, των τε θεοειδών αγγέλων και των αγίων αποστόλων, προφητών, μαρτύρων, των μαρτύρων. και περιπτύσομαι και την κατά τιμήν προσκύνησιν απονέμω.

Το οτι η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος δεν αναφέρει πουθενά για εικόνα του Θεού Πατρός και η Αγίας Τριάδος κλείνει η συζήτησις.

Οποιος δεν δέχεται την απόφαση της Αγίας 7ης Οικουμενικής Συνόδου, ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ το Άγιον Πνεύμα : Η αμαρτία αυτή ουκ αφεθήσεται εις τον αιώνα (Πράξις Ζ' τόμος Γ' σελ. 381).

Η Οικουμενική Σύνοδος είναι το στόμα του αλαθήτου της Εκκλησίας, αποτελεί όμως και τον ανώτατον και αυθεντικόν κριτήν και ρυθμιστή πάντων των αναφυομένων εκάστοτε σοβαρών εκκλησιαστικών θεμάτων, των διαταρασσόντων την ειρήνην και την ενότητα της όλης ή και επί μέρους Εκκλησίας. Η απόφασις της Οικουμενικής Συνόδου παραμένει ανέκκλητος, διότι δεν υπάρχει κριτήριον ανώτερον Αυτής.

Πρᾶξις Β΄, Τόμος Γ΄, σελ. 250

«Ἐπιστολὴ Ἁγίου Ἀδριανοῦ πάπα Ρώμης.Πρὸς τὸν Ἁγιώτ ατον πατριάρχην Ταράσιον πρόεδρον 7 ης Συνόδου.... οὕτως καὶ ὡμολογήσαμεν καὶ ὁμολογοῦμεν καὶ ὁμολογήσομεν, καὶ στιχοῦμεν καὶ ἐμμένομεν, καὶ βεβαιούμεθα τῇ τῶν ἀναγνωσθέντων γραμμάτων ἐμφάσει, τὰς εἰκονικὰς ἀναζωγραφήσεις ἀποδεχόμενοι κατὰ τὴν ἀρχαίαν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν παράδοσιν · καὶ ταύτας σχετικῷ πόθῳ προσκυνοῦμεν, ὡς εἰς ὄνομα Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀχράντου

δεσποίνης ἡμῶν τῆς ἁγίας Θεοτόκου, τῶν τε ἁγίων ἀγγέλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων γεγονυῖας.

Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπε· πᾶσα ἡ ἱερὰ σύνοδος οὕτως δογματίζει. Ἀδριανὸς ὁ ἁγιώτατος πάπας τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, καὶ Ταράσιος ὁ μακαριώτατος πατριάρχης τῆς βασιλευούσης Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ἕν φρονοῦντες καὶ ὁμολογοῦντες δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη κατεφίλησαν».

Πράξις Γ' τόμος Γ' σελ. 266

Αόρατος γαρ και απερίγραπτος η θεία φύσις και ασχημάτιστος. Θεόν γαρ ουδείς εώρακε πώποτε … προσκυνούμε Χριστού την Εικόνα τουτέστι του οραθέντος τοις ανθρώποις προσώπου.

Πράξις Δ' τόμος Γ' σελ. 297 – 298 – Επιστολή του Πατριάρχου Γερμανού

Ουδέ γαρ της αοράτου θεότητος εικόνα ή ομοίωμα, ή σχήμα, ή μορφήν τινά αποτυπούμεν.

τόμος Γ' σελ. 314

Του δε Θεού εικόνας ποιούμεν, λέγω δη του Κυρίου και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, καθώς ώφθη επί της γης και τοις ανθρώποις συνανεστράφη, τούτον γράφοντες και ουχ ως νοείται φύσει Θεός. Ποιά γαρ ομοίωσις, ή ποιόν σχήμα του ασωμάτου και ασχηματίστου λόγου του Πατρός;

Οι Άγιοι θεοφόροι Πατέρες και η Αγία 7 ^η Οικουμενική Σύνοδος λέγουν ότι η Αγία Τριάς με την Άναρχο Πατέρα δεν εικονίζεται. Δεν ζωγραφίζεται ο Ουράνιος Θεός Πατέρας, παρά μόνον ο Χριστός που έλαβε ανθρώπινην σάρκα. Διότι ο Πατήρ είναι Πνεύμα, Αόρατος, Ασχημάτιστος, Απαθής, Άκτιστος, Αΐδιος, Ατρεπτος, Άπειρος, Ασώματος, Ακατάληπτος, Ανεξιχνίαστος, Απερίγραπτος, Ανεικόνιστος.

Πράξις Ε' τόμος Γ' σελ. 321 – 323

Επειδή ο Θεός ηξίωσεν ατρέπτως γενέσθαι άνθρωπος ποιούμεν αυτού την εικόνα ως ανθρώπου.

Σύμφωνα λοιπόν με την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η ενσάρκωση του Λόγου δίνει τη δυνατότητα απεικόνισης μόνο του Υιού και μόνο κατά την ανθρώπινη φύση Του.

Το Κύριο επιχείρημα της εικονοκλαστικής τάσεως ήταν ότι δεν μπορούμε να εικονίσουμε τη μορφή του Χριστού, που είναι Θεός, γιατί ως Θεός είναι απερίγραπτος, και άρα η απεικόνιση Του είναι βλάσφημη ενέργεια.

Οι Πατέρες συμφώνησαν ότι το Θείο είναι απερίγραπτο και ακατάληπτο, όμως ο Θεός με την σάρκωση και ενανθρώπηση Του ανθρώπινης μορφής στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, το οποίο είναι σαφώς περιγραπτό και υλικό.

Η απεικόνιση λοιπόν της μορφής του Χριστού μας υπενθυμίζει αυτό το μεγάλο γεγονός της ενανθρωπήσεως του Θεού και της Θείας Οικονομίας που άνοιξε στην ανθρωπότητα τον δρόμο που θα την επιτρέψει και πάλι κοντά στον Πατρικό Οίκο.

(Αντίστοιχα, η απεικόνιση των Αγίων μας βοηθάει να θυμόμαστε τα γεγονότα του βίου τους, να διατηρούμε ζωντανά το παράδειγμά τους και να τους μιλούμε. της Ορθοδοξίας, των πρακτικών δηλαδή της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου! )

Ζ' Οικουμενική
«Τούτων ούτως εχόντων, την βασιλικήν ώσπερ ερχόμενοι τρίβον, επακολουθούντες τη θεηγόρω διδασκαλία των αγίων Πατέρων ημών και την παραδόσει της Καθολικής Εκκλησίας (του γαρ εν αυτή οικήσαντος Αγίου Πνεύματος είναι ταύτην ακριβείας γινώσκομεν), ορίζομεν και παραδόσει . του τιμίου και ζωοποιού σταυρού ανατίθεσθαι τας σεπτάς και αγίας εικόνας, τας εκ χρωμάτων και ψηφίδας και ετέρας ύλης επιτηδείως εχούσης, εν ταις αγίαις του Θεού εκκλησίαις, εν ιεροίς σκεύεσι και εσθήσι, τοίχοις τε και σανίσιν και οίκοις. Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εικόνος, και της αχράντου Δεσποίνης ημών της αγίας Θεοτόκου, τιμίων τε αγγέλων και πάντων αγίων και οσίων ανδρών. . Όσω γαρ συνεχώς δι' εικονικής ανατυπώσεως ορώνται, τοσούτον και οι ταύτας θεώμενοι διανίστανται προς την πρωτοτύπων μνήμην τε και επιπόθησιν, και ταύτας ασπασμόν και τιμητικήν προσκύνησιν απονέμειν, ου μη τα κατά πίστιν ημών αληθινήν λατρείαν, ή πρέπει μόνη τη θεία φύσει ^.αλλ' ον τρόπον τω τύπων του τιμίου και ζωοποιού σταυρού και τοις άγίοις ευαγγελίοις και τοις ιεροίς αναθήμασι, και θυμιαμάτων και φώτων προσαγωγήν προς την τούτων τιμήν ποιείσθαι, καθώς και τοις αρχαίοις ευσεβώς είθισται. « Η γαρ της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει », και ο προσκυνών την εικόνα, προσκυνεί εν αυτή του εγγραφομένου την υπόστασιν. Ούτω γαρ κρατείται η των αγίων Πατέρων ημών διδασκαλία, είτουν παράδοσις της Καθολικής Εκκλησίας, της από περάτων εις πέρατα δεξαμενής το ευαγγέλιον ^. ούτω τω εν Χριστώ λαλήσαντι Παύλω και πάση τη θεία αποστολική ομηγύρει και πατρική αγιότητι εξακολουθούμεν κρατούντες τας παραδόσεις, ας παρειλήφαμεν ^. ούτω τους επινικίους την Εκκλησία προφητικώς κατεπάδομεν ύμνους. «Χαίρε σφόδρα θύγατερ, Σιών, κύρησε θύγατερ Ιερουσαλήμ ^.τέρπου και ευφραίνου εξ όλης της καρδίας σου ^.περιείλε Κύριος εκ σου τα αδικήματα των αντικειμένων σοι, λελύτρωσαι εκ χειρός εχθρών σου ^.Κύριος Βασιλεύς εν μέσω σου ^.ουκ όψει κακά ουκέτι», και ειρήνη σοι εις τον αιώνα χρόνον ».
«Τους ουν τολμώντες ετέρως φρονείν ή διδάσκειν, ή κατά τους εναγείς αιρετικούς τας εκκλησιαστικάς παραδόσεις αθετείν και καινοτομίαν τινά επινοείν, ή αποβάλλεσθαί τι εκ των ανατεθειμένων την εκκλησία ευαγγέλιον ή τύπον του σταυρού ή εικονικήν αναζωγράφησιν ή άγειον προς το μέρος του. ανατρέψαι έν τι των ενθέτων παραδόσεων της καθολικής Εκκλησίας, έτι γε μην ως κοινοίς χρήσθαι τοις ιεροίς κειμηλίοις ή τοις ευαγέσι μοναστηρίοις, επισκόπους μεν όντας ή κληρικούς καθαιρείσθαι προστάσσομεν, μονάζοντες δε ή λαϊκούς της κοινωνίας άφορίζεσθαι ».

Η απεικόνιση της Αγίας Τριάδος

Η απεικόνιση της Αγ. Η Τριάδα είναι απότοκος της Θεολογίας της και καταγράφει τις σχέσεις μεταξύ των τριών προσώπων. Είναι γνωστό, ότι στην Ορθόδοξη Εικονολογία, επιτρεπτή είναι η απεικόνιση μόνον των όσων είδαμε και συνέβησαν ιστορικά, των προφητικών οράσεων και συμβόλων, του σαρκωθέντα Υιού και Λόγου του Θεού, της Θεοτόκου, των Αγγέλων και των Αγίων.

Η απεικόνιση της Αγίας Τριάδας ως τριών προσώπων, όπου απεικονίζεται ο Πατέρας ως «παλαιός των ημερών», ο Υιός ως νέος και το Άγ. Πνεύμα «εν είδει περιστεράς» είναι εικόνα ξένη προς τη διδασκαλία των Πατέρων. Η απεικόνιση αυτή αποτελεί συγκαλυμμένη ειδωλολατρία, καθώς μέσα από ορθολογικές διαδικασίες, περιγράφει σωματικά σχήματα στη Θεότητα. Η αποτύπωση των ενδοτριαδικών σχέσεων ευνοεί την παπική αντίληψη, περί του τρόπου ύπαρξης του Αγ. Πνεύματος, δηλ. εκπορευόμενου από τον Πατέρα και τον Υιόν εξ ίσου, που είναι η γνωστή πλάνη του filioque. Επίσης η εικόνα αυτή, παρουσιάζοντας διαφορά στις μορφές Πατέρα και Υιού ως προς τη σωματική ηλικία, δίνει την εντύπωση, όπως ο Υιός είναι νέος της Πατέρας, αντίληψη που ευνοεί τους νέους-Αρειανούς Χιλιαστές και τους αρνητές της θεότητας του Υιού, Εβραίους και Μουσουλμάνους.

Το θέμα της απεικόνισης του Θεού Πατέρα, ως «παλαιού των ημερών», σε απεικονίσεις παλαιοδιαθηκικών οραμάτων (όπως π.χ. του οράματος του Δανιήλ) υπήρξε αντικείμενο εξέτασης κατά τη διάρκεια της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Εκεί, οι Πατέρες της Συνόδου ρωτούν δια του στόματος του Πάπα Ρώμης αγίου Γρηγορίου Β΄:

« Δια τι τον πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού ουχ ιστορούμεν και ζωγραφούμεν ;»

« Επειδή ουκ οίδαμεν τις εστίν (…) και ει εθεασάμεθα και εγνωρίσαμεν καθώς τον υιόν αυτού, κακείνον αν είχομεν ιστορήσαι και ζωγραφήσαι» (PG XII 963 E).

Επίσης για την απεικόνιση του αγίου Πνεύματος η ίδια η Σύνοδος αναφέρει: «….. καίτοι των ευαγγελικών ουδαμών παραδεδοκότων γραμμάτων, ότι γέγονε περιστερά το άγιον πνεύμα, αλλά ότι εν είδει περιστεράς ώφθη ποτέ » (PG XIII 181 A).

Γι'αυτό το ζήτημα αποφάνθηκαν στη Μεγάλη Σύνοδο της Μόσχας του 1666-67. Ομοίως και στην Κων/πολη το 1876

Στις πράξεις της Συνόδου το κεφάλαιο 43 αφορά το εν λόγω ζήτημα και ιδιαίτερα του Θεού Πατέρα. Αυτό το κεφάλαιο έχει τον τίτλο: «Περί των εικονογράφων και του Σαβαώθ».

Στις αποφάσεις της Συνόδου, για το συγκεκριμένο θέμα αναφέρονται τα εξής: «Θεσπίζουμε ότι ένας ικανός ζωγράφος που, ταυτόχρονα, είναι ένας καλός άνθρωπος (με εκκλησιαστική αξιοπρέπεια), που διορίζεται διδάσκαλος των εικονογράφων, αρχηγός και επιμελητής. ΄Ετσι, οι αγνοούντες δεν μπορούν να χλευάσουν τις άγιες εικόνες του Χριστού, της Μητέρας του και των αγίων Του, τις άσχημες και κακογραμμένες ^.και θα σταματήσει η ματαιοδοξία μιας δήθεν σοφίας, που έχει στη συνήθεια να ζωγραφίζει ο καθένας κατά τη φαντασία του χωρίς αυθεντική αναφορά και μάλιστα ξεκινώντας από ποικίλες αναπαραστάσεις του Κυρίου Σαβαώθ .

Εντελόμεθα να μην ζωγραφίζεται στο εξής η εικόνα του Κυρίου Σαβαώθ , σύμφωνα με τις μη λογοκριμένες οράσεις και ανάρμοστες, διότι κανείς δεν έχει δει τον Κύριο Σαβαώθ (δηλαδή τον Θεό Πατέρα) με σάρκα. Μόνον ο Χριστός έχει εικονιστεί, όπως τον είδαν σαρκωμένο, δηλαδή αναπαριστάμενο με το σώμα Του και όχι κατά την θεότητά Του^.το ίδιο και η υπεραγία Μητέρα του Θεού και οι άλλοι άγιοι Του…..

….. Είναι εντελώς παράλογο να εικονογραφούν τον Κύριο Σαβαώθ (δηλαδή τον Πατέρα), με άσπρα γένια, με τον μονογενή Υιό στο στήθος Του και ένα περιστέρι ανάμεσά τους, διότι κανείς δεν είδε τον Πατέρα μέσα στη Θεότητά Του ^. ο Πατέρας, πράγματι δεν έχει σάρκα και ο Υιός δεν εγεννήθη κατά σάρκα από τον Πατέρα προ των αιώνων. Κι' αν ο προφήτης Δαβίδ λέει: « εκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησα σε » (Ψαλμ. ΡΘ΄ 3), αυτή η γέννηση, σίγουρα, δεν είναι σωματική ^.αυτή ήταν ανέκφραστη και απερινόητη. Διότι ο ίδιος ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο: « ουδείς γινώσκει τον Πατέρα ειμή ο Υιός ».

Ο προφήτης Ησαΐας ζητά στο 40 ^οκεφάλαιο: « τίνι ωμοιώσατε κύριον και τίνι ομοιώματι ωμοιώσατε αυτόν; μη εικόνα εποίησεν τέκτων ή χρυσοχόος χωνεύσας χρυσίον περιεχρύσωσεν αυτόν ομοίωμα κατασκεύασεν αυτόν; (18-19)». Το ίδιο και ο άγιος απόστολος Παύλος λέει στο κεφάλαιο 17 των Πράξεων: « γένος ουν υπάρχοντες του Θεού ουκ οφείλομεν νομίζειν χρυσώ ή αργύρω ή λίθω χαράγματι τέχνης και ενθυμήσεως ανθρώπου το θείον είναι όμοιον ».

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει επίσης (Περί ουρανού, κεφ. 20 για την εικόνα): « Μόνον δε το Θείον απερίγραπτον εστι πάντα πληρούν και πάντα περιέχον και πάντα περιορίζον ως υπέρ πάντα ον και πάντα δημιουργήσαν ».

Ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος το απαγορεύει επίσης με παρόμοιο τρόπο. Να γιατί ο Κύριος Σαβαώθ που είναι η Θεότητα και η γέννηση του μονογενούς Υιού προ των αιώνων, γίνονται αντιληπτοί μόνο από το πνεύμα μας ^.όσο για την αναπαράσταση τους σε εικόνα δεν αρμόζει σε καμία περίπτωση, ούτε είναι δυνατή».

Εξ άλλου στη Θ. Λειτουργία του Χρυσόστομου χαρακτηριστική είναι η ευχή που υποδηλώνει το αδύνατο της αναπαράστασης του Κυρίου Σαβαώθ: « Συ γαρ ει Θεός ανέκφραστος, απερινόητος, αόρατος, ακατάληπτος….. ».

Και το Άγιον Πνεύμα δεν είναι από τη φύση του ένα περιστέρι, αλλά ο Θεός. Κανείς, λοιπόν, δεν είδε ποτέ τον Θεό, καθώς μαρτυρεί ο άγιος ευαγγελιστής και θεολόγος Ιωάννης. Ωστόσο, στην αγία βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό, το Άγιο Πνεύμα φάνηκε με τη μορφή περιστεριού και γι' αυτό ακριβώς μπορούμε να αναπαριστάνουμε τη μορφή αυτή , σ' αυτό μόνο το γεγονός.

Κατά τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, Σαβαώθ μεταφράζεται από την εβραϊκή γλώσσα με την έκφραση «ο κύριος των Δυνάμεων». Επομένως, ο Κύριος των Δυνάμεων είναι η Αγία Τριάδα, ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Και αν ο προφήτης Δανιήλ λέει, ότι είδε τον παλαιό των ημερών καθήμενον επί θρόνου κρίσεως, δεν εννοεί τον Πατέρα, αλλά τον Υιό, ο οποίος στη Δευτέρα Παρουσία Του, θα κρίνει παν έθνος της φοβεράς Του κρίσεως.

Ζωγραφίζουν επίσης στις εικόνες του Ευαγγελισμού τον Κύριο Σαβαώθ, που φυσά με το στόμα Του κι αυτή η πνοή φθάνει στην κοιλιά της αγίας Θεομήτορος. Αλλά ποιός το είδε αυτό και ποια αγία Γραφή το μαρτυρεί; Από πού το πήραν αυτό; Είναι φανερό, ότι μια τέτοια χρήση και άλλα παρόμοια πράγματα τα υιοθέτησαν και τα δανείστηκαν από ανθρώπους μάταιης γνώσης ή μάλλον από πνεύμα διαταραγμένο ή απόν. Να γιατί παραγγέλλουμε να σταματήσουμε στο εξής οι μεταφερμένες από άλλες εικονογραφίες, που η μάταιη γνώση γέννησε…..».

Και η Σύνοδος καταλήγει: «Τα λέμε αυτά για να αποστομώσουμε τους εικονογράφους, για να σταματήσουν να κάνουν λαθεμένες εικόνες και μάταιες και στο εξής να μη ζωγραφίζουν τίποτε σύμφωνα με τις ατομικές ιδέες τους και χωρίς αυθεντικές αναφορές».

https://fdathanasiou.wordpress.com/2014/10/12/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B6%CE%84-%CE% BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%8D %CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82/

Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας

Ο Θεός είναι ασώματος και η ομοιότητα με Αυτόν δεν είναι σωματική αλλά πνευματική. Η κατ' εικόνα δεν αναφέρεται στο σχήμα του σώματος αλλά στο πνευματικό είδος που είναι η κατ' αρετήν και κατά το αρχικόν και κατά των ηθών και τρόπων, δια του Αγίου Πνεύματος αγιαστική μόρφωση του Χριστού στους ανθρώπους. Ο θεός είναι Πνεύμα δεν έχει μορφή ούτε τύπο ούτε σχήμα ούτε και μπορεί να περιγραφεί.

Ό Άγιος Νικηφόρος – Πατριάρχης Κων/ λεως

Και εικόνας του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος εικονίζουν οι θεοπασχίοι. Όπερ άτοπον αι γαρ εικόνες ορατών και περιγραπτών σωμάτων εισίν ου μην των ακατανοήτων και αοράτων. PG 147, 441 Β.

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης

Τούτο γαρ της Τριάδος σημαντικόν και ου σεσάρκωται η Τριάς. Άπαγε!

PG99/1589 A. Αύτη ( η Αγία Τριάς ) γαρ μόνη ου ποίησις εικονική ότι μηδέ κτίσις, αλλά άκτιστος. PG 99/468 B.

Ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός

Του αοράτου και ασωμάτου και απεριγράπτου και ασχηματίστου Θεού, τις δύναται ποιήσασθαι μίμημα; Παραφροσύνης τοίνυν άκρας και ασεβείας το σχηματίζειν το θείον.

PG 94/1169 C 172A

Οράς ως της ειδωλολατρίας ένεκα, απαγορεύει την εικονογραφίαν και ότι αδύνατον εικονίζεσθαι Θεόν τον άποσον και απερίγραπτον και αόρατον; Ου γαρ είδος αυτού φησίν εωράκατε. PG 94/1237

Ου την αόρατον εικονίζω θεότητα, αλλ' εικονίζω Θεού την οραθείσαν σάρκαν

PG94 1236 C.

Η δε θεία φύσις απέριγραπτος εστί μόνη και παντελώς ανείδεος και ασχημάτιστος και ακατάληπτος. PG 94/1344 Β, C.

Θεού μεν γαρ του ασωμάτου και αοράτου και αΰλου και μήτε σχήμα μήτε περιγραφήν μήτε κατάληψιν έχοντος, αδύνατον ποιείν εικόνα. Πώς γαρ το μη οραθέν εικονισθήσεται; Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε. PG 94/1289 B, C.

Ο Άγιος Δαμασκηνός 16 φορές διαμαρτύρεται λέγοντας ότι δεν εικοζίζεται ο Άναρχος Πατήρ.

Ας δούμε κάποιες από τις αποκαλύψεις του Θεού:

Ο πάλαι τω Μωυσή συλλαλήσας επί του όρους Σινά διά συμβόλων, Εγώ ειμί, λέγων, ο Ων, σήμερον επ' όρους Θαβώρ μεταμορφωθείς, επί των μαθητών έδειξε το αρχέτυπον κάλλος της εικόνος, εν εαυτώ την ανθρωπίνην αναλαβών ουσίαν. Τους της τοιαύτης Χάριτος μάρτυρας παραστησάμενος Μωυσήν και Ηλίας, κοινωνούς εποιείτο της ευφροσύνης, προμηνύοντας την ένδοξον δια του Σταυρού και σωτήριον ανάστασιν.

Ο ύμνος αυτός του εσπερινού της Μεταμορφώσεως ταυτίζει το πρόσωπον του Κυρίου μετά του προσώπου του Θεού, ο οποίος απεκαλύφθη εις τον Μωυσήν.

Την ιδίαν αλήθειαν υπογραμμίζει και ο Μέγας Βασίλειος. Ο πατήρ αυτός της Εκκλησίας αναφέρεται εις το χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης (Έξοδ. 3,14), όπου ο Θεός φανερώνει το όνομά Του εις τον Μωυσήν και υπογραμμίζει ότι το αυτό πρόσωπο ονομάζεται και Άγγελος και Θεός (IC – XC ). Πραγματικώς. Εις το Έξοδ. 3,2 αναφέρεται ότι εις τον Μωυσήν εφανερώθη Άγγελο Κυρίου υπό μορφήν πύρινης φλογός.

Εν συνεχεία όμως αναφέρεται ότι η φωνή, η οποία ηκούσθη, έλεγεν: «Εγώ είμαι ο Θεός του Πατρός σου Αβραάμ» (Έξοδ. 3,6). Και μετά ταύτα: «Εγώ ειμί ο Ων» (Έξοδ. 3,14). «Τι λοιπόν», λέγει ο Μ. Βασίλειος, «ο ίδιος είναι και Άγγελος και Θεός;;;».

Και καταλήγει εις το συμπέρασμα:

ότι πρόκειται δι' Εκείνον, (IC – XC) δια τον οποίον εδιδάχθημεν ότι το όνομά Του είναι Μεγάλης βουλής Άγγελος (Ησαΐας 9,6). Εις την Αγίαν Γραφήν αναφέρεται: «Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός του Αβραάμ, του Πατρός σου, και του Ισαάκ» (Γένεση 28,13). Αυτός λοιπόν (IC – XC ), καταλήγει ο Μ. Βασίλειος, που ονομάζεται εδώ Άγγελος, αυτός λέγει ότι εφανερώθη εκεί εις τον Ιακώβ. Εις καθένα λοιπόν είναι φανερό, ότι εκεί που το αυτό πρόσωπο ονομάζεται και Άγγελος και Θεός, δηλώνεται ο Μονογενής, ο οποίος εμφανίζεται από γενεάς εις γενεάν εις τους ανθρώπους και διαγγέλλει το θέλημα του Πατρός εις τους Αγίους του ( Γένεση 16,7. 13) .

Ιακώβ είδε και έπιασε μετά Θεού. Δήλον δε ότι ως άνθρωπος εφάνη αυτώ ο Θεός.

Μωυσής ως οπίσθια ανθρώπου είδε.

Ησαίας ως άνθρωπον είδε καθήμενον επί θρόνου.

Δανιήλ ομοίωμα ανθρώπου είδε και ως Υιόν ανθρώπου ελθόντα επί τον Παλαιόν των Ημερών και ου φύσιν Θεού είδε τις, αλλά τον τύπον και την εικόνα του μέλλοντος έσεσθαι.

PG 94/1345 B, C

Ας δούμε κι αυτά που ψάλλουμε:

Η πατερική ερμηνεία της φιλοξενίας του Αβραάμ ως συμβολισμός της Αγίας Τριάδος ενέπνευσε πολλά τροπάρια της Εκκλησίας μας, όπως το τροπάριο της Κυριακής του Παραλύτου που παρουσιάζει τον συμβολισμό αυτόν:

«Μέτοικος ὑπάρχων ὁ ᾿Αβραάμ, κατηξιώθη τυπικῶς ὑποδέξασθαι, ἑνικόν μέν Κύριον ἐν τρισίν ὑποστάσεσιν, ὑπερούσιον, ἀνδρικαῖς δέ μορφώσεσιν» (Κανών Μεσονυκτικοῦ στ´ᾠ).

Μέγας Αθανάσιος εις την Γέννησιν του Χριστού ( 1 ΒΕΠ 36, 225.20 ) Ο Παλαιός των ημερών παιδίον γέγονεν.

23/ Φεβρουαρίου θεοτοκίον 5 ^ης ωδής. Ο Παλαιός των ημερών επί την σην γαστέρα κατήλθε Πάναγνε.

6 ^η Αυγούστου4 ^η ωδή. Νόμον εν Σινά διατυπούμενος Χριστέ ο Θεός.

8 ^η Αυγούστου στον εσπερινό. Ο πάλαι τω Μωσεί συλλαλήσας επί του όρους Σινά… σήμερον επί όρους Θαβώρ μεταμορφωθείς.

17 ^η Δεκεμβρίου θεοτοκίον 5 ^η ωδή. Ιδού η Παρθένος εν μήτρα εμφανώς συλλαμβάνει Χριστόν τον Θεόν, ης περ την προτύπωσιν προεώρακε Δανιήλ.

2 ^η ωδή. Επί νεφέλης ως Υιόν ανθρώπου ερχόμενον… κριτήν και βασιλέα εθεώρει ο Δανιήλ.

Θεοτοκίον 7 ^η ωδή. Δανιήλ της Παρθένου τον τόκον σαφώς προτεθέασαι, μυστικαίς εικόσι μορφούμενον.

Τουτοτρόπως κατανοούμε τον ύμνο της Θ' ωδής της Κυριακής της Τυρινής:

Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον.

Από τους ανωτέρω ύμνους προκύπτει ότι ο Παλαιός των ημερών αναφέρεται εις τον Υιόν και όχι εις την Πατέρα. Ετσι, είναι αβάσιμος ο ισχυρισμός όσων λέγουν ότι ο Δανιήλ είδε τον Πατέρα στο όραμα και ως εκ τούτου μπορούμε να Τον εικονίσουμε κ.λπ.

Άλλα ψάλλουμε και άλλα πιστεύουμε;

Ἰδὲ 17ης ∆εκεµβρίου τοῦ Προφήτου ∆ανιὴλ καὶ τριῶν Παίδων. Στιχηρὰ Ἑσπερινοῦ, 3ον τροπάριον. (Νά, πῶς ἑρµηνεύουν τὴν προφητεία τοῦ προφήτου καὶ οἱ Ἅγιοι Θεοφόροι Πατέρες καὶ ὑµνογράφοι καὶ βιογράφοι τῆς Ἐκκλησίας): «Ἐπὶ θρόνου καθήµενον, καὶ Ἀγγέλοις κυκλούµενον, τὸν ὑπὲρ κατάληψιν ἐθεώρησας, Κριτὴν ὑπάρχοντα δίκαιον, Προφῆτα θαυµάσιε· ἐκπλαγεὶς δὲ τὸ φρικτόν, τῆς ἐµφόβου ὁράσεως διεσήμανας, τοῖς μετεέπειτα πᾶσιν ὑπογράψας, τὴν δευτέραν παρουσίαν, τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ ἡμῶν». (Ἀναπολόγητοι οἱ παρερμηνευτές).

Ἰδὲ ἀκολουθία τῆς αὐτῆς ἑορτῆς, 1ον Κάθισμα ὄρθρου: «Προφητείας τὴν χάριν πεπλυτικώς, τῆς Πανάγνου τὸν τόκον σκιαγραφεῖς, καὶ λύεις ὀνείρατα, τῶν κρατούντων σαφέστατα...».

Ἰδὲ τῆς αὐτῆς ἀκολουθίας, Θεοτοκίον δ΄ ὠδῆς: «Μυσταγωγεῖ τοὺς τύπους, τῆς ἀπορρήτου σαρκώσεως Ἄχραντε, τῆς ἐκ σοῦ Ὑψίστου, ∆ανιὴλ ὁ Προφήτης ὁ Ἔνδοξος».

Ἰδὲ ε΄ ὠδὴ τῶν Ἁγίων Τριῶν Παίδων, 2ον τροπάριον: «Νοερῶς ἐμυεῖτο, ∆ανιὴλ φιλάνθρωπε, τὰ σὰ μυστήρια· ἐπὶ γὰρ νεφέλης, ὡς Υἱόν καὶν Βασιλόων ἐἱόν σε ἀνθρώπου ἐρχόἘενον, τῶν ἁμἁμιτὴλ. (Θεόπνευστη ἑρμηνεία).

Ἰδὲ Θεοτοκίον τῆς στ΄ ὠδῆς: «Ἰδοὺ Παρθένος ἐν μήτρᾳ, ἐµφανῶς συλλαµβάνει Χριστὸν τὸν Θεὸν· ἧς περ τὴν προτύπωσιν, ἐλλαµφθεὶς τῷ Πνεύµατι, προελλὴν ὁδήκε».

18ης ∆εκεµβρίου τῶν Πατέρων, ζ΄ ὠδή, 5ον τροπάριον: «Τῇ θεωρίᾳ ἐνατενίσας τοῦ Πνεύματος, ὁ Προφήτης, πάλαι ∆ανιήλ, Χριστοῦ προτυποῖ, τὴν δευτέραν ἔλευσιν, καὶ τὰ ἐναγγέλὸ ἐλευσιν, καὶ τὰ ἐναγγέλει,ὁ προτυπῶς, καὶ τὰ ἐναγγέλι,ὁ ταύτὰ». (Θεοπνεύστως οἱ Ἅγιοι ὑμνογράφοι ἑρμήνευσαν τὴν προφητείαν).

«Νηπιάζει δι΄ ἐμέ, ὁ Παλαιὸς τῶν ἡμερῶν· καθαρσίων κοινωνεῖ, ὁ καθαρώτατος Θεός...» (Κάθισμα Ὄρθρου Ὑπαπαντῆς, 2 Φεβρ.).

«Ὁ Παλαιὸς τῶν ἡµερῶν, ὁ καὶ τὸν νόµον πάλαι ἐν Σινᾷ δοὺς τῷ Μωσεῖ, σήµερον βρέφος ὁρᾶται· καὶ κατὰ νόµον, ὡς νόµου ποιητής, τὸν νόµον ἐκπληρῶν, ναῷ προσηγὸτῆς ἐκπληρῶν, ναῷ προσάγεται).

«Ὁ Παλαιὸς ἡμερῶν, ὡς ἐπὶ πόκον ὑετὸς Πάναγνε, ἐπὶ τὴν σὴν γαστέρα κατῆλθε τὴν ἡγιασμένην, καὶ νέος ἐφάνη Ἀδὰμ ὁ φιλάνθρωπος» (Θεοτοκίον, Ἀύρε, 3, ἁβρ, ὠδῆς ὠδῆς).

«Νέον παιδίον ὑπὲρ λόγον τέτοκας, τὸν παλαιὸν ἡµερῶν, νέας ἐν γῇ τρίβους, ἀρετῆς δεικνύµενον· οὗ ὁ κλεινὸς θεράπων σου, Ἀθανάσιος κόρη, τῷ ἔρωτι τιτρωσκόµενος, τοῦτόν σοι τὸν οἶκον ἐδείµατο» (Θεοτοκίον α΄ ὠδῆς ἀκολουθίας Ὁσίου Ἀθανασίου Ἀθωνίτου, 5 Ἰουλ .).

«Νέον βρέφον ἡμῖν, τὸν Παλαιὸν ἡμερῶν, ἁγνὴ Παρθένε ἀπεκύησας, παλαιωθεῖσαν τὴν φύσιν ἀνακαινίσαντα, ἀνθρώπων Πανάμωμε, τῷ Θείῳ πάθει αὐτοῦ» (Παρακλητική, Ἐὠ πρῆς, Ἐτοκίον).

«Νέον ἡμῖν, βρέφος ἀπεκύησας, τὸν Παλαιὸν ἡμερῶν, νέας ἐπὶ γῆς, τρίβους ὑποδεικνῦντα, καὶ τὴν παλαιωθεῖσαν φύσιν καινουργοῦντα, Ἀνύμφευτε εὐλογημένη» (Παρακλητική, η'ίτης πληθ.

«Νόμους τῆς φύσεως Κόρη, ὑπὲρ φύσιν λαθοῦσα, νέον παιδίον ἐπὶ γῆς, ἐκύησας ἁγνὴ Νομοδότην ὄντα, καὶ Παλαιὸν ἡμερῶν, νοητὲ Οὐρανέ, τοῦ τῶν πάντων Ποιητοῦ· διὸ πίστη, Θεοθὲν. ΄ὠδῆς).

«Ἀλλὰ τί εἴπω, ἢ τί λαλήσω; Ἐκπλήττει γὰρ με τὸ θαῦμα. Ὁ Παλαιὸς τῶν ἡμερῶν παιδίον γέγονεν, ὁ ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου καθήμενενος ἐν φάτνῃ τίθεται...» (Ἰωαν. Χρυσόστομος, Λόγος εἰς τὸ γενέθλιον τοῦ Σωτῆρος, PG.59.6,3).

«Πᾶσα ἡ γῆ προσκυνησάτω, πᾶσα γλῶσσα ἀσάτω, πᾶσα ψαλλέτω, πᾶσα δοξολογησάτω παιδίον Θεόν, τεσσαρακοθήµερον καὶ προαιώνιον, παιδίον µικρὸν καὶ παλαιὸν τῶν ἡµερῶν, παιδίον θηλάζον καὶ τῶν αἰώνων ποιητήν» (Κύριλλος Ἱεροσολύµων, Λόγος εἰς τὴν Ὑπαπαντήν, ∆΄ ΒΕΠ 39, 278.ε).

«Ἐπὶ τούτοις πᾶσι παρρησιασάµενος ὁ δίκαιος, καὶ τῇ προτροπῇ εἴξας τῆς διακονησαµένης Θεῷ πρὸς ἀνθρώπους Θεοµήτορος, ὑπεδέξατό µε ταῖς γηραλέαις ἀγκάλαις τὸν ἐν νηπιότητι παλαιὸν τῶν ἡµερῶν, εὐλόγησε δὲ τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· Νῦν ἀπολύεις...» (Μεθόδιος Ὀλύµπου, Εἰς τὸν Συµεῶνα καὶ εἰς τὴν Ἄνναν...,Η΄PG 18,365B).

«Ὁ Παλαιὸς τῶν ἡµερῶν παιδίον γέγονεν» (Μ.Ἀθανάσιος, Εἰς τὴν γέννησιν τοῦ Χριστοῦ, 1 ΒΕΠ 36,225.20).

Αγία Γραφή:

Έξοδος 33/20. Δεν θα δυνηθής να ιδής το πρόσωπόν μου, διότι δεν θα υπάρξει άνθρωπος πού να ίδη το πρόσωπόν μου και να ζήση.

«Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε» Ιωάννης 1:18

«Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται» Α Ιωάννου 4:12

Ιω. 6/46. Βεβαίως ουδείς έχει ίδη τον Πατέρα, ειμή μόνον Εκείνος πού είναι ο απεσταλμένος του Θεού. Αυτός μόνον έχει ίδη τον Πατέρα.

Ιω. 1/18. Τον Θεόν κανείς ποτέ δεν έχει ίδη. Ο μονογενής Υιός, που υπάρχει προαιωνίως πάντοτε εις τον κόλπον του Πατρός, Εκείνος εφανέρωσεν εις ημάς και κατέστησε γνωστόν τον Θεόν.

Ιω. 5/37. Ο Πατήρ που με έστειλε έχει μαρτυρήσει δια το Ποιος είμαι. Υμείς ούτε την φωνήν Αυτού έχετε ακούσει ούτε την μορφήν Του έχετε ίδη.

Ιω. 8/19. Ούτε εμένα ως Υιόν του Θεού και Θεόν γνωρίζετε ούτε και τον Πατέρα μου. Ιω. 12/45. Αυτός πού βλέπει εμέ με πίστιν βλέπει Αυτόν που με έστειλε.

«Τῷ δὲ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ » Α Τιμόθεον 1:17

«ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται·» Α Τιμόθεον 6:16

Ο Θεός όπως είναι ως Θεία ουσία δεν είναι ορατός σε κανέναν, άρα όταν λέγει η Γραφή ότι « ὄψονται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ » εννοείται ότι οι πιστοί θα δουν τον Θεό εν τω Προσώπω του σαρκωθέντος Υιού.

«Λέγει αὐτῷ Φίλιππος· Κύριε, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα καὶ ἀρκεῖ ἡμῖν. λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· τοσοῦτον χρόνον μεθ' ὑμῶν εἰμι, καὶ οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα· καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα;» Ιωάννης 14: 8-9

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ «Καὶ τότε ὄψονται τὸ υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν νεφέλῃ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς...» (κεφ. κα΄27).

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ «Καὶ τότε ὄψονται τὸ υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν νεφέλαις μετὰ δυνάμεως πολλῆς καὶ δόξης» (κεφ. ιγ΄ 26, ιδ΄ 62).

Ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Τιμόθεον Α', κεφ. στ', στιχ. 15-16.

«...ἣν καιροῖς ἰδίοις δείξει ὁ μακάριος καὶ μόνος δυνάστης, ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων» Τ ὴ ν ἔ ν δ ο ξ ο ν δ ὲ τ α ύ τ η ν ἐ πιφ ά ν εια ν τ ο ῦ. Κ υ ρίου εἰς κ αι ρ ο ύ ς , τ ο ὺ ς ὁποίους ὁ Θεὸς ὥρισε καὶ γνωρίζει, θὰ δείξη ὁ μακάρ ιος καὶ ὁ μόνος ἐξουσιαστής, ὁ βασιλεὺς αὐτῶν ποὺ βασιλεύουν ἐπὶ γῆ ς καὶ ποὺ κύριοοῦν επὶ. «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται· ᾧ τιμὴ καὶ κράτος αἰώνιον· ἀμήν». Ὁ ὁποῖος μόνος ἔχει ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του ζωὴν ἀθάνατο ν καὶ ἀΐδιον, ὁ ὁποῖος κατοικεῖ εἰς φῶς, εἰς τὸ ὁποῖον δὲν ἠµπορεῖ κανεὶς νὰ πλησιάση, τὸν ὁποῖνα δὲν ὁποῖον δὲν κράτος παντοτινὸ ν καὶ αἰώνιον. Ἀμήν.

( Ιερομ. Ακακίου Μπαρόλα )

Σερβικό μοναστήρι 13ος αιώνας
IC-XC Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Ἰδὲ Κυριακοδρόµιον Θεοτόκη Γ΄ τόµον Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεω (σελ. 323): «Ἐφανέρωσε δὲ ὁ θεάνθρωπος τὴν δόξαν, µὲ τὴν ὁποίαν πάλιν ἔρχεται, ἵνα µὴ νοµίσωµεν, ὅτι καὶ ἡ δευτέρα Αὐτοῦ Παρουσία θὰ εἶναι ταπεινὴ καὶ ἀγνώριµος, καθὼς καὶ ἡ πρώτη. Εἰς τὴν πρώτην ἐφάνη βρέφος ἐσπαργανωµένον, εἰς φάτνην τῶν ἀλόγων κείµενον· εἰς τὴν δευτέραν θὰ ἐµφανισθὴ ὡς Θεὸς πανυπερένδοξος, ἐπὶ θρόνου Κρίσεως καθήµενος.

Ὁ Προφήτης ∆ανιὴλ ὁµιλεῖ γιὰ τὸν Παλαιὸ τῶν ἡµερῶν: «Χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν Αὐτῷ καὶ µύριαι µυριάδες παρειστήκεισαν Αὐτῷ». Ὁ δὲ Ἀπόστολος Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψιν γράφει. «Ἦν ὁ ἀριθµὸς αὐτῶν µυριάδες µυριάδων καὶ χιλιάδες χιλιάδων, λέγοντες φωνῆ µεγάλη ἄξιον ἐστὶ τὸ ἀρνίον τὸ ἐσφαγµένον...» (Ἀποκ. ε΄11-12). ∆ηλαδὴ ὅ,τι εἶδε καὶ ὁ Προφήτης ∆ανιὴλ µὲ τὶς µύριες χιλιάδες κ.λ.π.

Ἐδῶ φαίνεται ὁλοκάθαρα ὅτι ἐπρόκειτο περὶ τοῦ Ἰησοῦ. Τὸ ἄκακο ἀρνίον τοῦ οὐρανίου Πατρὸς ποὺ θὰ κρίνει τὰ σύµπαντα. (Σηµ: Ἰδὲ εἰς βιβλίον Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου, Ε.Π.Ε. Πατερικὲς Ἐκδόσεις, Θεσσαλονίκη 1985, σελ. 341-344, ἑρµηνεία).

Οραμα Δανιήλ:

Ὁ Παλαιός τῶν Ἡμερῶν, ἐμφανίζεται στήν Ἁγία Γραφή σέ δυό βιβλία της. Τό πρῶτο εἶναι τοῦ Δανιήλ, καί τό δεύτερo της Ἀποκάλυψης. Ξεκινώντας ἀπό τό βιβλίο τοῦ Δανιήλ, θά δοῦμε ἀρχικά τήν περιγραφή τῆς ὅρασης αὐτῆς, ὅπου ἐμφανίζεται ὁ Παλαιός τῶν Ἡμερῶν:

«Ἐθεώρουν ἕως ὅτου οἱ θρόνοι ἐτέθησαν, καί παλαιός ἡμερῶν ἐκάθητο, καί τό ἔνδυμα αὐτοῦ λευκόν ὡσεί χιών, καί ἡ θρίξ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ὡσεί ἔριον καθαρόν, ὁ θρόνος αὐτοῦ φλόξ πυρός, οἱ τροχοί αὐτοῦ πῦρ φλέγον … ποταμός πυρός εἶλκεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ, καί μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ· κριτήριον ἐκάθισε, καί βίβλοι ἠνεώχθησαν … ἕως οὗ ἦλθεν ὁ παλαιός ἡμερῶν καί τό κρίμα ἔδωκεν ἁγίοις Ὑψίστου, καί ὁ καιρός ἔφθασε καί τήν βασιλείαν κατέσχον οἱ ἅγιοι» (Δανιήλ 7,9-10, 7,22).

Μετάφραση: Θωροῦσα, μέχρις ὅτου τέθηκαν οἱ θρόνοι, καί ὁ Παλαιός τῶν ἡμερῶν κάθησε, τοῦ ὁποίου τό ἔνδυμα ἦταν λευκό σάν χιόνι, καί οἱ τρίχες τοῦ κεφαλιοῦ του σάν καθαρό μαλλί· ὁ θρόνος του πού ἦν φωτᾶ σάν. κατέφλεγε … Ποταμός φωτιᾶς ἔβγαινε καί διαχεόταν ἀπό μπροστά του. Χίλιες χιλιάδες τόν ὑπηρετοῦσαν, καί χίλιες μυριάδες παραστέκονταν μπροστά του· τό κριτήριο κάθησε, καί τά βιβλία ἀνοίχτηκαν … μέχρις ὅτου ἦρθε ὁ Παλαιός τῶν ἡμερῶν, καί ἡ κρίση δόθηκε στούς ἁγίους του Ὑψίστου ἁγίους του Ὑψίστου· καί ὁ βασιλιάς, καί ἔγιος οἱ ἔφιστου.

Ἔχουμε λοιπόν ἕνα ἔγκυρο καί καθαρό κείμενο, γιά νά ἐρευνήσουμε τήν ταυτότητα τοῦ Παλαιοῦ τῶν Ἡμερῶν.

Το Βιβλίον της Αποκαλύψεως

Προτοῦ ὅμως δοῦμε πῶς κατανόησε τήν ταυτότητα αὐτή ἡ Ἐκκλησία, ἄς δοῦμε πῶς τήν ἀπεκάλυψε ὁ Θεός στόν Ἰωάννη, δίνοντάς του μία σχετική ὅραση τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκάλυψης. Η Αποκάλυψη φανερώνει ὅτι στήν πραγματικότητα ὁ Παλαιός τῶν Ἡμερῶν, εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου!

Ἀποκάλυψις 1,12-18: 12 Καὶ ἐκεῖ ἐπέστρεψα βλέπειν τὴν φωνὴν ἥτις ἐλάλει μετ' ἐμοῦ· καὶ ἐπιστρέψας εἶδον ἑπτὰ λυχνίας χρυσᾶς, 13 καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἑπτὰ λυχνιῶν ὅμοιον υἱῷ ἀνθρώπου, ἐνδεδυμένον ποδήρη καὶ περιεζωσμένον πρὸς τοῖς μαστοῖς ζώνην χρυσῆν· 14 ἡ δὲ κεφαλὴ αὐτοῦ καὶ αἱ τρίχες λευκαὶ ὡς ἔριον λευκόν, ὡς χιών, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς φλὸξ πυρός, 15 καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὅμοιοι χαλκολιβάνῳ, ὡς ἐν καμίνῳ πεπυρωμένοι, καὶ ἡ φωνὴ δεξιῶ καὶ ἔχων ἐπτὴ αὐτοῦ ὡις πολλὴν. στόματος αὐτοῦ ῥομφαία δίστομος ὀξεῖα ἐκπορευομένη, καὶ ἡ ὄψις αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος φαίνει ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ. 17 Καὶ ὅτε εἶδον αὐτόν, ἔπεσα πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ ὡς νεκρός, καὶ ἔθηκε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ χεῖρα ἐπ ̓ ἐμὲ λέγων· Μὴ φοβοῦ· ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος εἰῶν, 18 καὶ ὁ ζῶν. αἰῶνας τῶν αἰώνων,

Δεῖτε τήν κοινή περιγραφή τοῦ Δανιήλ καί τῆς Ἀποκάλυψης, ἡ ὁποία μας ἀποκαλύπτει ποιός ἦταν ὁ Παλαιός τῶν Ἡμερῶν. Καί στά δυό βιβλία βλέπουμε τόν Υἱό τοῦ Ἀνθρώπου, καί στά δυό βλέπουμε ἄσπρα μαλλιά μέ τίς ἴδιες περιγραφές, βλέπουμε τή «φλόγα πυρός», βλέπουμε τό «καμίνι πεπυρωμένο», κ.λπ. Μόνο πού τά χαρακτηριστικά τοῦ Παλαιοῦ τῶν Ἡμερῶν τοῦ Δανιήλ, τά βλέπουμε νά τά ἔχει στήν Ἀποκάλυψη ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου!

Εἶναι προφανές ὅτι τούς ταυτίζει: Θα σταθούμε λίγο καί στό ἑξῆς:

Ἐ κτός ἀπό τά ὅμοια χαρακτηριστικά πού εἴδαμε, στόν Δανιήλ, λέει γιά τόν Υἱό του Ανθρώπου...

ΠΗΔΑΛΙΟΝ

Η αναφορά του Αγίου Νικοδήμου στο Πηδάλιο για το επίκεντρο της απεικόνισης του Πατρός με τη μορφή του ασπρομάλλη Παλαιού των Ημερών, η οποία φέρει κατά την Ορθόδοξη πίστη και ο Υίος, εξηγείται από το Χριστιανικό δόγμα ως εξής:

Ο Υιός είναι «εικών του Θεού του αοράτου» και «χαρακτήρ της υποστάσεως» του Πατρός. Κατά τον λόγο του Κυρίου: «Όστις είδε εμέ είδε τον Πατέρα.»

Στην αρχή του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου υπάρχει ένα χαρακτηριστικό χωρίο, που δείχνει σαφώς αυτή την ταύτιση του Λόγου του Θεού με τον Κύριο Ιησού Χριστό: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν…

Ο Δανιήλ ομοίωμα ανθρώπου είδε και ως Υιόν ανθρώπου ελθόντα επί τον Παλαιόν των Ημερών και ου φύσιν Θεού είδε τις, αλλά τον τύπον και την εικόνα του μέλλοντος έσεσθαι. PG 94/1345 B, C.

Ιδού η απόδειξις: «Και είδον τον ουρανόν ανεωγμένον, και ιδού ίππος λευκός, και ο καθήμενος επ' αυτόν, καλούμενος πιστός και αληθινός, και εν δικαιοσύνη κρίνει και πολεμεί. οι δε οφθαλμοί αυτού ως φλόξ πυρός, και επί την κεφαλήν αυτού διαδήματα πολλά, έχων ονόματα γεγραμμένα, και όνομα γεγραμμένον ό ουδείς οίδεν ει μη αυτός, και περιβεβλημένος ιμάτιον βεβαμμένον εν αίματι, και κέκληται το όνομα αυτού, Ο Λόγος του Θεού» (Αποκάλυψις 19, 11-13).

Πιο κάτω ο Άγιος Νικόδημος γράφει: Ότι δεν πρέπει να ζωγραφίζονται ο Πατήρ κατά την δ' – ε'- και στ' πράξιν της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, ημείς ερευνητικούς τας πράξεις ταύτας αναγνώντες ουδέν τοιούτον εύρομεν, ειμή μόνον ότι η φύσις της Αγίας Τριάδος. ως ανείδεως και αόρατος ουκ εικονίζεται.

Ἐπὶ Ἁγίου Νικοδήµου πολλοὶ ἀπὸ τότε καὶ ἕως σήµερον πλανῶνται ἀπὸ τὶς ὑποσηµειώσεις εἰς τὸν πρόλογον τῆς 7ης Ἁγίας Συνόδου, ὅτι ὁ Προφήτης ∆ανιὴλ εἶδε τὸν Πατέραν. Πλάνη οἰκτρά. Ἐνοθεύθησαν οἱ ὑποσημειώσεις ὑπὸ τῶν ἐκδοτῶν Παπικῶν καὶ φιλοπαπικῶν στὴν Βενετία. Ἦταν ἀδύνατον ὁ πολυγραφότατος καὶ σοφὸς Ἅγιος Νικόδημος νὰ ἀγνοοῦσε
τὴν ἀκολουθία τοῦ Προφήτη ∆ανιὴλ καὶ τῶν τριῶν παίδων 17 καὶ 18 ∆εκεµβρίου, ὅτι περὶ τοῦ Υἱοῦ λέγει ὅτι εἶδε. Ἐπίσης τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου, τὶ λέγει εἰς τὸν διάλογον μὲ τὸν Ἑβραῖο Τρύφωνα, ὅτι ὁ Προφήτης ∆ανιὴλ ὡς Υἱὸν ἀνθρώπου ἔβλεπε τὸν Χριστὸν ἐρχόμχιν καὶ τὸν Χριστὸν ἐρχόμχινον καὶ. Ἐπίσης τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν ∆αµασκηνόν.

Εστω κι αν υποθέσουμε οτι το κείμενο είναι μόνο του αγίου Νικοδήμου, και πάλι δεν έχει κανένα κύρος γιατι το Πηδάλιο δεν είναι οι σημειώσεις του αγίου Νικοδήμου και η προσωπική του γνώμη - η οποία δεν υπάρχει περίπτωση να υπερβαίνει την καθολική της απόφαση και δη Οικουμενικής συνόδου.

Πηδάλιον είναι οι κανόνες.

Ἐκ τῶν λόγων τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου.

Εἰς τὸ βιβλίον τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου «Αἱ Ἅγιαι Οἰκουμενικαὶ Συνόδοι» γράφει ὅτι ὁ Ἁγ. Ἰωάννης ὁ ∆αµασκηνὸς λέγει: (σελ. 185): «Ἀπαγορεύεται ἡ τοῦ ἀοράτου Θεοῦ ἐξεικόνισις. Θεοῦ ἐνανθρωπήσαντος, ἐπὶ γῆς ὀφθέντος σαρκὶ καὶ ἀνθρώποις συναναστραφέντος, ἤτοι Ἰησοῦ τοῦ Χριστοῦ ἡ εἰκὼν ἐπιτρέπεται, ἔτι δὲ μᾶλλον ἡ τῆς Θεοτόκου...». Εἰς σελ. 251: «Τοῦ ἀοράτου καὶ ἀσωμάτου καὶ ἀπεριγράπτου καὶ ἀσχηματίστου Θεοῦ, τὶς δύναται ποιήσασθαι μίµηµα; Παραφροσύνης τοίνυν ἄκρας καὶ ἀσεβείας τὸ σχηματίζειν τὸ θεῖον (δηλ. τὸν Ἄναρχο Πατέρα)». Εἰς σελ. 260, ἐκ τῆς ὁμολογίας ∆οσιθέου: «Τῆς θείας καὶ ἀσχηματίστου οὐσίας εἰκόνα οὐδεὶς ποτὲ ἐπενόησε ποιῆσαι. Οὐ γὰρ θέμις τὸν ἀπερίγραπτον Θεὸν περιγραπτῇ εἰκόνι παρεικάζειν».

Εἰς τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου «Ὀρθόδοξος ἱερὰ κατήχησις». Ὁ ἅγιος φέρει μαρτυρίες Γραφικὲς καὶ Πατερικές, ὅτι ὅλες οἱ ἐμφάνειες εἰς τὴν Παλαιὰ ∆ιαθήκη ἦταν τοῦ μέλλοντος νὰ σαρκωθῇ Θεοῦ Λόγου καὶ ὄχι τοῦ Ἀνάρχου Πατρός. Ἐξηγεῖ Υἱὸν καὶ οὐχὶ τὸν Πατέρα. Ἐπίσης ὁ προφ. Ἡσαΐας εἶδε τὸν Υἱὸν προτοῦ νὰ σαρκωθῇ. Ἀποκλείει τελείως τὴν ἁγιογράφησιν τῆς εἰκόνος τοῦ Ἀνάρχου Πατρός. Εἰς σελ. 246: «Ὅτι ὁ Ἰεχωβὰ ὁ ἀποκαλυφθεὶς τῷ Μωϋσεῖ Θεός ἐστιν ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγ. Τριάδος καὶ ὅτι οὗτός ἐστι ὁ ἐν ὅλῃ τῇ Παλαιᾷ ∆ιαθήκῃ ἀποκαλυπτόμενος Θεός...». Εἰς σελ. 255: «Ἐὰν ὁ Μωϋσῆς ἤκουσε τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ἢ ὁ Ἀδάµ, οἱ δίκαιοι, οἱ πατριάρχαι, οἱ προφῆται καὶ πάντες πρὸς οὕς ἐλάλησεν ὁ Θεός, οὐκ ἂν ἔλεγεν ὁ Σωτὴρ ὅτι «οὔτε φωνὴν αὐτοῦ ἠκούσατε πώποτε, οὔτε εἶδος αὐτοῦ ἑωράκατε» .

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου “Αἱ ἅγιαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι” (Ίδε συνέχεια Ἁγίου Ἰωάννου ∆αµασκηνοῦ, σελ. 184, 185 ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου).

«Βαβαὶ τῆς σοφίας τοῦ νομοθέτου! πῶς εἰκονισθήσεται τὸ ἀόρατον; πῶς εἰκασθήσεται τὸ ἀνείκαστον; πῶς γραφήσεται τὸ ἄποσον καὶ ἀμέγεθες καὶ ἀόρατον; πῶς ποιηθήσεται τὸ ἀνείδεον; πῶς χρωματουργηθήσεται τὸ ἀσώματον; Τί οὗν τὸ μυστικῶς μηνυόμενον; ∆ῆλον ὡς, ὅταν ἴδῃς διὰ σὲ γενόµενον ἄνθρωπον τὸν ἀσώµατον τότε δράσεις τῆς ἀνθρωπίνης µορφῆς τὸ ἐκτύπωµα˙ ὅταν ὁρατὸς σαρκί, ὁ ἀόρατος γένηται, τότε εἰκονίσεις τὸ τοῦ ὁραθέντος ὁµοίωµα˙ ὅτε ὁ ἀσώµατος καὶ ἀσχηµάτιστος, ἄποσός τε καὶ ἀπήλικος καὶ ἀµεγέθης τῇ ὑπεροχῇ τῆς ἑαυτοῦ φύσεως, ὁ ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων μορφὴν δούλου λαβών, ταύτῃ συσταλῇ πρὸς ποσότητά τε καὶ πηλικότητα καὶ χαρακτῆρα περιθῆται σώματος, τότε ἐν πίναξι χάραττε καὶ ἀνατίθειον καταραξῆν τὸν καταραξίαν ὁ θεωρία». «Ἀπαγορεύεται μόνον ἡ τοῦ ἀοράτου Θεοῦ ἐξεικόνισις, καθ᾽ἃ ἡ β´ ἐντολὴ κελεύει˙ Θεοῦ δ᾽ ἐνανθρωπήσαντος. Ἐπὶ γῆς ὀφθέντος σαρκὶ καὶ ἀνθρώποις συναναστραφέντος, ἤτοι Ἰησοῦ τοῦ Χριστοῦ, ἡ εἰκὼν ἐπιτρέπεται». Πρὸς δὲ τούτοις τοῦ ἀοράτου καὶ ἀσωµάτου, καὶ ἀπεριγράπτου, καὶ ἀσχηµατίστου Θεοῦ, τίς δύναται ποιήσασθαι μίµηµα; Παραφροσύνης τοίνυν ἄκρας καὶ ἀσεβείας τὸ σχηματίζειν τὸ θεῖον˙ ἐντεῦθεν ἐν τῇ παλαιᾷ, οὐκ ἦν τετριμήνη ἡ τῶν εἰκόνων χρῆσις. Ὅτι ὁ Ἰεχωβᾶ ὁ ἀποκαλυφθεὶς τῷ Μωϋσεῖ Θεὸς ἐστιν ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς ἁγίας Τριάδος, καὶ ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ ἐν ὅλῃ τῇ Παλαιᾷ ∆ιαθήκῃ ἀποκαλυπτόµενος Θεός, θέλοµεν ἀποδείξει: α) Ὅτι ἅπασαι αἱ θεῖαι ἐµφάνειαι αἱ γενόµεναι κατὰ τὴν Παλαιὰν οἰκονοµίαν αἱ ἀναφερόµεναι ἐν τῇ Παλαιᾷ Γραφῇ ἀναφέρονται εἰς ἕν καὶ τὸ αὐτὸ θεῖον πρόσωπον, καὶ β) Εἰς ἀποδείξεις μαρτυρούσας ὅτι τὸ ἕν τοῦτο θεῖον πρόσωπόν ἐστιν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τελειόν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὁ καὶ ὅτι ὁ αὐτός ἐστιν ὁ ἀρχηγὸς τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς ∆ιαθήκης. Ὁ Ἱεροσολύμων Κύριλλος ἐν Κατηχήσει δεκάτῃ λέγει: Οὗτος ὁ Μωϋσῆς φησι πρὸς αὐτόν. «Ἐµφάνισόν µοι σεαυτόν». (Ἐξόδ. λγ´ 13). Βλέπεις ὅτι καὶ οἱ Προφῆται τότε ἔβλεπον τὸν Χριστόν, ἀλλὰ καθὸ ἐχώρουν ἕκαστος.

«Ἐµφάνισόν µοι σεαυτόν, γνωστῶς, ἵνα ἴδω σε»˙ ὁ δὲ φησίν. «Οὐδεὶς ὄψεται τὸ πρόσωπόν μου, καὶ ζήσεται» (Ἐξόδ. λγ´, 20). ∆ιὰ τοῦτο τοίνυν, ἐπειδὴ τὸ τῆς θεότητος πρόσωπον οὐδεὶς ἠδύνατο ἰδεῖν ζῶν, ἀνέλαβε τὸ τῆς ἀνθρωπότητος πρόσωπον, ἵνα τοῦτο ἰδόντες ζήσωμεν. Ἤδη ἐξετάσωμεν καὶ τὰ χωρία, δι᾽ ὧν μαρτυρεῖται, ὅτι τὸ θεῖον τοῦτο πρόσωπόν ἐστιν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὁ ἀναλαβὼν καὶ τελειώσας τὸ ἔργον τῆς οἰκονοµίας˙ καὶ ὅτι αὐτός καὶς ∆ιας Καινὸς ἐστιν ὁ ἀρχηγὸς. Ὅτι ὁ ἀποκαλυφθεὶς τοῖς Ἰουδαίοις Θεός, ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὅτι ὁ ἀποκαλυφθεὶς Θεὸς ἦν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, δείκνυται ἐκ τῶν ἑξῆς˙ τὸν Θεὸν πατέρα οὐδεὶς πώποτε ἑώρακε˙ ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴς λέγει ἐν κεφ. α´.18˙ “Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε˙ ὁ μονογενὴς υἱός, ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο”˙ ὥστε δι᾽υἱοῦ μόνον ἐγνώσθη ὁ πατὴρ τοῖς. Ἐκ τῶν μέχρι τοῦδε εἰρημένων φρονοῦμεν, ὅτι ἀπεδείχθη σαφῶς, ὅτι ὁ ἀποκαλυφθεὶς ἐν τῇ Π.∆. Θεὸς ὑπὸ τὸ ὄνομα Ἰεχωβᾶ ὁ ὢν ἦτο τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ὁ δι᾽ ἡμᾶς καὶ διὰ τὴν ἡμᾶἶς ἐτηρήσ. Ἀμήν».

Ἁγίου Νεκταρίου

Ὅσοι ὅμως Ἁγιογράφοι παραβαίνουν εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ τοὺς ἀνωτέρω ὅρους, περιπίπτουν εἰς τὴν αἵρεσιν τῶν Ἀνθρωπομορφιτῶν ὅπου ἀνεφάνη τὸ ἔτος 338 μ. καὶ κατεδικάσθη ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας. (Ἰδὲ βιβλίον Ἁγίου Νεκταρίου, «Ἡ Ἱερὰ Κατήχησις» σελ. 57). Γράφει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: Πόθεν ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον; Ἡ ἁγία γραφὴ λέγει, ὅτι ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» (Γέν. β΄ 7). «Ποῦ ἀναφέρεται τὸ κατ' εἰκόνα, καθ' ὅ ἐπλάσθη ὁ ἄνθρωπος εἰς τό σῶμά ἤ εἰς ψυχήν;». Εἰς τὴν ψυχήν(*)· διότι ὁ Θεός ἐστιν ἀσώματος καὶ ἀπερίγραπτος. Ἡ εἰκὼν τοῦ Θεοῦ ἐνετυπώθη εἰς τὴν φύσιν αὐτῆς τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἤτοι ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος ὅμοιος τῷ Θεῷ κατὰ τὸ νοερὸν καὶ αὐτεξούσιον.

(*) Ὑποσηµ: «Ὄχι εἰς τὸ σῶµα, καθὼς ψευδῶς ἐπίστευον οἱ ἀνθρωποµορφῖται, οἱ ὁποῖοι καὶ Αὐδιανοὶ κατ΄ ἀρχὰς ἐκαλοῦντο ἀπὸ τοῦ αἱρεσιάρχου Αὐδίου, Σύρου τὸ γένος ὁ Ἐκ. τὸν Θεὸν καὶ τὰ τοῦ σώματος αὐτῷ περιτέθεικε μόρια, τὰ συγκαταβαττικῶς παρὰ τῆς Θείας εἰρημένα Γραφῆς ἀνοήτως νενοηκώς“. Ἡ αἵρεσις αὕτη ἀνεφύη κατὰ τὸ 338 ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ· ἔλαβε δὲ τὸ ὄνομα τῶν ἀνθρωπομορφιτῶν ἢ ἀνθρωπομορφιανῶν κατὰ τὸ 370».

( Ιερομ. Ακακίου Μπαρόλα )

Σχόλιο. Στο επιχείρημα γιατί ο άγιος Νεκτάριος είχε αυτή την εικόνα στο Μοναστήρι του η απάντηση ήταν εύκολη: όπως και τότε οι μάζες δεν είχαν το ανάλογο Θεολογικό επίπεδο, ετσι και σήμερα.

Ο Ιωάννης Κατακουζηνός λέγει: Ο Θεός και Πατήρ ουδέποτε εφάνη εν οράσει των προφητών ως άνθρωπος διότι ουκ εγένετο άνθρωπος.

Ο Νικηφόρος Θεοτόκης αναφέρεται εις τον όρον της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, φράσσων ούτω τα στόματα αυτών που τολμούν ν' αποκαλούν νέο – εικονομάχους όσους απορρίπτουν ως αιρετικήν την εικόνα του Ανάρχου Πατρός (τόμος Γ' σελ. 333).

Άγιοι που αποφαίνονται ότι ο Πατήρ δεν εικονίζεται

Απ. Παύλος, Δαμασκηνός, Ιουστίνος ο φιλόσοφος, Κύριλλος Αλεξανδρείας, Νικηφόρος Κων/λεως, Κύριλλος Ιεροσολύμων, Ταράσιος Κων/λεως, Γερμανός Κων/λεως, Μεθόδιος Κων/λεως, Πάπας Ρώμης Γρηγόριος, Πάπας Ρώμης, Στουδ.

Σύνοδος Κων/λεως 1780, Κ. Σάθα «Μεσσαίων» βιβλ. Γ' σελ.317 / Βενετία 1872

Η Εκκλησία απορρίπτει και καταδικάζει την λεγόμενη Εικόνα της Αγίας Τριάδος με το περιστέρι. Νεωτερικόν δε το εφεύρημα και ξένην και απαράδεκτον την Αποστολική και Καθολική Ορθοδόξω Εκκλησία Συνοδικώς απεφήνατο και την εικόνα της λεγόμενης Αγίας Τριάδος. Εκ γαρ των Λατίνων παρισέδυ την Ορθοδόξω Εκκλησία.

Η Ρωσική Πανορθόδοξος Σύνοδος του 1666-67 ορίζει να μην ζωγραφίζεται ο Πατήρ, καθώς αναθεματίζει τους αντιφρονούντες, ενώ το Άγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς να εικονίζεται μόνον στη βάπτιση του Χριστού.

Πώς περιγράφεται ο Θεός;

Στην Ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, η έννοια Θεός είναι ακατάλληλη, απρόσιτη και απροσπέλαστη στην πεπερασμένη διάνοια του ανθρώπου. Ο άνθρωπος γνωρίζει ένα μέρος της θεότητας, η δε άμεση γνώση του Θεού θα γίνει στην πέραν του Τάφου ζωή, στη Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Πολλές παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό έχουν δημιουργηθεί από διαφορετικούς ανθρώπους που θέλησαν να ερμηνεύσουν λογικά την υπάρξη Του.

Σαν αποτέλεσμα, οδηγήθηκαν σε παραλογισμούς και αιρέσεις.

Πολλοί προσεγγίζουν τον Θεό «από κάτω προς τα πάνω», με βάση την ανθρώπινη υλιστική εμπειρία και ανθρώπους. Αντιθέτως, οι Χριστιανοί επιχειρούν να ερμηνεύσουν τον Θεό, ξεκινώντας «από πάνω προς τα κάτω». Δεν είναι δηλαδή ο Θεός ένα αντικείμενο μελέτης, που μπορούμε να εξετάσουμε. Γνωρίζουμε γι' Αυτόν μόνον ό,τι Αυτός μας απεκάλυψε και στο βαθμό που το απεκάλυψε, όσο μπορούμε να κατανοήσουμε τις φτωχές μας εμπειρίες, που είναι εντελώς ξένες προς τη δική Του υπέρλογη ύπαρξη. Ο Θεός είναι στους ουρανούς. Ένα είναι βέβαιο: Πως ακόμα κι αν είχαμε την άμεση αποκάλυψη του Θεού, ακόμα κι αν βλέπαμε «τους ουρανούς» όπως ο απόστολος Παύλος, πάλι δεν υπήρχε τρόπος να περιγράψουμε αυτά που είδαμε και θα λέγαμε απλά όπως ο απόστολος Παύλος: Είναι πράγματα ανέκφραστα. .

Β΄ Κορινθίους 12, 2-4.

Η ερμηνεία των Χριστιανών, δέχεται την θεία από κάλυψη σε ανθρώπινο κατανοητό λόγο.

Η Αγία Γραφή μας λέγει πως ο Θεός «κάθεται σ' έναν ψηλό θρόνο» (Ησαΐας 6,1), ή ότι έχει «άσπρα μαλλιά», (Δανιήλ 7,9), ή ότι μοιάζει με πολύτιμο λίθο (Αποκάλυψις 4,2) . Αυτό δεν σημαίνει ότι κουράζεται και χρειάζεται να καθίσει, ούτε ότι έχει ένα κεφάλι και φοράει κορώνα, ούτε ότι είναι γέρος, ούτε ότι μοιάζει με κάτι υλικό. Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι καν ύλη. Ολόκληρος ο υλικός κόσμος είναι δικό Του δημιούργημα. Μαθαίνουμε στην Αγία Γραφή, πως κανείς και τίποτα δεν του μοιάζει (Ησαΐας 46,4-5 και 9-10. 45,6-7).

Επειδή λοιπόν είναι αδύνατον να περιγράψουμε κάποιον που δεν είδαμε, κάποιον που δεν μοιάζει με τίποτα απ' όσα ξέρουμε, είναι σωστότερο να μιλάμε γι' Αυτόν με προσοχή. Για τον Θεό έχουμε την αποκάλυψη του Τι είναι και Ποιος είναι, αλλά όχι του Πώς είναι.

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, είπε στους μαθητές του: «Αν σας είπατε τα επίγεια και δεν πιστεύετε, πώς θα πιστέψετε τα επουράνια αν σας τα πω;» (Ιωάννης 3,12). Έτσι η Χριστιανική θεολογία προτιμάει να λέει, όχι πώς είναι ο Θεός, αλλά τι ΔΕΝ είναι!

Ο Θεός λοιπόν, δεν περιορίζεται στο χώρο και στο χρόνο. Είναι παντού και υπάρχει πάντα! Δεν έχει κανενός είδους σώμα. Δεν σκέφτεται, γιατί τα ξέρει όλα. Δε μοιάζει με τίποτα απ' όσα ξέρουμε. Είναι ο Δημιουργός του χώρου, του χρόνου και κάθε άλλου υπαρκτού. Είναι ο μόνος αληθινός Θεός, στον Οποίο μόνο ανήκει η λατρεία μας.

Ο Θεός είναι κεκρυμμένος και αθέατος. Δεν μπορείς να τις συναντήσεις και να τις δεις, να λάβεις εμπειρική αίσθηση της παρουσίας Του. Ο Θεός κυβερνά τον κόσμο, όμως δεν μπορεί να κατανοήσει την ενέργεια Του αυτή, η οποία είναι άκρως αινιγματική στο φτωχό μυαλό μας.

Η ύπαρξη του Θεού προϋποθέτει την πίστη και αυτό αρκεί. Ο Θεός υπάρχει στην περιοχή της καρδιάς που τη φλογίζει η πίστη και όχι στο μυαλό που κυριαρχεί από το λόγο και διέπεται από την αυστηρή επιστημονική γνώση. Αν ο Θεός δεν υπάρχει στην καρδιά ως μυστική παρουσία, τότε δεν υπάρχει πουθενά. Γι αυτό, όταν ερωτόμαστε από ανθρώπους λογικοκρατούμενους πώς εικονίζεται ο Θεός; Η απάντησή μας πρέπει να είναι κάθετη, με την έννοια ότι ο Θεός δεν υπάρχει όπως τον θέλουν εκείνοι. Ο Θεός είναι άπειρος και τέλειος και δεν μπορεί να γίνει κατανοητός από εμάς τους ατελείς και πεπερασμένους.

Γι' αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε, ότι η ουσία του Θεού είναι άγνωστη και άρρητη (δε λέγεται) και μόνο «τα περί τον Θεόν» μπορούμε να γνωρίσουμε. Διότι η ουσία του Τριαδικού Θεού είναι απρόσιτη, άπειρη, ανεξιχνίαστη, αόρατη, ασύλληπτη, υπερβατική και ακατάλληλη, πέρα απ' όλα τα λόγια και πέρα από κάθε κατανόηση.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ – Για το περιγραπτό των υποστάσεων του Θεού ( Γρηγόριος Θεολόγος )

«Εάν την υπόσταση υποβιβάσεις, και τις άλλες δύο εξυψώσεις, ποιά άραγε ωφέλεια υπάρχει από μία ατελή θεότητα; Ακόμη περισσότερο, τι είδους θεότητα είναι αυτή, αν δεν είναι τέλεια; Δια να μην αναφερθούμε σε κάποιους άλλους « σοφότερους » που αξιολογούν την θεότητα ( 1 ^ος, 2 ^ος, 3 ^ος ).

Τι πιο παράξενο από αυτό θα μπορούσε να υπάρξει; Ή μήπως θα εκλάβεις και αρσενικού γένους τον Θεό, επειδή ονομάζεται Θεός και Πατήρ; Και ως κάποιο θηλυκό την θεότητα, σύμφωνα με το γένος των λέξεων και ουδέτερο το Πνεύμα·

Πες μου εσύ τι είναι το αγέννητο του Πατρός κι εγώ θα σου εξηγήσω τη γέννηση του Υιού και την εκπόνηση του Πνεύματος και θα παραφρονήσουμε και οι δύο, καθώς θα ζητάμε να εξερευνήσουμε τα μυστήρια του Θεού.

Και αυτά ποιοι θα τα κάνουν; Εμείς που δεν ξέρουμε ούτε πώς να προσευχηθούμε; Εμείς, οι οποίοι δεν μπορούμε ούτε αυτά που βρίσκονται στα πόδια μας να εννοήσουμε, ούτε την άμμο των θαλασσών και τις σταγόνες της βροχής να υπολογίσουμε; Ακόμη περισσότερο, να έχουμε το θράσος να εισέλθουμε στα βάθη του Θεού και να κάνουμε λόγο για την άρρηξη και πέρα από κάθε λογική κατανόηση της φύσης του Θεού·

Αν υπήρξε χρόνος κατά τον οποίο δεν υπήρχε ο Πατήρ, άλλο τόσο υπήρξε χρόνος που δεν υπήρχε ο Υιός. Και αν υπήρξε χρόνος που δεν υπήρχε ο Υιός, τότε υπήρξε χρόνος που δεν υπήρχε ούτε το άγιο Πνεύμα. Αν το ένα υπήρχε από την αρχή, τότε και τα τρία υπήρξαν το ίδιο. Τολμώ να πω, πως αν το ένα υποβιβάσεις, ούτε τα άλλα δύο να εξυψώσεις. Ποια άραγε ωφέλεια υπάρχει από μία ατελή θεότητα; Ακόμη περισσότερο, τι είδους θεότητα είναι αυτή, αν δεν είναι τέλεια;

Σχόλιο: κι εμείς συζητάμε οτι επιτρέπεται να τον ζωγραφίσουμε! Η βασική θεολογική τοποθέτηση είναι ότι ο Θεός είναι Άκτιστος. Ως εκ τούτου, ρωτάμε το εξής: Μπορείς να ζωγραφίσεις το οξυγόνο που αναπνέουμε, ή τον χρόνο που κυλάει συνεχώς;

Μήπως μπορείς να ζωγραφίσεις την ψυχή του ανθρώπου;;;

Και όμως αυτά είναι κτίσματα. Ο Θεός τα έχτισε, διότι ο Θεός δεν αναφέρεται στον χώρο και τον χρόνο. Εάν λοιπόν είναι αδύνατον να ζωγραφιστούν κάποια κτίσματα, τότε πώς μπορεί να ζωγραφιστεί ο Άκτιστος Θεός;

Εξορκισμοί Μ. Βασιλείου:

Ο Θεός των Θεών και Κύριος των κυρίων, ο των πυρίνων ταγμάτων δημιουργός, και των αύλων Δυνάμεων τεχνουργός, ο των επουρανίων και των επιγείων τεχνίτης όν είδεν ουδείς ανθρώπων, ουδέ ιδείν δύναται...

Εξορκισμοί Χρυσοστόμου:

Ο Θεός ο άγιος ο άναρχος, ο φοβερός, ο αόρατος τη ουσία, ο ανείκαστος τη δυνάμει και ακατάληπτος τη θεότητι, ο Βασιλεύς της δόξης...

Ευχες Γονυκλισίας Πεντηκοστής

Άχραντε αμίαντε, άναρχε, αόρατε, ακατάληπτε, ανεξιχνίαστε, αναλλοίωτε, ανυπέρβλητε, αμέτρητε, ανεξίκακε Κύριε, ο μόνος έχων αθανασίαν, φώς οικών απρόσιτον, ο ποιήσας τον ουρανόν και την γήν…

Εἰκὼν τοῦ Θεοῦ εἶναι ΜΙΑ! Εἶναι αὐτὴ τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καὶ Λόγου Θεοῦ, δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ ἐν τῶ Ὁποίῳ κατοικεῖ ἅπαν τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητος (Ἰωάννου ι´ 30, ιδ´ 8-11 καὶ 20, ...).

Kατά τήν διδασκαλίαν τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐκ τῶν τριῶν ᾿Αγγέλων τῶν φανέντων τῷ Πατριάρχῃ ἐν τῇ δρυΐ τῇ Μαμβρῇ, οἱ μέν δύο ἦσαν κτιστοί ἄγγελοι, ὁ δέιστος ὁ ἁγέλοι, ὁ δέστος τρίτος ἄγελοι, ὁ δέιστος τρίτος ἄτει ... τιμῇ. Εἴη δ᾿ ἄν ὁ δεδηλωμένος ἡμῖν Κύριος αὐτός ὁ ἡμέτερος Σωτήρ ὅν καί οἱ ἀγνῶτες σέβουσιν, τά θεῖα λόγια πιστούμενοι ( PG . 94, 1369 ΑΒ)

« Καί ᾿Αδάμ εἶδε Θεόν ... καί ᾿Ιακώβ εἶδε, καί ἐπάλαισε μετά τοῦ Θεοῦ ... καί Μωϋσῆς ... καί ᾿Ησαΐας ... καί Δανιήλ... προσεκύνησαν οὖν πάντες οἱ ἰδόντες τόν τῦπον καί τήν εἰκόνα τοῦ μέλλοντος. " (᾿Ιω. Δαμασκηνοῦ PG . 94, 1345 ΒΓ).

Παρερμηνεύ ουν τόν Δαμασκηνόν ἰσχυριζόμενοι ὅτι «ἀποδέχεται καί αὐτός τήν ζωγράφησιν τοῦ ᾿Ανάρχου Πατρός κατά τάς ὁράσεις τῶν Προφητῶν» ἐνῶ ὁ ῞Αγιος διδάσκει ὅτι αἱ ὁράσεις τῶν Προφητῶν

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΒΡΑΑΜ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΤΟΥ ΣΒΙΡ

Δείτε την μοναδική αφθαρσία του Αγίου